Het is weer donderdag! En eindelijk heb ik eens niets afgesproken, hoef ik niet te werken, en hebben we geen bezoek aan de tandarts, dokter of ziekenhuis op de planning...En dus is het officieel: ‘Mama-Lora-dagje’ zoals we het in huis noemen. En Lora weet inmiddels wat dat betekent: We gaan er samen een leuke dag van maken door op stap te gaan...

Lees verder

Ik hoor het je nog zeggen, 9 jaar oud: “ Sorry hè mam en pap, alvast voor het feit dat ik later puber ga worden” We hebben er vaak om gelachen, met enige voorzichtigheid omdat we ook wisten dat het er misschien ooit van zou komen...Bij deze mijn excuus brief aan jou, onze lieve puber:

Lees verder

We worden geboren in de wetenschap dat we slechts tijdelijk op aarde mogen zijn, krijgen een lichaam in bruikleen om zoveel mogelijk te genieten, maar er is zoveel meer dan we ooit zouden kunnen zien en zoveel meer te beleven dan we ooit zouden kunnen meemaken in die fractie op aarde, genaamd 'leven'....

Lees verder

Wat geef je elkaar als je al meer dan 23 jaar samen bent? Als je alle originele kado's, verrassings-uitjes, kaarten en gedichten, dineetjes en één keer zelfs een positieve zwangerschapstest gegeven hebt? Als je zoveel samen meegemaakt hebt dat je er een serie boeken over zou kunnen schrijven? Dan is het tijd voor een blog over jou, voor jou, de man van mijn leven!

Lees verder

Het is zaterdagmiddag en zoals gebruikelijk is iedereen iets anders aan het doen. We zijn verdeeld door het huis, Julian zit te lezen, Lucas zit aan tafel met zijn huiswerk, Tally is in de keuken aan het opruimen en ik sta in de woonkamer de ramen te wassen...terwijl Lora overal en nergens is. Ze loopt van haar tekentafel naar haar keukentje, speelt een paar minuten en gaat dan weer iets anders doen. Ze trekt de schoenen aan van Lucas en loopt er een rondje op voordat ze ze nochalant in een hoekje neerzet om vervolgens weer een puzzeltje te maken...

Lees verder

Tijdens een heerlijk verfrissende wandeling richting de Windraak met Lucas geniet ik van de rust en het uitzicht.
We lopen langs de rand van Munstergeleen en kijken uit over het veld en in de verte de eerste rij huizen verscholen achter de vele leeggewaaide bomen en struiken... 
Maar we bewonderen ook de natuur dichtbij en zien verschrompelde bladeren, takjes, grote stenen, kleine stenen en hier en daar een verdwaald bloemachtig dingetje verscholen tussen de hoge grassprietjes...als onze aandacht ineens getrokken wordt door een vreemd organisme...

Is het een dier? Of kadaver? Een dooie rat, muis of hamster?  
We zetten een stap dichterbij en bewonderen een uitzonderlijk natuurverschijnsel: een behaarde hondendrol...of tenminste we nemen aan dat ie van een hond is...we bekijken het fenomeen beter en zien een bruin goedje waar witte lange haren uit lijken te groeien....ik vraag me gelijk af of we nu zitten te kijken naar schimmeldraden of dat de hond in kwestie zichzelf gewassen heeft en de haren die hij hierbij heeft opgegeten, mee heeft uitgepoept...gevoed door het hoopje mest lijken de haren in ieder geval voldoende voeding te krijgen om door te groeien...nadat we dit miniatuur natuurwonder nog even aanschouwd hebben nemen we weer een diepe zucht frisse lucht en wandelen vrolijk verder... 

Na maanden niets geschreven te hebben wordt het de hoogste tijd om dat wel weer eens te doen. Het is niet alsof er niets te melden viel, in tegendeel….het zijn juist zeer intense en bijzondere maanden geweest, en het aftellen is nu serieus geworden…..nog 3 dagen…… dus deze is voor jou!

Lees verder

Het is 24 december 2002 vroeg in de ochtend als ik naar twee blauwe streepjes zit te staren. Het is ongelofelijk, ik ben zwanger! Ik kan mijn geluk niet op, en pappa uiteraard ook niet. We hebben hier samen zo op gehoopt en nu is het ineens werkelijkheid...over 9 maanden ligt er een baby in onze armen! We fantaseren er op los, hoe je eruit zult zien, op wie je gaat lijken, welke kleur haar en ogen je zult hebben, hoe we je gaan noemen, hoe we met je naar de speeltuin zullen gaan en hoe we je lief gaan hebben en altijd zullen beschermen...

Lees verder

Ik lees de advertentie van Tim Ribberink... "Lieve pap en mam, Ik ben mijn hele leven bespot, getreiterd, gepest en buitengesloten. Jullie zijn fantastisch. Ik hoop dat jullie niet boos zijn. Tot weerziens, Tim."

Lees verder

Daar gaan we dan...op weg naar het mystieke Texel, een hele reis voor de boeg. Dekens, rugzakken, tent, tafeltje, stoeltjes, bbq, luchtbed, pomp, voetbal, kussens, etc. geven we op efficiënte wijze allemaal een plekje in de auto. Ook de kids niet vergeten natuurlijk!

Lees verder