Wenen en lachen

Leestijd 13 minuten

Dan gaan we alsnog naar het Sisi kasteel. Ze blijft erover bezig, maar wilde er niet naartoe. Het was me niet helemaal duidelijk waarom niet. In ieder geval is ze tot inkeer gekomen en nu wil ze er dus alsnog naar toe. Maar dan heeft ze wel weer de nodige vragen voor me:

“Sisi is al overleden he?” vraagt ze als eerste
“Ja die leeft al lang niet meer” antwoord ik
“Waar is ze dan aan overleden?” is haar logische vervolgvraag
Poeh, dat moet ik ook even opzoeken aangezien ik geen Sisi fan ben...
“Ze is schijnbaar vermoord” lees ik haar voor
“Ow? Door wie dan?” vraagt ze
“Door Luigi Lucheni” lees ik weer voor
“Hoe dan?” vraagt ze
“Euhhh...”

Omdat ik niet teveel in detail wil treden zeg ik alleen dat het een ongelukje was, hij had iemand anders willen vermoorden...en terwijl ik het zeg vraag ik me af waarom ik dit gesprek met haar aan het voeren ben...maar dit is dus wat de hele tijd gebeurd. Ze is hongerig naar alle nieuwe informatie...en dan zijn we pas onderweg naar het kasteel.

Als we aankomen verwacht ik wederom heel veel vragen, want wat is het toch een prachtig mooie locatie, zo ontzettend grootst en overdadig...maar hier is Lora dan weer niet van onder de indruk. Dus we lopen maar gelijk door naar het kindermuseum. Een superleuk klein museum voor jonge kinderen. Er zijn ook enkele kamers uit het kasteel te zien, zoals een eetkamer, slaapkamer, kapkamer, speelkamer en verkleedkamer. Lora vindt het allemaal weer even leuk en roept al snel dat ze voor altijd hier wil blijven!

Ze verkleed zich als prinses en ik maak weer meer dan genoeg foto’s als aandenken. De batterij van mijn telefoon heeft heel wat te verduren deze dagen...

Het is weer een kunst om haar te motiveren om verder te gaan, maar als ik vraag of ze mee wilt gaan naar het labyrint, is ze toch verkocht. Dat heeft ze alleen nooit gezien, want tegen de tijd dat ik daar naartoe gelopen ben, is mijn prinses alweer aan het slapen...dus ik bekijk de grote heggen tussen de ruime grasvelden en besluit maar weer verder te lopen en te genieten van het heerlijk mooie weer!

We gaan naar de Karlzkirche. Ook een mooie herinnering aan mijn Wenen Budapest reis. Persoonlijk vind ik deze veel mooier dan de Stephansdom, maar Lora maakt het allemaal niet uit. Inmiddels wakker ziet ze namelijk het speeltuintje dat ernaast ligt! Ze is verkocht en gaat na enige twijfel een poging wagen om een balanceertouw te betreden. Hoewel ze natuurlijk in eerste instantie hulp nodig heeft, gaat ze door totdat ze het zelf kan. Geweldig om te zien hoe ze doorzet en hoe trots ook als het eenmaal lukt!

Na het nodige klimmen en klauteren hebben we weer honger...drie keer raden wat ze wil eten: Sushi it is! Dus wandelen we in de buurt en komen zo toevallig op de Nashmarkt terecht. Een hele gezellige verzameling van restaurantjes, barretjes en verkoopkramen. Er hangt een fijne sfeer, gezellig druk. We zoeken een tentje uit waar Sushi op het menu staat. Dat is niet lastig in Wenen. Naar mijn mening zou niemand naar Japan hoeven voor veelzijdige keuze in Sushi’s, Wenen is the place to be! En dat laat ik dus ook even weten aan Sander en Kim! Sorry jongens dat het water daardoor in jullie monden liep!

