Camini 2: De Zintuigenroute

Leestijd 18 minuten

De Zintuigenroute nodigt uit om bewust alle zintuigen onderweg te gebruiken maar ook om een stukje bezinning. Eigenlijk een opdracht die vanzelfsprekend lijkt, want tijdens het wandelen gaan gedachten als vanzelf over in bezinning. Tenminste, dat is hoe ik het heb ervaren.

Het start al met het feit dat ik op eigen terrein ga wandelen, ik voel me hier thuis en heb op ieder stukje van de route wel een andere herinnering, gevoel of gedachte.

De route begint voor mij bij het fietserstunneltje, waar ik al zo ontelbaar vaak doorheen gefietst ben (en pas 1 keer ongelukkig tegen een tegenligger gebotst ben). Zo gek, hoe de warme wind in het tunneltje verandert in een koele stroom lucht, zoals ik me ook herinner dat het aan kan voelen als je zwemt in open water. Ik loop door de Leeuwerik waar ik ook vaak met Mango wandel, en kom zo bovenaan de Broekstraat.

Daar staat het eerste wegkruis op de route. Ook hier heb ik veel herinneringen, niet zozeer aan het kruis zelf, maar wel aan dit plekje en aan de Broekstraat, waar ik me altijd heel erg prettig voel. Er liggen prachtige huizen in dit straatje, waar ik altijd al enorm van kan genieten. Als er ooit een optie komt om hierheen te verhuizen zou ik het zo doen. Vanuit de Broekstraat kom je namelijk gelijk uit in het stadspark van Sittard. Daar voel ik me ook vertrouwd en heb ik al zoveel herinneringen gemaakt in mijn leven.

Als klein meisje kwam ik hier graag de eendjes voeren, en op een dag mocht ik zelfs alleen erheen fietsen, en trots dat ik was! De verbinding met de eendjes vond ik prachtig en ik kon er echt van genieten als er jongen waren, die ik natuurlijk wel wilde aaien en optillen. Zo nu en dan lukte me dat ook nog.

Als tiener fietste ik er met al mijn puber emoties nagenoeg dagelijks om naar school te gaan. Op de heenweg voelde het meestal anders dan de terugweg, dan wist ik namelijk dat ik de Broekstraat nog op moest fietsen, een aardige klim, dus daar had ik nooit zin in.

Eenmaal volwassen kom ik hier nog steeds graag om te genieten van de rust, de vrijheid, de ruimte en de gevleugelde dieren.

De Vief Heringen

En dn Ieshering waar ze lekker ijsjes verkopen

Bij dit mooie park liggen ook andere favoriete locaties waar ik regelmatig te vinden ben, zoals de Vief Heringen en De Ophovenerhof met het Bakhoes. Ze bakken hier de lekkerste vlaaien en koekjes! Met name de Truuskes zijn niet te weerstaan.

Het Bakhoes van Ophovenerhof

De route loopt verder langs de Geleenbeek, waar we ook wekelijks fietsen en vaak wandelen met Mango. Een prachtig stuk, waar ik steeds weer van geniet. Te bedenken dat dit stukje natuur pas enkele jaren toegankelijk is voor fietsers, ben ik vooral heel blij met deze heerlijke route die er ook voor zorgt dat je zonder ‘bergop’ te fietsen van Sittard naar Munstergeleen kunt.

De herfst is in aantocht

Uitzicht op ‘onze’ Middenweg vanaf het iets te smalle voetgangers-fietsersbruggetje

Dan kom ik bij de plökwei waar we laatst ook met het teamuitje langsgelopen zijn. De koeien komen nieuwsgierig naar me kijken terwijl ik even nieuwsgierig terugkijk.

Na de plökwei kom ik aan bij het plökbos. Het staat niet op de route, maar het nodigt me genoeg uit om een kijkje te nemen. Misschien kan ik een appel of een peer voor onderweg meenemen. De appel is snel gevonden, hoewel ik vermoed dat het wellicht een boskoop is, neem ik de meest rode appel mee.

