Zoals mezelf beloofd, wil ik dit jaar de uitdaging met mezelf aangaan door buiten mijn comfortzone te stappen en dus dingen te doen die niet direct in mijn straatje passen. Omarmen waar je tegenop ziet of beleven wat juist verder van je af staat maakt dat je stukjes in jezelf kunt ontdekken die anders wellicht verscholen blijven.
Het is al donker als ik richting Einighausen rijd… Ik weet niet precies waar ik moet zijn, maar gelukkig weet de navigatie dat wel. Het miezert treurige druppeltjes op de voorruit, ontelbaar veel kleine miniwaterwereldjes, want zo stel ik me ze soms voor als ik merk dat de regen me irriteert. Ik probeer het mooie, leuke of fantasierijke te zien in dat wat er nu eenmaal is. Met een lichte kriebel in mijn buik ga ik op zoek naar een parkeerplaats.
Wat een nacht… Kan ik slapen in een Tiny house aanraden? Absoluut! Het huisje is perfect, van alle gemakken voorzien. Het bed wellicht een beetje krap maar verder niets mis mee. Maar de locatie bepaald wel hoe je er slaapt… dat blijkt vannacht wel…
Zo begon ik als kind mijn avond gebed. Ik had een heel ritueel om voor het slapen gaan de dag af te sluiten, door me met al mijn wensen tot God te wenden.
Het is vakantie...en dus zijn we met de familie naar de camping gegaan...op zoek naar rust van de dagelijkse hectiek genaamd leven...Even geen verplichtingen, geen wekkers, geen of weinig taken, geen taxiritjes naar de judo, geen (of ja beperkt) werkgedoe, geen stofzuiger, geen miauwende poezen in de ochtend, geen bluppende vissen...gewoon even lekker helemaal niets....ZEN...rust...of ja...dat dacht ik...
Eten...Een heerlijke levensreddende bezigheid...Je kunt mij wel porren voor een culinair hoogstandje, of gewoon een blokje chocolade (of een hele reep)...ja eten...ik ben eraan verslaafd, heb er eigenlijk een verhouding mee...een haat-liefdes verhouding wel te verstaan...
De laatste dagen, komt Lora regelmatig spontaan op me af en zegt: “I’m gonna boop you on the nose..” waarna ze vervolgens met haar kleine vingertje op mijn neus duwt en dan lachend zegt: “BOOP”
Ik begreep er niets van, hoe schattig...maar waar komt deze actie vandaan? En waarom praat ze ineens Engels?
‘Wie nu nog geen veertig is, zal mogelijk nooit sterven.’ Die bijzondere voorspelling doet de Engelse futuroloog Ian Pearson, aldus de Telegraaf op 20 februari 2018. Nou nou, bof ik effe, dacht ik bij mezelf...ik ben namelijk nog net geen veertig...
Ik hoor het je nog zeggen, 9 jaar oud: “ Sorry hè mam en pap, alvast voor het feit dat ik later puber ga worden”
We hebben er vaak om gelachen, met enige voorzichtigheid omdat we ook wisten dat het er misschien ooit van zou komen...Bij deze mijn excuus brief aan jou, onze lieve puber: