De Camino

Leestijd 21 minuten

Het begon allemaal met een teamuitje… of ja, eigenlijk met de vraag wie het wilde organiseren, maar dan ga ik al te ver terug in de tijd. Omdat ik nog nieuw ben in het team, had ik al snel besloten daar mijn energie wel in te willen steken. Omdat mijn collega Maud ook nieuw is besluiten we samen deze eervolle taak heel serieus op ons te nemen. En dat leidde al snel tot het organiseren van een openbare escaperoute. Een speurtocht maar dan anders dan anders tussen onze geliefde dorpen Munstergeleen en Oud-Geleen. We maken er een mooie route van die langs de vele heilige kruisjes en kappelletjes leidt waar ons Limburg rijkelijk mee bezaaid blijkt.

We toveren de route dan ook al snel gekscherend om tot pelgrimsroute en daarmee was het eerste zaadje geplant.

Op de dag van de pelgrimstocht genieten we bij ons rustpunt, Brasserie Abshoven, van een lekkere punt vlaai met koffie, als Maud en ik beide een kado krijgen van Nelleke: “voor het organiseren van dit uitje”.

Een onverwacht geschenk, wat ontzettend lief en wat doordacht. Het blijkt het boek: De Camino, van Anya Niewierra.

 Ik bekijk de kaft en lees de achterkant. Iets over een Camino, ik heb er nog nooit van gehoord, hoewel de titel me vaag wel bekend voorkomt, zegt het me verder niets en besef ik ook dat ik helemaal niet weet wat een Camino is. Een kleine frustratie maakt zich van me meester omdat ik het liever wel geweten had. Ik wil de wereld snappen en liefst alles wat ik tegenkom ook onthouden, maar bij deze moet ik toegeven dat ik geen idee heb. En hoewel ik geen boekenlezer ben, neem ik me gelijk voor dit boek te zullen lezen zodat ik weet wat een Camino eigenlijk is. Daarnaast geeft Nelleke aan dat het een heel mooi boek is en mijn vertrouwen is groot genoeg om dat gelijk te geloven.

Zo gezegd zo gedaan, start ik de volgende dag aan het boek, nadat ik eerst heb opgezocht wat een Camino eigenlijk is. Het blijkt DE Camino te zijn en is dus het Pelrgimspad wat leidt naar Santiago de Compostela. Ow wauw, wat dom dat ik dat nog niet wist maar wat fijn dat ik het nu wel weet. Ik ken wel mensen die de route hebben gelopen of wilden gaan lopen, maar de benaming Camino was voor mij nieuw.

Ik verdiep me eerst online in de vele routes die er mogelijk zijn voordat ik me in het boek stort. Als ik dat eenmaal doe wordt ik al snel meegezogen in de spanning, maar vooral de sfeer die er wordt beschreven. Het pelgrimeren fascineert me en ik merk dat ik ook heel nieuwsgierig verder lees naar alle ervaringen die dat met zich mee brengt. Wat lijkt het me een bijzondere ervaring om mee te maken. En zoals dat gaat met een goed boek, het voelt een beetje als mee lopen over de Camino. Ondertussen dwalen mijn eigen gedachten al af naar hoe ik het zou aanpakken, waar ik zou willen lopen, hoe ik me erbij zou voelen etc. Bij ieder hoofdstuk ben ik er meer mee bezig en zoek ik ondertussen van alles op en uit. Ook over de schrijfster zelf, want het is ook bijzonder om een boek te lezen wat zich deels afspeelt in Zuid-Limburg. Ik wil weten hoe ze aan haar kennis komt, zowel over de beschrijving van de woonplekken als over de oorlogen en gruweldaden die ze beschrijft. Door te weten hoe zij aan haar kennis komt, wordt het boek nog indringender en realistischer.

Buiten het boek om verken ik de vele routes van de Camino, en kom ik ook al snel tot de ontdekking dat onze eigen Pater Karel kapel, gewoon een onderdeel blijkt te zijn! Nooit geweten, maar het geeft me gelijk een nog sterker gevoel dat ik hier iets mee wil. Maar als ons dorp ergens op die route ligt, dan zou ik ook hier in de buurt stukjes kunnen lopen, bedacht ik. En zo zoek ik verder en kom ik uiteindelijk op de VVV-website terecht waar warempel blijkt, dat ze als voorproefjes, amuse, oefening, introductie of hoe je het maar wilt zien, de Camini in het leven hebben geroepen! 11 routes die door Limburg gaan waarmee je een klein beetje kunt ervaren hoe het Pelgrimeren is. Hoe leuk is dat?? Ik hoef er dan ook niet lang over na te denken en fiets de volgende ochtend naar het VVV kantoor om daar mijn boekje: Bezin in Zuid-Limburg op te halen.