Dan zie ik deze prachtige rode besjes hangen. Ik heb geen idee wat het is maar aangezien dit een plökbos is ga ik er vanuit dat het eetbaar is. Hoopvol stop ik een besje in mijn mond waarna ik al snel getrakteerd wordt op een combinatie van smaken: babykak met kattenkots…GADVER! Zo snel ik kan spuug ik het uit, inclusief het te grote pitje dat blijkbaar in het midden zat. Wat een smerigheid is dit??? Snel zoek ik op wat ik eigenlijk net geproefd heb. Het blijkt een Meidoorn te zijn. Gelukkig zijn de besjes (behalve de pit) niet giftig, maar blijkbaar zijn ze nog niet rijp genoeg om te eten. Ze zullen nooit echt lekker worden lees ik, dus dat verklaart gelijk waarom de struik nog vol hangt.

De meidoorn

Onderweg zie ik ook deze prachtige Kardinaalsmuts. Net kleine roze pompoenen met oranje vruchtjes. Overigens wel heel giftig, dus die heb ik niet geproefd ;)

Een prachtig doorkijkje waar Lora en ik zeer regelmatig langs fietsen op de terugweg van school…

Vanuit Munstergeleen loopt de route naar Geleen, richting het Damenpark. Ik kom er vaak langs, maar ga er nooit echt kijken besef ik nu, dus nieuwsgierig neem ik een kijkje bij de net nieuw gebouwde wielerbaan.

De wielerbaan in het Damenpark

Weer een mooi aangekleed wegkruis onderweg naar de manege

Na de manege loop ik langs de Dikke Daniker waar we ook graag komen voor een koffie of lunch. Mijn zintuigen worden dan ook op vele manieren geprikkeld tijdens deze route, te beginnen met de herinneringen aan alle lekkere bezoekjes aan de vele gezellige eetgelegenheden die onze gemeente rijk is.

Ik twijfel even of ik hier al zal stoppen voor een kop koffie, maar ik voel dat ik liever blijf lopen nu ik lekker opgewarmd ben. Ik heb vooraf besloten dat ik pas koffie mag als ik bij de stempelplaats ben en dat is bij Brasserie Abshoven.

De Geleenbeek

Nog steeds de Geleenbeek :)

Eerst nog via Daniken langs Plinthos

Om zo Munstergeleen weer in te wandelen…

Brasserie Abshoven

Een prachtige plek die ik me nog als kind kan herinneren als kerk. Mijn lagere school lag om de hoek en ik herinner me nog enkele bezoekjes aan deze kerk vlak voor Kerstmis. Door een brand is de kerk destijds deels vergaan en heeft het gebouw jarenlang vervallen erbij gestaan. Totdat het is omgetoverd tot deze prachtige plek, waar ik als Munstergeleens meisje heel blij van word.

Kapel van Pater Karel

Het laatste stukje van de route voor mij is het bezoek aan ‘onze Pater Karel’, een bijzondere plek die ik ook al heel mijn leven bezoek. Als klein meisje kwam ik regelmatig een kaarsje aansteken, meestal omdat er iemand was die het nodig had. Heel soms schreef ik ook iets op in het boek in de hoop mijn gebeden extra kracht bij te zetten. Ik stond vaak stil te lezen bij de vele kaarsjes met bijbehorende bidprentjes of wensen die de vele bezoekers voor mij achter hadden gelaten. Hoe mooi zou het toch zijn als het echt werkt om via een gebed een wonder te laten verrichten?

In de tuin van de kapel hangen de Camino schelpen als versiering

De heilig verklaring van Pater Karel is ons dan ook zeker niet ontgaan. We hebben zelfs deel uitgemaakt van de documentaire van Kruispunt over deze bijzondere gebeurtenis die ons dorp zeker een stukje meer op de kaart heeft gezet, op zijn minst bij de Pelgrims.

En of Pater Karel destijds iets van doen heeft gehad met de wonderbaarlijke ontwikkeling die onze Lucas voor zijn geboorte heeft doorgemaakt zal ik voorlopig niet met zekerheid weten, maar het is zeker een mooie gedachte om dat wel te geloven. Als je alle uitingen van dank zo leest zou het zeker niet de eerste keer zijn dat Pater Karel zijn hulp heeft geboden.

Dat is dan ook de reden dat Lucas juist in deze kapel is gedoopt, onder toeziend oog van Pater Karel hemzelf.

Pater Karel

Dan loop ik het laatste stukje terug naar huis, langs de Geleenbeek…ook weer een favoriet stukje waar ik graag kom met Mango.

Hoewel het deze keer een thuiswedstrijd was, vond ik het toch bijzonder om te lopen, en heb ik op een andere manier gekeken naar mijn omgeving. De tweede stempel is bereikt, op naar route 3. Ik kijk er alweer naar uit!