Stephanie Könings

Vienna, een reisje met mijn mini meisje

Leestijd 17 minuten

Eindelijk is het zover, al maanden keken we ernaar uit! Lora (3) en ik samen op stap, met de slaaptrein naar Wenen. Traditiegetrouw, aangezien ik met Lucas en Julian soortgelijke reisjes gemaakt heb. Ik heb me bedacht dat we om 17:47 de trein in Sittard nemen, en eigenlijk ook zoals dat altijd gaat, halen we die maar op het nippertje! Rennend met de buggy over het perron kunnen we nog net voor het sluiten van de deuren mee...

“Fieuw” zucht ik, terwijl Lora me aankijkt en zegt: “Nou dat scheelde niet veel hè mama?” Laten we hopen dat de rest van de reis iets gemütlicher zal verlopen... En dat doet het gelukkig ook, want we halen alle aansluitingen netjes op tijd, en komen op tijd aan in Düsseldorf.

Daar staat de slaaptrein al netjes op ons te wachten. Twee vriendelijke jonge mannen wijzen ons de weg, en in de trein komt een aardige mevrouw ons vertellen hoe alles werkt. Als we in onze coupé komen, is Lora gelijk enthousiast... alleen iets minder over het feit dat ik haar uitleg dat we in de trein gaan slapen. “Ik ben nog niet moe!” zegt ze gapend We hebben de twee bovenste bedden toegewezen gekregen...maar dat lijkt me niet zo handig met zo’n schravelend möpke als Lora is. Dus ik vraag in mijn beste Duits of we niet de onderste twee banken mogen. Dat moeten we met de twee andere reizigers maar regelen, krijgen we te horen.

Oké, we hebben de coupé dus helaas niet voor ons alleen. Bij de eerstvolgende halte stapt er een oudere meneer ons hokje binnen. Hij roept gelijk dat we op zijn bed zitten... Ik probeer daarop op mijn vriendelijkste Duits uit te leggen waarom we daar zitten en vraag of hij alsjeblieft wil ruilen... hoewel ik vermoed dat hij geen Duits lijkt te verstaan, of ik gewoon echt slecht Duits spreek, lijkt hij me toch te begrijpen, en knikt dat hij akkoord is met mijn voorstel.

Ik zeg meerdere malen “Danke schön” in de hoop enige reactie of een gesprek aan te kunnen gaan, maar alles is tevergeefs. Hij kruipt wat onhandig op zijn bovenste bed, en daar blijft hij als een verslagen hond de hele nacht liggen...
Ik voel me wel een beetje schuldig, maar goed, alles voor mijn meisje, om te voorkomen dat ze uit bed valt.
Als ik haar vervolgens in bed wil leggen, zegt ze niet te kunnen slapen alleen, en zo delen we de hele nacht een uitermate krap bankje met zijn tweetjes... ik weet niet eens waar ik mijn armen moet laten dus lig voornamelijk naar het plafond te staren... maar goed, Lora vond het geweldig.

Als zij al lang slaapt en de vriendelijke meneer van het bovenste bed ook, komt er nog een oudere man de coupé in. Hij ruikt naar alcohol, en kruipt gelijk met zijn kleren aan in zijn bed. Tja, dat is altijd een gokje met wie je de beperkte ruimte deelt. Volgende keer toch maar voor een privé wagon gaan... Gedurende de nacht stopt de trein wel 20 keer, maar Lora snurkt lekker door... en de heren naast en boven ons ook.

Station Wenen

En dan is het eindelijk zover: we zijn in Wenen! En hoewel het spitsuur zou moeten zijn is het nog erg rustig overal... Ik probeer ergens even uit te zoeken waar we een metro kunnen nemen, maar besluit al snel dat ik eerst even de rugzak wil droppen bij ons appartement zodat ik daar niet de hele dag mee sleep.
Een taxi is dan een stuk handiger. Niet per se sneller hebben we gemerkt, maar wel relaxed. We hebben een aardige chauffeur die zijn uiterste best doet om een praatje met ons te maken. Lora is er niet zo blij mee, dus die kruipt stevig op mijn schoot.

