Voor Sacha

Leestijd 9 minuten

En ik begrijp het niet, de grote tijdsverschillen binnen deze levens...waarom mag het voor de één 95 jaar zijn en voor de andere 44, 29 jaar...of zoals in jouw geval...slechts 10 jaar..

Wat nog voelt als gisteren, was maart 2015 toen ik jouw moeder leerde kennen. Er was direct een klik, want binnen de eerste 10 minuten dat we elkaar spraken vertelde ze over jou en jouw bijzondere verhaal. Over je geboorte, je strijdlust, de spannende tijd in het Azm, de vele momenten van onzekerheid en angst...Ik had enorme bewondering voor de manier waarop ze over je vertelde en was dan ook nieuwsgierig om jou een keer in het echt te ontmoeten! 

En gelukkig gebeurde dat ook! Ik heb je een aantal keren ontmoet en telkens weer toverde jij een glimlach op mijn gezicht met je aanstekelijke open en vrolijke houding, telkens nieuwsgierig naar wie ik was..." wie is die mevrouw?" vroeg jij dan hardop...en eigenlijk al voordat je antwoord kreeg zat je alweer in je eigen spel of vertelde je over iets anders. 

Totdat in september het hartverscheurende bericht kwam dat er toch echt iets niet goed was...al heel snel bleek dat jullie het ergste nieuws denkbaar kregen...Een hersentumor die verweven zit in de hersenstam. Er is geen kans op genezing. 

Ik las het bericht met kramp in mijn maag, pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen. Mijn gedachten gingen alle kanten op en ik wilde het uitschreeuwen...dit kon niet waar zijn!!!!! Dit mocht niet waar zijn!!! Ik voelde me machteloos en radeloos, en als ik me al zo voelde...hoe moest jij je wel niet voelen... En jouw mama en papa, Thijmen, alle familie en andere vrienden?

Er volgde een hele zware periode waarin alles in het werk werd gesteld om zoveel mogelijk wensen in vervulling te laten gaan voor jou... niets was teveel gevraagd. 

Je ging ook terug naar je oude klasgenootjes, waar je ondanks alle beperkingen die je gelijk erbij kreeg, heel graag was...omdat je er kind kon zijn, zoals dat ook hoort! Geen vreemde onderzoeken en vervelende verhalen...gewoon plezier maken met je vriendinnen zoals je dat altijd graag deed. 

En telkens als ik je moeder sprak bleek maar weer wat een ontzettend dappere ouders jij ook hebt! Weer sprak je moeder dan vol bewondering over jou, over hoe dapper jij je door alle onderzoeken heen sloeg, hoe je niet klaagde maar wel vragen stelde...over de dood...of hoe het zou zijn om te sterven....

Mijn liefste Sacha...dat jij, als klein meisje, je dit moest afvragen, dat jij vragen stelde die een ander onbesproken laat...je verhaal raakt me telkens diep in mijn hart. Ik vind het oneerlijk, onverdraagzaam...

Ik probeer soms met mijn gevoel in de huid van je ouders te kruipen, te voelen wat zij voelen... ik wil het begrijpen maar dat doe ik niet, ik wil antwoorden maar die zijn er niet, het doet pijn, onbeschrijfelijk veel pijn...ik voel boosheid, intens verdriet, onmacht, verslagenheid...En als ik dan besef dat ik slechts een milliliter aan emoties kan ervaren van wat zij werkelijk zullen voelen...

Hoeveel verdriet en pijn hebben zij dan wel niet? Hoeveel emoties hebben zij te verwerken, niet alleen van zichzelf, maar ook nog van elkaar en van Thijmen...

Juist dit gedeelde gevoel van machteloosheid en van verdriet lijkt ze gesterkt te hebben in het afscheid nemen...

Als het leven je niet meer in staat stelt nog te kunnen genieten zonder pijn, te kunnen doen wat je graag wilde doen, als je geen kind meer mag zijn maar alleen nog maar patiëntje..dan komt er een punt waarop jullie in berusting afscheid moesten nemen van elkaar...Jij van de liefste broer en ouders ter wereld, zij van hun kleine meisje, Thijmen van zijn liefste zusje... 

Zo dapper als je gestreden hebt, deze strijd was niet te winnen...
Op 17 mei 2017 eindigde jouw gevecht...

De wereld stond stil voor iedereen die je lief had...en draaide tegelijk nog nooit zo snel in het rond. 

Wederom hebben jouw ouders, familie en vrienden samen hun verdriet gebundeld tot een bron van kracht, en hebben we op een bijzondere wijze afscheid van jou mogen nemen...Precies zoals jij het ook mooi gevonden zou hebben...

Maar nu...begint de harde werkelijkheid door te dringen, het besef dat jij er niet meer bent. Het gemis van jouw lach, je grappen, je vragen, je typische Sacha eigenwijsjes, je ritueeltjes, je enthousiasme, je liefde, je knuffels...

Voor iedereen die jou lief had gaat de fractie op aarde nog even door, en heb jij bij zo ontzettend veel mensen een plekje in het hart veroverd. Zij zullen jou nooit vergeten Sacha, en jou altijd in gedachten houden. Natuurlijk geldt dat op de eerste plaats voor jouw eigen ouders, je stoere, sterke broer Thijmen, je grootouders, en andere directe familie en vrienden...en zo ook bij mij... 

Ik zal je nooit vergeten, en blijf aan je denken; bij het zien van Elsa, Anna, Kristof maar vooral Olaf, Kungfu Panda, dolfijnen, prinsessen, en nagellak, bij het horen van de stem van Luis Fonsi, in het bijzonder 'Despacito' en vooral bij iedere Beanie Boo, en nog zoveel meer...en hopelijk komen daar nog heel veel momenten bij die ik van jouw ouders nog allemaal over jou te weten mag komen...    

Wat was jij een ontzettend bijzonder meisje Sacha! 
Het is niet te bevatten dat we je op aarde nu moeten missen, wat een bijzondere engel zul jij zijn....

' From the day we arrive on the planet
And blinking step into the sun
There's more to be seen than can ever be seen,
More to do than can ever be done..

...In the circle of life'