Kinderen en hun bijwerkingen

Leestijd 9 minuten

Nu moest ik in het begin al heel erg wennen aan de drukte op de camping want met name de hoeveelheid kinderen oversteeg mijn voorstellingsvermogen...De bijwerkingen van kinderen (en met name in deze getale) zijn niet altijd aangenaam te noemen. Kort samengevat zou de bijwerkingen-lijst voor kinderen hierop neerkomen:

Let op: kinderen kunnen matige tot ernstige bijwerkingen tot effect hebben:

1. Ze kunnen gehoorschade aanbrengen door aanhoudend en voortdurend gekrijs zowel van plezier als van pijn of frustratie. Overigens ook niet altijd duidelijk welke van deze 3 de oorzaak van het gekrijs zijn waardoor een remedie tegen krijsen ook lastig te geven is.
2. Ze kunnen een bloeddrukverhogend effect hebben ten gevolge van irritant en zogenaamd ‘kinderachtig’ gedrag. Zo kunnen ze aanhoudend zeuren (bijvoorbeeld voor een ijsje), de waarheid ontkennen (bijvoorbeeld als ze zeggen dat ze echt niet moe zijn) of een ongekend brutale en grote mond opzetten. Dit is weliswaar afhankelijk van leeftijd, maar kan zelfs een lichtelijk tot ernstig shock effect teweeg brengen.
3. Ze kunnen het schaamrood op de kaken tevoorschijn toveren door het gedrag dat ze soms laten zien. Dingen die ze zeggen of die ze doen, die je als ouders toch echt niet zo bedacht had. 
4. Ze kunnen ernstige slaapstoornissen veroorzaken doordat ze je als ouder wakker houden in de nacht. In den beginne doordat ze huilen voor een flesje of andere onbekende oorzaak, later doordat ze diverse zorgen met zich mee kunnen brengen waar je als ouder letterlijk wakker van ligt. Dit kunnen zorgen over hun gezondheid zijn, maar ook bijvoorbeeld over schoolprestaties, uitgaan, relaties, geldzaken en andere levensgebieden. 
5. Ze kunnen zeer diverse lichamelijke ongemakken aanbrengen doordat ze onverwacht op je rug springen, de hele weg gedragen willen worden, met je willen voetballen, nieuwe judo-grepen willen uitproberen, met je willen stoeien, of soms zelf licht fysiek agressief een gevecht met je aangaan of simpelweg doordat je uitglijd als je mee naar het zwembad gaat en daarbij je voet kneust...

Allemaal bijwerkingen waar iedere ouder wel iets uit zal herkennen en waarvan je hoopt zo min mogelijk te zullen ervaren op vakantie...Vol goede moed vertrokken we met een 4, 11 en 14 jarige (en een 40 en 43 jarige)...Eenmaal gesetteld op de camping had onze 14 jarige Lucas echter al snel door dat hij niet meer tot de doelgroep hoorde van de camping...toen ook nog eens bleek dat het Wifi zeer slecht tot niet werkte, waren de eerste rapen gaar...

En daarmee ervoeren we op de eerste dag al punt 1 tot en met 4 van onze puber nota bene. Met name zijn gehuil nam iedere dag exponentieel toe...Dat hield me echter (nog) niet uit mijn slaap...wat me wel uit mijn slaap hield was het aanhoudende gehuil van andere baby’s en kinderen in omliggende tenten. En ja, ik weet dat die ouders en ook die kinderen daar niets aan kunnen doen...maar ik kan het als moeder ook niet helpen, dat iedere zenuw in mijn lijf word geprikkeld als ik een kind hoor huilen. In het begin omdat ik bezorgd ben, wil helpen, me afvraag wat er aan de hand is...maar na een half uur worden ook andere zenuwen in mijn lijf geprikkeld en dan is het echt niet meer grappig dat het zogenaamde ‘moederinstinct’ nooit meer uitgezet kan worden als het eenmaal aanstaat.

Zo lig ik dus twee nachten te luisteren naar intens gekrijs en moet ik mezelf bedwingen niet op te staan om op zoek te gaan naar de veroorzaker om mezelf ervan te gewisse dat er wel iemand is die zich om dat kind bekommerd, lees: die een poging doet het krijsen te stoppen... Uiteindelijk komt er dan toch een punt diep in de nacht, dat het helemaal stil is op de camping...ondanks de honderden kinderen die hier liggen te slapen...

De volgende dag worden mijn zenuwen echter op gelijkwaardige wijze weer geprikkeld, deze keer niet door baby gehuil...maar door intens puber-gehuil! 

“Ik wil hier weg, ik wil naar huis, hier is niets te doen, het is hier stom, hier is het zo warm, ik mis mijn huis, ik mis mijn bed, ik mis de Airco (wat hij volgens mij wilde zeggen was: ik mis snel wifi, ik mis het constant gamen, ik mis uitslapen en doen waar ik zin in heb)...maar goed...zijn huil is net zo indringend als dat van een baby, en dus gaan we serieus het gesprek met hem aan. Maar al snel is duidelijk dat mama de doorslaggevende stem heeft in het nemen van de beslissing of zoonlief van 14 (bijna 15 jaar) in staat is om alleen thuis te verblijven gedurende de resterende periode van onze vakantie...Poeh...weer een nachtje last van puntje 4, maar dan is wat mij betreft de kogel door de kerk: Ik heb hem naar huis gebracht en met een goed gevoel op donderdag (dus na 5 dagen), thuis achter gelaten...

En hoewel je denkt na het maken van een keuze, een vorm van rust te kunnen vinden, alles behalve in dit geval. Want de zorgen blijven de eerste dagen of onze puber zelfstandig genoeg is om goed voor het huis, de beesten maar vooral zichzelf te kunnen zorgen! En waar ik eigenlijk hoopte dat hij na enkele dagen zou beseffen dat hij ons heeeeeel erg miste en vast niet zonder ons kon....dat gebeurde dus niet...Meneer heeft het rijk alleen, doet waar hij zin in heeft en stuurt netjes foto’s van wat hij eet om ons gerust te stellen...

Tja, bijwerking 6: Ze kunnen tot ernstige pijnklachten in het hart lijden als blijkt dat ze zonder je kunnen...en je ze soms, tegen je eigen wens in, moet loslaten...