Dan komen we aan bij het appartement. We hebben afgesproken dat we de tas mogen droppen, maar we kunnen het nog niet zien omdat er nog mensen in zijn. Dat wisten we, dus verder prima, en al heel fijn dat de eigenaresse met ons mee dacht. Ik vertel haar dat we naar de dierentuin gaan als eerste, en ze legt ons haarfijn uit hoe simpel we daar kunnen komen.

Zogezegd zo gedaan, met de metro, die naast ons verblijf ligt, rijden we naar de ZOO. Die ligt in de tuinen van Schloss Schönbrun...dus in de tuin van Sisi leg ik Lora uit. Ze vindt het fascinerend en stelt de hele tijd vragen over Sisi waar ik ook geen antwoord op heb. Gezellig zo’n kletskous die zich alles af zit te vragen.
Bij alles wat we onderweg zien vraagt ze wat het is, waar het voor is, waarom het zo is, van wie het is, hoe het gemaakt is of waarvan het gemaakt is... en ik moet wel met echte antwoorden komen, anders worden ze gelijk in twijfel getrokken. Dan kijkt ze me vragend aan en zegt enigszins brutaal:
“mama... wat zeg JIJ nou?” Dus moet ik toch echt uitleggen waar de ouders van Sissi zijn, waarom vogels in de lucht kunnen blijven hangen, wie de dierentuin gemaakt heeft, en of mijn ouders vroeger toen ik klein was, ook tegen mij soms Uh Uh zeiden... en waarom...? Heerlijk zo de stad verkennen samen.

Al snel zijn we in de ZOO en we kijken onze ogen uit. Het is een mooie, kleine, overzichtelijke dierentuin met enorm veel dieren. Alles netjes verzorgd, alleen erg klein qua ruimtes voor de dieren als ik het vergelijk met een GaiaZoo bijvoorbeeld. We hebben een plattegrond, en Lora heeft hem eerder door dan ik...en dus leidt zij de weg. We zien koala’s, pandaberen, krokodillen, vele apen, panters, tijgers, een leeuw, wolven, een kleine rode panda (echt schattig!!!) en natuurlijk o.a. Lora’s favorieten: flamingo’s!

Flamingo's - Zoo Wenen

Na een hele dag dierentuinen, wil ik het toch echt voor gezien houden... Maar Lora vindt het allemaal leuk en zegt: “Ik wil hier nooit meer weg!” Ik vraag haar of ze nog iets specifiek wil zien, en zij zegt: de miereneter, want die hebben we nog niet gezien! Ik wilde nog even in discussie gaan, maar zag al snel dat het zinloos was, ze had namelijk helemaal gelijk. Dus als laatste op naar de miereneter... “En nu nog de Lynx” zegt ze...”maar die hebben we toch gezien?” antwoord ik “Nee mama, dat was een jachtluipaard, geen Lynx” zegt ze belerend...en wederom bleek ze gelijk te hebben...

Kwallen - Zoo Wenen

Na de miereneters en de Lynx gaan we terug naar ons appartement, maar moeten onderweg nog wel een zonnebril kopen voor Lora...die was ze vergeten en vond ze toch echt heel belangrijk! We eten ook nog even samen noedels en komen met gevulde maagjes aan bij ons paleis...want jee...wat een enorm appartement voor ons alleen! Een enorme woonkamer, 2 grote slaapkamers, keuken en woonkamer allen met plafonds van wel 3,5 meter hoog, heerlijk die ruimte! Na wat spelletjes gespeeld te hebben is het bedtijd, en de kleine prinses laat zich heerlijk instoppen en is dan ook zo vertrokken naar dromenland...

