Camini 3: De Reuzenroute

Leestijd 17 minuten

En zoals bij alle Camini’s, krijg ik ook hier weer een opdracht mee. Het ego van de mens staat centraal en ik ga op pad met de vraag: “Waarin doe jij je anders voor dan je bent? Hoe ziet jouw masker eruit?“

Maar eerlijk gezegd vraag ik me dan eerst af, wat is eigenlijk een ego? Natuurlijk weet ik hoe het soms wordt uitgelegd, als men bedoeld dat iemand een te groot ego heeft (egoïsme), of iets in die trant. Maar wat is het oorspronkelijk? Volgens Freud is je ego de tussenpersoon die je instincten in balans houdt met je moraal en praktische beslissingen neemt. Ow wauw… in dat geval heb ik veel ego, in die zin dat mijn ego de dingen overdenkt, keuzes van alle kanten bekijkt altijd rekening houdend met de ander.

Maar laat ik vooral eens gaan lopen, want ik heb helemaal geen zin…mijn ego dwingt me toch om te gaan… ik merk dan ook dat ik allerlei rationele inzichten probeer aan te dragen om mezelf te overtuigen van de noodzaak, zoals:

• “Je bent er nu eenmaal mee begonnen, dan maak je de camini’s ook af!“

• “Voor je rug is het goed om veel te wandelen, je zit al veel teveel“

• “Voor je conditie is het ook beter om veel te wandelen“

• “Je gaat alleen maar zitten als je nu niet gaat“

• “Je hebt en krijgt nu de ruimte om even weg te gaan, ga dan ook“

En ga zo maar door… Ondertussen zit de eerste kilometer er al op… dus het heeft in ieder geval gewerkt om te starten.

De Reuzenroute is vernoemd naar de grote watertoren die zowel aan de start als aan het eind van de route niet te missen is. Het rijksmonument wordt inmiddels voor van alles gebruikt behalve wateropslag. Zo heeft ook Clevers (de ijssalon) hier een verdieping, waar Lucas en Danaé ook menig uurtje meegeholpen hebben bij de start.

Het eerste deel van de route loopt langs uitgestrekte akkers en hoewel het vandaag bewolkt is, blijft het mooi om zo ver te kunnen turen. Ik kom weinig andere wandelaars tegen, alleen een hoop paarden. Mijn rugzakje is gevuld met een fles water, 1 mandarijn en een handvol pelpinda’s. Ook de iPad en een powerbank mag natuurlijk niet ontbreken. Ik merk dat mijn gedachten al snel afdwalen naar het mandarijntje. Gesproken over ego is dat nu heel hard aan het discussiëren. Mijn maag wil namelijk heel graag dat mandarijntje, mijn licht uitgedroogde mond vraagt er ook om, maar mijn hersenen (of dus dat ego) zegt me dat ik eerst verder moet zijn. De wandeling is 11,4 km en ik heb er pas 1 kilometer op zitten! Laten we afspreken dat je bij 3 kilometer het mandarijntje mag opeten... pohhh… ik baal van mijn eigen ego en ga denkbeeldig stampvoetend verder met de wandeling in de hoop dat ik snel bij de 3 kilometer ben… maar bij iedere stap zie ik het heerlijke mandarijntje voor me en smeekt mijn mond naar de zoet-zure smaaksensatie… uiteindelijk zwicht ik voor mijn eigen gezeur en bij 2,5 kilometer geniet ik van het heerlijke fruit.

De route loopt verder langs veel letterlijk heilige kruisjes. Ik zet ze allemaal op de foto, al vind ik de een een stuk aantrekkelijke dan de ander.

Deze vond ik wel bijzonder leuk, tenminste de tekst die erbij staat:

Naast paarden loop ik ook nog langs koeien en bokjes, ik zeg ze allemaal gedag of zwaai even naar ze. Iets wat voor mij als normaal voelt maar wat voor een buitenstaander wellicht vreemd zou zijn om te aanschouwen. Sommige dieren komen ook even gedag zeggen, andere verkiezen het hazenpad.

Hoewel de route mooi is, merk ik dat ik me wel verveel onderweg. Dat kan ook alles te maken hebben met het gegeven dat ik gewoon geen zin had en mezelf constant een schop onder mijn eigen kont moet geven om vooruit te komen. Ik staar naar de route, hoeveel kilometer heb ik afgelegd en hoeveel nog te gaan… ik merk dat ik uitkijk naar het moment dat ik over de helft ga zijn omdat ik dan in ieder geval nog minder meters hoef dan ik gehad heb… poh… wat een worsteling vandaag. De route voelt langer maar ook iets zwaarder dan de eerste twee, dat heeft ook te maken met de hellingen die hier meer in verstopt zitten. Maar ik loop door. Mijn ego eist van me dat ik doorloop en niet ga rusten of stilstaan want dat zou een risico kunnen vormen dat ik helemaal niet meer vooruitkom.

Omdat ik me zo verveel en afleiding onderweg zoek, kijk ik regelmatig of er een geocache in de buurt ligt. Dat blijkt telkens net even teveel buiten de route te zijn, totdat ik bij klein Haasdal kom. Uiteraard wil ik ook deze cache even meepikken, als ik er dan toch ben.