We hebben heerlijke Sushi gegeten en krijgen een bonus toetje van het huis: twee kommetjes kokosmelk met een soort van kikkerdril erin!
Lora roept gelijk: “Gadverdamme!”
“Nou nou... shhhh” zeg ik omdat ik probeer haar te sussen...maar ze verklaart zich nader en zegt: “Mam...dat ziet er toch ranzig uit!”
Maar ik ben er niet vies van iets nieuws te proberen, dus doe een dappere poging om de kikkerdril op te slurpen...en eerlijk is eerlijk: prima binnen te houden! Eigenlijk wel heel lekker zelfs!
 

Als Lora vervolgens een roze hartjes lolly krijgt van de serveerster, is zij ook weer gelukkig!

Daarna wandelen we verder over de Nashmarkt waarna ik besluit dat het toch echt bedtijd aan het worden is...terug naar ons paleisje, met enig protest van mijn prinsesje...”Ik wil hier voor altijd blijven!” Is inmiddels de standaard reactie...

En dan breekt onze laatste dag samen aan in Wenen...
“Wat gaan we vandaag doen?” vraag ik in de ochtend...
“Naar de speeltuin!” is haar niet zo verrassende antwoord. Het is ontzettend mooi weer dus het lijkt me prima om de dag mee te beginnen. Nadat ik de tas heb ingepakt en alles netjes heb achtergelaten natuurlijk.

En zo zitten we even later alweer in de speeltuin en balanceert ze erop los!

Op de achtergrond hoor ik ineens een accordeon middelmatige tonen ten gehore brengen. Als ik kijk waar ze vandaan komen, schrik ik mij een klein hoedje...zeg nou zelf...??

Lora kijkt er even naar en gaat dan weer spelen. De rest van de dag genieten we van het heerlijke weer, wandelen door de stad en maken als afsluiting een heuse koetstocht door het centrum van Wenen! En hoewel ik het een veel te decadente actie vind persoonlijk, voel ik een soort van goedkeuring om het toch te doen... Met dank aan wijlen Peter, die heeft gezegd geld niet op een spaarrekening te zetten, en vast mee heeft gekeken hoe de kleine mup als een prinses heeft zitten genieten dankzij hem!

Oh en Lucas: wees gerust! De paarden hebben allemaal een soort van ‘luier’ om, dus de uitwerpselen liggen niet op straat!

Ze kan het niet laten weer over Sisi te beginnen en vraagt onder het rijden:

“Zat Sisi ook in zo’n koets? Waarom zat zij in zo’n koets? Waarom lopen er paarden voor een koets? Worden die nooit moe? Waarom hebben ze kleppen op hun ogen? Wat is ‘onrustig?’ Ben jij ook wel eens ongerust? Waarom dan? Ik ben ook wel eens ongerust geweest, toen ik met oma en opa naar het bos ging toen ik nog een kleine baby was! Mag ik de film van prinses Sisi thuis zien?”

Heerlijk, heerlijk, de rit duurt me veel te kort! We hebben genoten!

En nu? Zit ik heerlijk in het café Museum, genietend van een glas rode wijn (en inmiddels rode konen), onder het genot van een heerlijk live pianospel, na te genieten van de bijzondere reis...en Lora? Die zit tegenover me mee te bewegen op de zalige pianoklanken die me/ons in verroering weten te brengen...ik zou bijna zeggen: Ik wil hier voor altijd blijven! Wat is het leven soms een feestje!

Of zoals ze hier zouden zeggen: Es war eine super geile trip ;)

Met dank voor het meelezen en meebeleven aan alle thuisblijvers:

Grüß Gott (wenn du ihn siest)

Ps: voor eenieder die meent dat alle Duitsers norse mensen zouden zijn, ik heb toch twee uitzonderingen ontmoet in de trein. Heerlijk kunnen kletsen over het leven, religie, de oorlog, onderwijs, taal, cultuur verschillen, reizen maar bovenal lekker kunnen lachen. Bijzondere mensen! #uniekmoment! Pluk de dag!