De mummie
Leestijd 13 minuten
Dag twee van onze trip begon bij een heerlijk ontbijt buffet in ons hotel, of tenminste dat hadden we verwacht. De keuze was een croissant of een stuk stokbrood met jam, jam of jam. Maar eerlijk is eerlijk, de croissants waren zo lekker dat verder niets meer toegevoegde waarde hoefde te bieden. Met onze buikjes gevuld gingen we op pad. Met de metro naar de Champs-Élysées Julian weer huppelend op pad, hoewel hij het een paar minuten geleden nog moeilijk had na het zien van een foto van Lucas die trots zijn gewonnen medaille liet zien."Ik wil naar huis!" was zijn reactie. Hij mist Lucas vooral. Als ik hem vertel dat we op zoek gaan naar de mummie is hij weer genezen..
"Kom laten we gaan!" roept hij enthousiast.
En zo gaan we weer volgepropt in de metro op naar het volgende avontuur. Als we uitstappen en alle trappen beklommen hebben zien we gelijk waarom dit de moeite waard is. Wauw wat een prachtig uitzicht, mooie beelden, gouden beelden, kastelen, bruggen, uitzichten, de Eiffeltoren op afstand en vooral ruimte...Julian is weer uitgelaten en wijst me volop aan wat hij allemaal mooi vind. Hij wil overal foto's van maken, dus als ik hem het toestel geef loopt hij direct op zijn doel af...Een groepje duiven! Daar maakt hij een foto van, want hij vind de duiven erg leuk pest-materiaal. Telkens als hij er een ziet laat hij ze schrikken met een monsterlijke schreeuw...gevolgd door een hatelijk lachje...Zo blijkt maar weer dat in ieder mens ook wel iets gemeens verborgen zit..gelukkig nog onschuldig en openbaar in dit geval. We kijken onze ogen uit, waarna ik de plattegrond pak en kijk hoe we bij het Louvre komen. Julian kijkt telkens mee en wijst me aan waar we zitten. Hahaha hij heeft nog gelijk ook. Ik zeg hem dat ik het Louvre zoek als hij antwoord:
"Ja, dat is met die piramides en het kasteel, dat ligt ergens bij het water dus we moeten het water volgen!"
"Huh? Hoe weet jij dat?" vraag ik verbaasd
"Dat had ik thuis gezien op de computer!"
We zouden de metro kunnen nemen, maar Julian wil gelukkig lopen. Dan zien we in de verte een reuzenrad.
"Daar wil ik in!" roept hij gelijk. Heerlijk spontaan en precies zoals ik ook graag reis. Tuurlijk gaan we daarin.
Eerst genieten we nog van het uitzicht over de Seine en de boten die we zien. En dan stappen we in het reuzenrad. Julian kan zijn geluk niet op, hij ziet van alles, geeft aan alle gebouwen zijn eigen bestemming en ziet dan ook de piramides liggen.
"Daar moeten we zo naartoe!" ik heb geen plattegrond meer nodig met Julian erbij. Na drie rondjes moeten we helaas weer uitstappen, en gaan we door de Jardin richting Louvre. Echter...reizen met een klein kind maakt het op alle fronten avontuurlijk. Midden in het park stond een klimrek, daar wilde hij natuurlijk op, als hij ineens terug komt rennen:" mamma ik moet poepen!"
Ow ja...waar gaan we hier een wc vinden...Terwijl ik snel probeer te schakelen welke opties we hebben vraag ik:
"Kun je het nog even ophouden?"
Als hij antwoord:
"Ik hoef helemaal niet naar de wc..."
En zo gaat dat wel vaker op een dag..we lopen maar door naar het Louvre terwijl we nat regenen...Als we bij de glazen piramides aankomen roept Julian dat hij erg graag wil en zo geschiedde..Gelukkig was het lekker warm in het Louvre zelf.
Eerst even was eten en drinken, en als we net een plekje veroverd hebben in het drukke restaurant, ons geïnstalleerd hebben en alles uitgestald zegt Julian ineens weer dat hij naar de WC moet. En deze keer is het echt... Dat is het nadeel van alleen reizen...we pakken alles weer in, nemen ons eten mee en gaan op zoek naar eenWC.