Dan kijk ik op mijn route en zie dat ik naar links moet en dan nog 4,5 kilometer te gaan heb. Als ik echter naar rechts zou gaan ben ik binnen 500 meter bij de auto…. hmmmmm het klinkt aantrekkelijk… ik ga even weer met mezelf in discussie maar dat vervelende ego begint weer tegen me te zeuren dat ik me niet moet aanstellen, dat ik geen opgever ben, dat ik niet de makkelijkste weg moet kiezen, dat het valsspelen is als ik hier naar rechts zou gaan en noem maar op… ik kan je zeggen dat het een pittige maar voor een buitenstaander onzichtbare discussie was… als het gaat over een masker opzetten… dit soort discussies spelen vaak in mijn hoofd maar uiteraard laat ik dat niet altijd zien. Dat zal mijn trots-masker zijn wat zich niet wil laten kennen en niet zou willen toegeven ergens geen zin in te hebben…En ik denk dat iedereen dat wel herkent… dat je vaak in dubio kunt zijn over de keuzes die je maakt… wat is de beste keuze? Maar als we dieper kijken naar deze optie is de vraag wie belang heeft bij de “beste” keuze, en waar de “beste” keuze dus op doelt…?

Stel bijvoorbeeld dat je heel erg veel zin hebt in een stuk appeltaart met slagroom. Wat is dan de “beste” keuze? Voor je fysieke lichaam is het afslaan wellicht de beste keuze, voor je vriendin die hem gebakken heeft is het accepteren de beste keuze. Voor je mentale gezondheid is oprecht genieten ervan de beste keuze (als je ervan houdt natuurlijk), maar het afslaan kan ook een mentaal sterk gevoel geven als je net had voorgenomen om te willen afvallen… dus tja… wat is de “beste” keuze dan? Morele dilemma’s waar dat ego zich steeds mee komt bemoeien….

En ja, in die zin is mijn ego groot en voor mij erg aanwezig. Het vertaalt mijn waarden en normen en wil goed voor me zorgen. Het wil me gezond houden en een leuk mens laten zijn. Het houdt alleen niet altijd rekening met mijn instincten als ik er zo over nadenk. Het stelt “wat de ander denkt” vaak boven waar ik behoefte aan heb. Een ander voorbeeld is dat ik soms instinctief mensen aanvoel. Je voelt dat er iets niet klopt bijvoorbeeld, of dat iemand niet eerlijk is, niet oprecht… wat doe je dan? Ik weet inmiddels dat ik dat meer dan eens gewoon bij mezelf hou. Uit respect, uit angst, uit verbinding, uit onvermogen. Ik ga niet over de ander, ik heb alleen invloed op mezelf, tenminste dat zegt mijn ego dan… hoewel ik zo heel soms dus echt wel de schijt krijg van dat morele goed-willen-doen-ego en dan even helemaal uit mijn slof schiet…

Ik ben vandaag dus toch maar braaf linksaf geslagen en dat brengt me door het Ravensbos, een typisch hellingbos zoals we die in onze buurt ook kennen.

Uiteindelijk ben ik toch blij dat ik de volledige route heb gelopen al realiseer ik me in de buurt van de auto dat ik mijn stempelplek nog niet gezien heb. Die blijkt helemaal niet op de route te liggen? Vreemd. Ik weet wel waar ik ongeveer moet zijn, dus dan rij ik er met de auto wel heen.

Camping Mareveld… als ik mijn auto heb geparkeerd ga ik op zoek naar de receptie. Hoewel ik had gehoopt dat ik hier ook iets kon eten en drinken bleek het restaurant gesloten. Wel jammer aangezien ik bij de eerste twee routes inmiddels gewend was daar mijn blog te kunnen schrijven. Als ik het bordje receptie zie, zie ik een dichte deur. Er loopt wel een vrouw rond die me iets verbaasd aankijkt. Ze vraagt enigszins brutaal aan me wat ik kom doen. Dus ik vraag om een stempel voor in mijn boekje.

“Die ligt daar buiten op de vensterbank… ik heb geen zin om daar steeds voor lastig gevallen te worden…” zegt ze er kwaadaardig achteraan… oke dan… zij heeft blijkbaar een ego dat anders werkt dan het mijne…

Ik mag het stempeltje zelf zetten… geeft toch minder voldoening merk ik, maar goed, hij staat er:

Om toch ergens te kunnen bloggen zoek ik even snel een lunchzaak in de buurt. Ik zoek niet te lang en kies de eerste die ik er aantrekkelijk uit vind zien en nog niet ken. Zo rij ik naar het Bakhus in Moorveld. Al voordat ik de parkeerplaats oprij voel ik een hele andere vibe dan bij camping Mareveld.

Wat een leuk pareltje is dit! Naast een gezellige plek om mijn blog te schrijven heb ik hier genoten van een heerlijk lunch!

Al met al heeft deze route me toch ook weer een hoop opgeleverd, en dat terwijl ik vanmorgen helemaal geen zin had, ben ik toch heel blij en dankbaar dat ik hem weer gelopen heb.