Na een heerlijke nacht besluiten we de volgende ochtend om naar de Prater te gaan. Een soort kermis. Eigenlijk wilde ik naar het kasteel van Sisi, maar dat werd niet goedgekeurd door de 1-hoofdige commissie...Onderweg gaan we eerst nog samen ontbijten, en wandelen een paar blokken om. Enthousiast en nieuwsgierig kijkt Lora om zich heen, eigenlijk net als haar mama :) ik heb overal het gevoel dat het erg rustig is, en de mensen komen allemaal relaxed over, ook in de metro. Dat is wel zo prettig als je met een kleine meid reist die regelmatig weigert om een handje vast te houden: “ik ben toch al een grote meid!” Krijg ik dan toegesnauwd...

Prater - Wenen

Meestal kan het ook wel, maar er zijn toch echt momenten dat ik blij ben met de buggy die we mee hebben genomen, zodat ze even blijft zitten en ik weet waar ze is :)

Eenmaal bij de Prater vertelt Lora me na het zien van een grote wereldbol: “Mama, ik ga later de ruimte in!” “Oh?” vraag ik verbaasd “Ja, want ik ken nog niet alle manen en planeten! Ik ken wel de zon en planeet aarde, en Saturnus, maar nog niet allemaal!” Ok, ze blijft me verrassen met haar uitspraken, maar ik hoop toch echt dat ze de planeten gewoon vanaf onze aarde zal gaan leren...maar wie weet wat de toekomst in petto heeft...

Vervolgens vermaken we ons in het reuzenrad, een treintje, een paar attracties en vooral: in het Rollercoasterrestaurant! Bedankt voor de tip Yvonne! Het eten wordt hier geserveerd middels kleine achtbaantjes, en robots bedienen deze. Ook maken de robots de mixdrankjes. Geweldig! Dit concept zou precies kunnen aansluiten bij de ondernemersplannen van onze Julian die altijd al gezegd heeft een restaurant te willen maken met robots! Dus ik heb hopelijk genoeg filmpjes om hem te inspireren!

Hoewel Lora ook nu weer zegt dat ze hier nooit meer weg wilt gaan, maak ik gebruik van het moment dat ze in slaap is gevallen. Ik loop de stad in, en besluit richting de Stephansdom te gaan. Onderweg drink ik nog even koffie en probeer een sudoku te maken, als Lora alweer wakker wordt. Het eerste wat ze zegt is: “Ik heb honger mama!” Voor mijn gevoel hebben we net nog gegeten, maar goed. Ik beloof dat we ergens nog wel een broodje halen, en we lopen de stad verder in. Hier zijn dus al die toeristen gebleven! Eenmaal in de buurt van de dom, ziet Lora een Sushibar. “Ik wil sushi! California maki!” roept ze... tja... ik ben ook in vakantiestemming, dus besluit mee te gaan met haar voorstel. We bestellen 1 schaal met 10 sushi’s. Iets wat zij met goede honger alleen makkelijk op kan. Ik ging er wel vanuit dat ik iets mee zou moeten eten, maar kijk nou zelf! Dit zijn wel echt enorme sushi’s! We moeten ze in stukken snijden om op te eten, maar ze zijn wel heerlijk!!!!

Sushi - Wenen

Daarna lopen we nog even langs de Stephansdom, die ik me nog wel kan herinneren omdat ik hem ooit, 25 jaar geleden, getekend heb tijdens mijn schoolreis met meneer Simons (Ja Lucas, jouw oude handvaardigheid docent). Lora is er verder niet van onder de indruk, dus tijd om terug te gaan naar het paleisje. Lora is het er eigenlijk niet mee eens, want wederom wil ze voor altijd hier blijven! Ik vermoed dat ik dit iedere dag en overal zo’n beetje te horen ga krijgen... beter dat, dan dat ze heimwee zou hebben... En zo gaat de tijd hier vliegensvlug voorbij, en genieten we volop van deze bijzondere reis...

Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.