The Roller derby

Leestijd 12 minuten

Iets met muziek, of is het op ijs en met rolschaatsen op ijs, nou ja, dat lijkt me dan weer een beetje gek, maar ik weet het dus niet. Rolschaatsen op muziek op een baan? Of is het een soort paardenrace maar dan met rolschaatsers? Hoe meer vragen in mijn hoofd, hoe interessanter het wordt en dus zeg ik dat ik graag meega, zodat ik kan ontdekken wat het is…

En zo gaan we op zaterdag 16 december 2023 naar de Pink Peril Roller Derby vs. Roadkill Rollers in Heerlen. Terwijl ik me verheug op het onbekende sta ik buiten voor de sporthal te wachten op Nynke. Hoewel ik veel sporthallen in Limburg heb gezien, deze ken ik nog niet, en wat nog meer opvalt terwijl ik buiten sta te wachten…de vriendelijkheid van iedereen die me passeert. De spelers en bezoekers zeggen me allemaal vriendelijk goedendag. Ik merk dat ik er bijna verlegen van wordt, dit ken ik niet van vergelijkbare situaties waar tegenstanders nauwelijks de moeite nemen om überhaupt een blik naar je te werpen. Hier heerst een bepaalde voor mij nieuwe en ongekende sfeer al buiten de hal, die wel heel prettig uitnodigend voelt. De ingang van de hal is mooi versierd met kleurrijke roze ballonnen en roze slingers, zoals ik dat ergens ook wel passend vind bij het evenement zoals ik dat in mijn hoofd heb zitten.

Als Nynke er is lopen we samen naar binnen en daar staat gelijk een tafel met merchandise, T-shirts, tops, tasjes, bidons, pins, etc. met natuurlijk het logo van de Pink Perils erop. “Kijk” zegt Nynke, “die heb ik ontworpen”, en ze wijst meerdere designs aan die op de tafel liggen. Wat leuk om zo te zien en ook de verkoop van dit soort attributen had ik ergens verwacht. Een Amerikaans tintje op de een of andere manier, hoewel als je bij een wedstrijd van PSV naar binnen of naar buiten loopt, je ook overspoeld wordt door de sjaals, T-shirts en goodies, voelt dit toch anders. Terwijl Nynke hier en daar oude bekenden gedag zegt, kijk ik mijn ogen uit, en aanschouw de relaxte sfeer en voel de vriendelijke en open houding van alle aanwezigen.

Uit de luidsprekers in de zaal klinkt vrolijke, gezellige muziek, die de sfeer alleen maar ten goede komt. Niet oorverdovend hard, precies goed om de sfeer te maken. We nemen plaats op de tribune die pas voorzichtig gevuld is met toeschouwers. We kijken uit op een zaal met houten vloer en een gemêleerd lijnenspel op de vloer. Als je weet welk spel je komt spelen dan herken je ze gelijk, maar voor een derby weet ik niet waar ik moet kijken natuurlijk. Gelukkig heb ik Nynke naast me die me uitleg geeft. Het blijkt te gaan om de op de grond geplakte wit-rood-gestreepte plakband. Ze hebben daar een touwtje onder geplakt zodat ze gelijk voelen wanneer ze buiten de lijn gaan. Oké, dat roept gelijk weer vragen op, maar vooral de vraag, waar gaan we nu naar kijken? Hoezo buiten de lijnen, wat gaan ze binnen de lijnen doen? Ik krijg een hele uitleg van de regels met alle vakjargon termen die erbij horen. Je vraagt je toch gelijk af wie zoiets verzonnen heeft, want het spel zit zo vol met regeltjes dat er meerdere scheidsrechters nodig zullen zijn om het goed te beoordelen. En ja hoor, ik heb zeker een stuk of 16 scheidsrechters en/of officials geteld. Niet te geloven, je hebt meer scheidsrechters nodig dan spelers…per ronde zijn er 2 x 5 spelers op de baan…dus dat geeft wellicht al een beetje aan hoe complex het spel is. Nynke geeft aan ook gespeeld te hebben, maar nog steeds niet alles te weten omdat het zo complex is. Vanwege de complexiteit en het gegeven dat het geen veel gespeelde sport is, waarschijnlijk vanwege de onbekendheid, heeft het jaren geduurd voordat het team van Heerlen, Pink Peril, klaar was voor een wedstrijd. De regels maken dat het lastiger is om op elkaar ingespeeld te zijn en het spel blijkt ook vol tactiek te zitten, dus niet iets wat je zo even uitlegt…

