Op naar Tsjechië day 1

Leestijd 13 minuten

Inmiddels zijn we ervaren inpakkers en we werken ook nog eens met lijstjes waardoor we vrijwel zonder stress alles ingepakt hebben...Lucas had gevraagd of we in de nacht mochten vertrekken want dat geeft hem altijd het ultieme vakantie gevoel...na wat rekenen in de reistijden hebben we besloten om 7 uur te vertrekken. Niet echt midden in de nacht natuurlijk, maar om dat gevoel te evenaren hebben we hem gezegd dat hij om 5:45 uur mag opstaan zodat hij als eerste ook nog kan douchen...
En hoewel Julian hem alsnog voor was, zitten we uiteindelijk nog te treuzelen die ochtend omdat Lora haar boterham maar moeizaam op krijgt. We willen echter wel met enige vulling in de maagjes vertrekken zodat ze in ieder geval iets 'te kotsen' hebben, zoals we dat dan zeggen. Het spuugbakje ligt al paraat met 3 extra zakjes erin...je weet maar nooit...en aangezien Lora ons al vaker op die manier geschokt heeft met inwendige verrassingen, zijn we deze keer voorbereid...

Voordat we vertrekken hebben we nog een kleine discussie: wie gaat er nu rijden als eerste? We hebben al bepaald dat we op het stuk van 6 uur rijden, 2 keer zullen stoppen, dus om de 2 uur. Maar wie mag er beginnen? Als ik zeg tegen Tally dat hij mag beginnen, hoor ik Lucas zeggen:

"Och nee he...mama rijdt veel beter dan papa! En als jij nu begint wil het zeggen dat jij twee keer rijdt en mama maar 1 keer..."

We moeten wel een beetje lachen met zijn opmerkingen maar om te voorkomen dat jullie nu denken dat Tally werkelijk slechter zou rijden, zal ik even de hele waarheid uit de doeken doen:

Op het moment dat ik de bijrijder ben, zal ik altijd commentaar hebben, al ben je de beste chauffeur van het land, dus zo heb ik dat ook bij Tally. Ik meen dat hij zich niet aan de snelheid houdt, dat hij te laat of te vroeg schakelt, dat hij te min afstand houdt of dat hij te laat remt...er is altijd wel iets...en dat commentaar doet naar de kinderen toe lijken alsof ik de betere chauffeur zou zijn, terwijl eerlijk is eerlijk: Tally is de betere bijrijder omdat hij geen commentaar heeft...als bestuurder zijn we gelijkwaardig...of ja…bijna dan ;)

We besluiten dat Tally toch als eerste gaat rijden en gaan op weg...We rijden de straat uit als ik bedenk dat we de remlichten van de vouwwagen nog niet gecontroleerd hebben...dus Tally stopt de auto en ik wil uitstappen als Lora enthousiast zegt:

"Zijn we der?"

Helaas, zo snel zal het niet gaan, we moeten nog 525 km rijden...dus na een snelle check rijden we verder. De kinderen zijn allen voorzien van een eigen IPad met koptelefoon en films van voorkeur, dus dat is in ons geval van Dora en Peppa Pig, tot Friday the 13th...Maar goed dat Lora niet mee heeft gekeken bij Lucas zullen we maar zeggen...andersom had overigens ook voor nachtmerries kunnen zorgen, maar dat terzijde...

We zijn lekker op weg als Lora heel blij mee aan het praten is met een filmpje waarin het figuurtje op vakantie gaat. Ze zegt het spannend te vinden dat wij ook op vakantie gaan. Even later is het filmpje af en begint ze hard te huilen...ik meen dat de aanleiding was dat er geen Barbapapa filmpjes op de IPad stonden maar de aanleiding ben ik een beetje kwijt, aangezien ze vervolgens nog harder begint te huilen over het feit dat ze moest huilen, waarna ze lijkt te verdrinken in haar eigen verdriet...de tranen blijven maar komen en na herhaaldelijk vragen wat er toch aan de hand is, komt uiteindelijk het hoge woord eruit:

"Ik dacht dat ik op vakantie alleen maar blij zou zijn...en nu ben ik verdrietig.." zegt ze geëmotioneerd...

Arm müpke toch...we moeten er mee lachen...en als ik haar iets leuks beloof bij de eerste stop blijkt het verdriet toch veel oppervlakkiger dan onze oren ons deden geloven...

