Julian wil altijd vol trots zijn zusje vanalles leren...zo ook de klok lezen.
Hij legt haar liefdevol uit:
“Kijk Lora, de kleine wijzer bepaalt het uur en de grote wijzer bepaalt de minuten...”
Waarop Lora licht geïrriteerd zegt:
“Nee Julian, mama en papa bepalen hier alles!”

“Waarom hebben onze katten eigenlijk geen halsbandje om met hun naam erop?” vraagt Lora ineens uit het niets...

Lees verder

Als ik met Lora onderweg ben van Beek naar Geleen zegt ze ineens: “Mama ik moet plassen!”
“Ok, dan gaan we even bij Mc Donalds naar de wc..” antwoord ik omdat me dat de meest praktische oplossing lijkt om een natte broek te voorkomen...
“Wat is Mc Donalds ook alweer?” vraagt Lora nieuwsgierig
Als we de parkeerplaats opdraaien en ze de grote gele M ziet, zegt ze:
“Och ik weet het al! Dat is die soort Hornbach voor frietjes!”
????
#wekelijksnaarhornbachwanterisaltijdietstedoenyippie-jaja-yippie-yippie-yeah!

De laatste dagen, komt Lora regelmatig spontaan op me af en zegt: “I’m gonna boop you on the nose..” waarna ze vervolgens met haar kleine vingertje op mijn neus duwt en dan lachend zegt: “BOOP”

Ik begreep er niets van, hoe schattig...maar waar komt deze actie vandaan? En waarom praat ze ineens Engels?

Lees verder

Wat een voorrecht om moeder te mogen zijn van 3 kinderen die, weliswaar niet zo snel als gemiddeld, maar toch gestaag groeien naar volwassenheid. Denk je net de kast vol te hebben liggen met kleren die perfect passen, komt er toch weer zo'n moment dat je ziet dat eigenlijk geen enkele broek nog goed past, of zonder scheuren is. Dus is het tijd voor mijn grootste hobby ;(...kleren shoppen...

Lees verder

Als ik met Julian langs een parenclub fiets, vraagt hij nieuwsgierig:
"wat is dat mama?"
"Euh...dat is een club om te paren" zeg ik lachend in de hoop daarmee het gesprek te kunnen afronden...
"Oh", zegt Julian " dus dat is voor varkens, koeien of voor paarden om te paren?"
"Nou nee, in dit geval bedoeld voor mensen..." antwoord ik onhandig...
"Paren is toch iets wat dieren doen, bij mensen heet dat toch anders? " is zijn wijze reactie...
"Dat klopt Juul, maar in dit geval bedoelen ze misschien met paren, dat je als tweetal ernaartoe gaat, dus als paar.."
"En wat gaan ze daar dan doen?" vraagt hij bedelend naar meer info en details...
"Daar kunnen die paren dan paren" zeg ik weer grappig bedoeld..
"He?????" roept hij verbaasd "Maar dat kunnen ze toch ook gewoon thuis doen? Waarom gaan ze dat daar doen? Terwijl ik me af begin te vragen hoeveel details een kind van 9 zou moeten weten, maak ik me er maar weer met aan grapje vanaf:
"Dat klopt Juul, maar misschien dat die mensen geen huis hebben..."
"Ohhhhh, ja dan snap ik het....." antwoordt hij tevreden

"Ik wil pas na mijn universiteit voor mijn rijbewijs op. Ik wil me eerst zeker voelen in het verkeer..."

Aan het ontbijt:

Julian (8 jaar) zegt tegen Lucas (11 jaar): “Weet jij wat de afkorting voor Zilver is?”
Lucas kijkt een beetje verbaasd en trekt zijn schouders op… “Geen idee..” zegt hij
“Dat is Ag” zegt hij triomfantelijk.. “En weet je wat die van Goud is?” vraagt hij glunderend..
“Iets van Go?” antwoordt Lucas
“Nee! Dat is Au” corrigeert Julian hem met een grote glimlach…

We horen het verrast aan dus ik vraag: “Julian, hoe weet je dat allemaal?”
Trots kijkt hij ons aan: “Ik ben een boek op school aan het lezen: Hoe splits ik een atoom!”