Maar om dan toch een wellicht zinloze poging te wagen leg ik kort uit wat volgens mij het doel is van het spel: Je hebt dus een ovale baan, een soort miniatletiekbaan, waarbinnen men moet blijven. Dan heb je twee teams, ieder bestaande uit 5 spelers waarvan er 1 met een ster op zijn of haar helm. Dat is de zogenaamde Jammer (nee, niet de jammer maar spreek uit als djemmer). De andere 4 spelers zijn 3 blockers en 1 pivot. Het is de bedoeling om zoveel mogelijk punten te scoren en dat doe je als team door de Jammer langs de blockers te laten rolschaatsen. Maar je kunt pas punten maken nadat de eerste Jammer een ronde geschaatst heeft en langs de blockers is gekomen. De Jammer die dat als eerste lukt, is de Lead Jammer. Deze mag ook bepalen wanneer het spel weer stopt, en daar zit hem de tactiek. Een leuk spel als je begrijpt hoe het wordt gespeeld.

Goed, nu weet ik een heel klein beetje hoe het gespeeld moet worden en wat de bedoeling is, maar dan is het nog de kunst om in en tijdens het spel te zien wat er zich afspeelt en wie punten maakt, wie er een penalty maakt en wie er over de lijn schaatst. En er zijn nog zoveel meer regeltjes die het een vermakelijk spel maken om naar te kijken.

Nog voordat het spel echt begint, krijgen we een aankondiging van alle spelers. Opvallend is dat ze allemaal willekeurige nummers lijken te hebben en hele originele namen zoals: #8008 Sloopwafel, #11 Kittens for Breakfast en #46 Bull dozer maar nog mooier vind ik het respect waarmee iedereen bij iedere speler even hard klapt en juicht. Er lijkt hier helemaal geen sprake van rivaliteit te zijn, het ademt een en al sportiviteit zoals ik het nog nooit ergens ervaren heb. De tegenstanders juichen net zo hard voor hun eigen team als voor Pink Peril en dan beginnen ze ook nog eens Happy Birthday te zingen omdat Pink Peril 12,5 jaar bestaat. Hoe sympathiek is dat? Ik kijk mijn ogen uit, en voel overal alleen maar good vibes, geloof me, dat is wel anders bij andere sporten. Bij de wedstrijden van het Judo van Julian heb ik dit nooit gevoeld, daar zorgde de nodige rivaliteit ook altijd voor een grimmigere sfeer ondanks dat het nog kinderen waren. Maar ook bij ons badminton is de houding van de tegenstander echt niet standaard zo liefdevol als hier. Ik heb het gevoel dat ik in een andere wereld terecht ben gekomen waar we nog heel veel van zouden kunnen leren. Zo blijkt ook tijdens het spel, hier zijn geen kafferende coaches, schreeuwende supporters die boe roepen…nee alles gaat heel gemoedelijk en met respect, ongekend veel respect…dat maakt het een feestje om bij te mogen zijn. En ook al wordt er dus op de baan geblokt, gerold en aangemoedigd…er zijn geen schwalbes, geen drama, geen frustraties…meer lachende gezichten zelfs op de baan, ook al is iedereen even fanatiek, dat kan blijkbaar ook met een smile op je snoet…

Het blijkt een hele spannende game te worden en na 2 x 30 minuten is de eindstand 172 – 176 voor de Roadkill Rollers. Er wordt hard geklapt en gejuicht door iedereen en er worden nog een paar ere rondjes gerolschaatst door alle spelers terwijl ze de fans die dat willen nog een high five geven…wat een sfeer, wat een geweldige attitude hebben deze sporters, wat een prachtig voorbeeld van hoe het ook kan… Hulde aan alle Rollers en de enorme hoeveelheid vrijwilligers die dit spel mogelijk maken! Chapeau, jullie verdienen een podium en veel meer bekendheid! Respect!