En zo verloopt onze reis eigenlijk verder prima en komen we die middag aan op onze eerste bestemming: Seecamping Langlau bij de Brombachsee. We blijven hier twee nachten om tot rust te komen van de reis, die eigenlijk helemaal niet zo heftig was als vooraf bedacht. De koptelefoons hebben goed hun werk gedaan dus wij hebben voor het eerst in jaren bijna de hele weg met elkaar kunnen praten (of commentaar leveren op de rijstijl)... de vouwwagen hebben we ook in no time uitgeklapt en zo lopen we een half uur later in de omgeving van de camping en de Brombachsee. De jongens willen eigenlijk gelijk gaan zwemmen, of tenminste, Lucas wil dat wel...Julian is iets terughoudender en besluit niet het water in te willen omdat er vissen of zo in kunnen zitten. Voor Lora is het dus ook duidelijk: " Er zwemmen haaien in die See...dus ik ga niet mee!"

Onze kleding gaat tegenwoordig mee in boodschappentassen om zo efficiënt mogelijk in de auto te laden, dus die zwembroek is er zo tussenuit gevist...en zo loopt Lucas even later al met zijn veel te kleine broekje richting het water...waar een mens gelukkig van kan worden: Lucas van het water, Lora de wipkip en schommel, Julian van de gedachte aan het zwembad dat op de volgende camping wel erbij zal zijn...en ik? Van het feit dat de zwembroek van Lucas te klein is geworden...blij te zien dat hij goed aan het groeien is, en hoewel ik als moeder de tijd liever stil zou willen laten staan, gun ik het hem om toch een gemiddelde lengte te halen zodat hij niet de kleinste blijft in zijn vriendengroep maar belangrijker, dat hij gewoon gezond groot wordt en zijn nieren hem niet belemmeren om te groeien... Dat alles zit voor mij in dat veel te kleine zwembroekje verstopt...

Even later besluiten we gemakshalve te gaan eten bij het restaurant van de camping...Nou ja...restaurant is een zwaar overdreven term...maar het is een terrasje waar je aan de balie een pizza kunt bestellen, die je via een nummertje even later kunt gaan ophalen bij een andere balie. Het bestek kun je ook zelf ergens uit een bakje pakken...net iets meer luxe dan de Mc D zullen we maar zeggen. Maar we zijn blij dat we met dit heerlijke weer mogen genieten van alles in de buitenlucht...en het heerlijke van terras-zitten vind ik altijd om naar alle andere mensen om me heen te kijken...dus ik doe nu niet anders:

Er zit een heel vriendelijk uitziend, ouder stel aan de tafel achter die van ons. En met ouder bedoel ik....mwahhh een jaar of 80 zullen ze wel zijn...of dat heb ik ze in ieder geval gegeven, en daarom vallen ze ook zo op. Je ziet dat ze beide al jaren lang aan hun krimp begonnen zijn....het vel is veel te groot geworden waardoor het rimpelig aan hun armen hangt...of in ieder geval aan de armen van het vrouwtje. Het meneertje heeft nog een paar witte haartjes op zijn hoofd en een hele vriendelijke lach. Ze kijken om zich heen zoals ik ook om me heen zit te kijken.
Ze knikken een keer naar me en nemen dan een slok drinken...dat is misschien in verhouding nog wel het grappigste aan dit vertederende stelletje: Ze hebben beide een halve liter voor zich staan...hij met bier en zij met cola. Als ze een slok van haar koude cola neemt, valt me op dat haar handje nog maar net om het glas heen past, en eigenlijk is zij zo klein ten opzichte van het grote glas, dat ze er alleen al daarom, nog schattiger uit ziet! Ze lijken me heel gelukkig, een snelle conclusie, enkel gebaseerd op hun vriendelijke uitstraling en hun schattige postuur, en het gegeven dat ze immers nog samen op deze leeftijd zitten te genieten op een terrasje...ook op vakantie waarschijnlijk...even later is ook hun pizza klaar en staat het meneertje op om voor hun allebei een pizza te halen...hij loopt wat langzamer dan ik gedacht had, maar wel nog redelijk soepel en terwijl hij langs loopt met zijn kleine handen vol met borden, vraag ik me af of ze dat wel helemaal op gaan eten...deze lieve kleine mensjes...

....Plop....ik kom weer uit mijn denk bubbel, want Lora rent van tafel, op zoek naar een glijbaan, dat wij nog aan het eten zijn, vindt zij verder helemaal niet erg...gelukkig neemt Lucas de verantwoording op zich en gaat hij met haar op pad, zodat wij nog heel even met Julian samen kunnen eten...