We staan vaak versteld van de onderwerpen en vragen die kinderen aandragen. En meer dan eens schieten we in de lach bij de opmerkingen die ze kunnen maken. Als je echter met Julian het gesprek aan gaat, dien je wel uiterst serieus te luisteren en reageren. Hij heeft hele gedachten-kronkels waar zo nu en dan ineens iets van wordt gedeeld met ons.
Vaak is dat het laatste deel van zijn kronkel dat gedeeld wordt, waardoor niet altijd gelijk duidelijk is wat hij bedoeld...
Zo ook gisteravond...

Hij hoort mij praten over 'mam' waar ik zijn oma mee bedoel.
Ineens begint hij te lachen...
"Wat is er zo grappig?" vragen we nieuwsgierig...
"Dat jij nog steeds mam zegt!"
"Hoezo...ze is toch mijn moeder? Ze blijft ook voor altijd mijn moeder en ik haar kind.." antwoord ik een beetje verbaasd

Waarop hij zegt: "maar jij bent niet voor altijd mijn mama..."

"Huh??? Jawel Julian.." schiet ik enigszins geschokt snel in de verdediging..." tuurlijk ben ik wel voor altijd jouw mama...en dat blijf ik ook zelfs als ik dood ben, en jij blijft altijd onze zoon...
"Nee hoor, ik heb wel duizenden mama's.." zegt Julian...
Nu snappen we er niets meer van, en zelfs Lucas spitst zijn oren nu om te volgen waar ons gesprek over gaat.
"Ik geloof niet hetzelfde als jullie, ik geloof in reïncarnatie, dus jij bent alleen nu even mijn moeder... " is de volgende opmerking van Julian

Met volle overtuiging vertelt hij dat iedereen al meerdere keren op aarde is geweest en telkens als iets of iemand anders...
Ik ben helemaal verrast door zijn volharding dus vraag ik: "En weet je ook nog wie of wat jij in je vorige leven was dan?"

"Ja"...antwoordt hij bloed serieus..."Ik was een ijsbeer, maar ik ben verdronken..." hij kijkt er verdrietig bij en zegt ineens boos: "stoppen nu , want ik vind het helemaal niet leuk om over te hebben..."

"Mama..." roept Julian met een lichte emotie in zijn stem...."Mijn witte beer is ziek...er zit een gat in zijn been, hij stinkt en heeft geen ogen meer...Kun jij hem weer beter maken?"

Lees verder

Maandag ochtend, een normale werkdag weer...het beloofd een mooie dag te worden volgens de voorspellingen....maar wat we van de dag maken, bepalen we nog altijd zelf. De omstandigheden om ons heen kunnen zo hun invloed uitoefenen op ons humeur, maar emoties zijn van jezelf, enkel en alleen van de persoon in kwestie.

Lees verder

We zitten aan de tafel, en Lucas heeft zijn dag niet helemaal. Hij is een paar keer ondeugend geweest en ook nu maakt Tally een opmerking over de gang als hij niet stopt met vervelend zijn.

Lees verder

Ow ow ow....terwijl de lieve kinderen 's ochtend als beloning een paar chocolade muntjes als verrassing in hun schoen vinden, ben ik op een heel andere spectaculaire wijze verrast deze ochtend....

Lees verder

Eindelijk,  ze zijn er weer, pap en mam veilig terug van een weekje Frankrijk. En hoe gezellig dat we als gezin weer aan de tafel zaten vanavond: Marc, Nathalie, ik, en onze uitbreiding niet te vergeten natuurlijk, Ylanda, Tally, Fares, Amber, Indy, Lucas en Julian….ze zijn inmiddels allemaal onderdeel van het meubilair geworden…alleen Ahmed ontbreekt, ons zwevende meubelstuk…maar ondanks het gemis van Ahmed is het een gezellige boel, en hebben we genoeg bij te kletsen.

Lees verder