Net als bij een echte pelgrimstocht, kun je vervolgens stempels verzamelen om het lopen van je Camini’s te bewijzen. Ook grote mensen vinden het nog leuk om op deze manier beloond te worden, dus voor mij is het voldoende om de volgende dag te starten met mijn eerste Camini.

Camini 1: Route van het anders zijn

En zo start ik op deze zonovergoten zondag aan de eerste route. Ik besluit om Mango, mijn kleine trouwe viervoeter, ook mee te nemen, omdat zij ook wel van een wandeling houdt. Deze route is maar 5,4 km dus dat is zelfs voor haar kleine pootjes nog goed te doen lijkt me. Ik wil vooral ervaren hoe het is om te starten, wat blijk ik nodig te hebben, wat vergeet ik, hoe lopen de wandelschoenen, is 1 fles water genoeg, loopt deze broek wel lekker etc…

Ik parkeer mijn auto, zoals beschreven bij de sint-Amelbergabasiliek en ik verken gelijk het charmante kerkje. Oew, is dat eigenlijk niet denigrerend om deze basiliek een kerkje te noemen? In ieder geval bedoel ik het zo dan niet, ik pak Mango op mijn arm en stap naar binnen. De kerk zelf is gesloten maar je kunt wel in een soort voorkamer waar een Maria beeld staat en een kaarsje aangestoken kan worden.

Gelukkig is de kerk met haar tijd meegegaan en kun je gewoon met een QR-code je kaarsje betalen. Zo gezegd zo gedaan. En wat mooi dat dit een Maria beeld is. Opgevoed als ‘licht Katholiek’ meisje heeft mijn moeder er ook voor gezorgd dat ik geëmancipeerd ben in het geloof, waardoor Maria altijd een prominentere rol heeft gehad dan elke andere heilige. Wellicht op Pater Karel na dan.

Bij het naar buiten gaan valt mijn oog op een lap tekst, die me uitnodigend tot lezen uitlokt.

Ik word geraakt door de tekst omdat ik in de loop van mijn leven nogal heen en weer ben gegaan in wat ik geloof. Zoals de wereld niet zwart-wit is, is mijn geloof dat zeker ook niet. Als kind wilde ik heel graag geloven en bad ik voor het slapen gaan, zoals mijn moeder me dat leerde. Ik had mijn ritueel en ik deed mijn verzoekjes. En soms kwamen ze ook uit. Maar toen mijn tante Hetty mijn gebeden niet overleefde begon ik hard te twijfelen… en bij het overlijden van tante Hermine was ik er wel klaar mee. Mijn puberbrein hielp me daarbij ook niet om er anders naar te kijken.

In het volwassen worden zijn er vervolgens wisselende tijden geweest en daardoor raakt deze tekst me. Het is niet zwart-wit, en er zit vooral onvoorwaardelijke liefde in de tekst verstopt. Mijn twijfel zit hem juist heel vaak in het zwart-wit… in de vele vreselijke verhalen waarin het geloof juist resulteert, in de afgunst naar anders- (of niet) gelovigen. Daar kan en wil ik geen onderdeel van zijn. Ook de verhalen over misbruik, zowel van mensen, kinderen als financiële middelen maken dat ik me niet met trots kan verbinden aan een geloof. Deze tekst geeft me ruimte, tenminste, zo ervaar ik het…

We lopen verder, en onderweg komen we al snel deze bewegwijzering tegen.

Het moet allemaal zo zijn, of dat geloof ik in ieder geval. Nu ik nog midden in het verhaal van de Camino zit, hebben dit soort “toevallige” verschijningen opeens een andere lading. Vol enthousiasme lopen we door, terwijl we genieten van de heerlijke zon en de frisse wind. Het leuke van de Camini’s is dat ze allemaal ook stof tot nadenken meegeven. Zo heet deze Camini Route van het anders zijn. In de beschrijving staat de uitnodiging om eens na te denken over wanneer je zelf geoordeeld hebt over een ander. Ik neem de vraag mee in de route en kom al snel tot de conclusie dat ik heel snel oordeel, ik oordeel over alles en iedereen. Dat is volgens mij menselijk. Je oordeelt op uiterlijk, trekt snel een conclusie, maar wat je er vervolgens mee doet, dat is volgens mij waar het om gaat? Ik ben mezelf vaak heel bewust van mijn oordelen.

En die zijn meer dan eens juist ook heel positief. In het woord oordeel zit iets negatiefs, maar zo is het zeker niet altijd. Zo moet ik denken aan mijn oordelende houding gisteren op het terras. Ik zag een man op leeftijd die samen met, naar ik oordeel (aanneem) zijn kleindochter kwam lunchen. Ik werd alleen maar naar het gezicht van de man getrokken omdat hij er zo ontzettend vriendelijk uitzag. Gelijk schieten mijn vooroordelen door in een karakter opbouw van hoe ik vermoed dat deze man leeft en omgaat met zijn medemens. Als hij gaat zitten, net 1 tafel verder, merk ik dat ik het niet kan laten zo nu en dan naar hem te kijken. Waarom? Omdat hij me blij maakt met hoe liefdevol hij naar zijn kleindochter kijkt. Omdat hij zo vriendelijk lacht en oprecht naar haar luistert. Omdat hij ontzettend vriendelijk naar de serveerster lacht, netjes spreekt en even dankbaar is als zijn cappuccino voor hem wordt uitgeserveerd. Hij zoekt oogcontact om oprecht dankjewel te zeggen en dat deed hij ook toen zijn lunch werd neergezet.

Ja ik heb allemaal oordelen in mijn observatie, puur op zijn gedrag. Maar ik kies er ook voor om hem tot een hele vriendelijke man te toveren, want bepalen we uiteindelijk niet zelf wat we willen zien in de wereld?

Ondertussen wandelen we door en lach ik vriendelijk naar alle tegemoetkomende wandelaars en fietsers. Zou er ook een mede-pelgrim tussen zitten, vraag ik me oprecht af? Zou ik ook ergens in gesprek kunnen komen met een mede-pelgrimmer, misschien zelfs wel met iemand die ook de Camino heeft gelezen? Hahaha, ik moet lachen om mijn eigen gedachten want hoe groot is de kans dat iemand hetzelfde doet en dat diegene ook toevallig nu precies hier ergens loopt, en dan ook nog met mij in gesprek komt? Nee zoiets gebeurd alleen in een boek natuurlijk ;)

Maar de stille hoop op verrassende ontmoetingen blijft bij me en ik vervolg de weg. Zo nu en dan even zoekend of we nog goed lopen. Ik verwonder me over de mooie plekjes waar we komen.

Als we langs het zogenoemde moordkruis komen in het bos, sta ik even stil.

Ik lees het verhaal van het aandenken wat hier dus staat omdat in 1740 twee vrouwen, los van elkaar, op gruwelijke wijze zijn vermoord. Ik vraag me gelijk af of dat net zo gruwelijk is als de moorden beschreven in de Camino en besluit heel snel mijn gedachten naar iets anders te verplaatsen. Hier word ik namelijk niet zo blij van…

We lopen weer verder als we terecht komen bij een smal bruggetje met dit bord ernaast. Ik snap het even niet, verboden toegang, maar dit is de route?

Dan lees ik verder en er staat iets over dat het verboden is de Bachbettes te betreden. Dat zal de beek dan wel zijn, maar waarom zou ik die in hemelsnaam willen betreden?

We lopen over het bruggetje en blijken opeens in Duitsland te zijn. Blijkbaar is hier het meest westelijke puntje van Duitsland te vinden. Och, ze maken ook overal een toeristische attractie van bedenk ik me, maar ondanks dat wel leuk om even te gaan kijken. Dus Mango mag mooi poseren vanuit het meest westelijke puntje van Duitsland.

 Dan lopen we weer verder richting Nederland. Onderweg komen we nog langs een kazemat die Stekelvarken genaamd is. Dat zegt blijkbaar iets over het soort bouw en gebruik ervan.

Ik wil er bewust niet te lang bij stilstaan…we gaan liever op zoek naar een gezelligere plek: Koffiehuis het IJzerenbos. Tijd om even iets te drinken en mijn wandelavontuur te vereeuwigen in deze blog.

Hier ontvang ik ook mijn eerste stempel!

Yes…nog 10 te gaan :)

Vol goede zin wandelen we verder richting het startpunt. Hoewel dat laatste stukje nog een beetje zoeken is, vinden we het snel genoeg. Ondanks het gegeven dat het bloggen langer duurde dan de eerste wandeling, kijk ik voldaan terug op deze eerst route die ik heb ervaren als een onverwacht geschenk waar ik intens van heb genoten….op naar route 2.