Als we er weer helemaal klaar voor zijn gaan we het Museum in...op zoek naar de afdeling van Egypte. Daar zou ergens een mummie moeten zijn. Nu ben ik al een aantal keren bang geweest om Julian kwijt te raken in de doolhoven van de metro...maar het Louvre blijkt pas een waar doolhof. Trap op, trap af, naar links, naar rechts, weer terug, we zoeken en zoeken naar de mummie, terwijl we prachtige beelden zien. Grote sfinxen, restanten van tempels en zoveel meer grote beelden. Het is ongelofelijk hoe ze dit ooit hebben kunnen maken, maar nog verwonderlijker vind ik het hoe ze deze reusachtige restanten in het Louvre zelf hebben kunnen plaatsen...
We zoeken verder terwijl Julian stuitert van de spanning...
"Ik weet wel wat mummies zijn...dat zijn mensen die ze helemaal ingepakt hebben..."
"Dat klopt" zeg ik "maar het zijn dan wel dode mensen..."
"Nee hoor, soms leven ze nog, dat heb ik wel eens gezien op televisie!" antwoord de wise guy..
En dan vinden we hem...verstopt in het zoveelste hoekje, ligt een echte mummie...Alle praatjes zijn ineens weg, Julian staat verbaasd te kijken...hij kijkt een beetje angstig uit zijn ogen...
"mamma...ik denk dat deze mummie nog leeft"
"Dat lijkt me sterk" zeg ik, maar Julian blijft voet bij stuk houden..
Dan lopen we maar verder, ik voel dat hij toch wel een beetje bang is dat de mummie hem zo meteen achterna komt zitten...
Dan lopen we langs de dieren mummies en zien de overblijfselen van een krokodil..het is alleen nog vel.. Julian knielt zich dicht tegen het glas om het nog beter te zien...
"Ik zie zijn tanden...weet je zeker dat deze dood is? krokodillen moeten ook dood omdat ze gemeen zijn...maar waarom is deze zo zwart?"
"Krokodillen moeten toch niet dood?" zeg ik op mijn beurt..
"alleen als ze gemeen zijn, de lieve mogen blijven leven.."
" Ow" zeg ik "en hoe weet je dan welke lief is?"
" Dat zie je aan zijn ogen.."
" Ah zo...en werkt dat bij mensen ook zo?" vraag ik
" Ja...want ik zie in jouw ogen dat je lief bent.."
Wat een heerlijke conclusie...
Dan besluiten we toch maar weer verder te gaan, we zijn moe geslenterd en willen weer door kunnen lopen zonde trappen. We lopen het centrum van Parijs in, waar het gezellig druk is. En zo komen we uiteindelijk uit bij het Hotel de Ville. Klinkt mooi, maar het is gewoon een soort Bijenkorf. Omdat ik beloofd heb nog naar een speelgoed winkel te gaan, lopen we naar binnen. We kijken wat rond, nemen een heleboel roltrappen en komen het speelgoed. Julian is in zijn nopjes want er staat een houten trein om mee te spelen. Ik kijk ondertussen rond. Dan besluit Julian dat hij wel iets wil kopen. Hij had immers van opa geld gekregen en hij zegt een nieuwe witte beer te willen!
Voor iedereen die Julian niet zo goed kent, zijn beer is hem alles. Dus de uitspraak dat hij een nieuwe wilt uitzoeken verbaasd me dan ook enorm. Maar hij wil het echt, dus hij zoekt een soort gelijke beer uit nadat hij er een aantal aan een duim-test heeft onderworpen...
Trots loopt hij met zijn nieuwe beer rond. Het is inmiddels al laat en als we buiten komen zien we hoe mooi de lampen de gebouwen verlichten.
"Ik wil nu nog eens naar de Eiffeltoren gaan kijken"
Zegt Julian.
"Misschien kunnen we een boottocht ervan maken" antwoord ik...maar we blijken beide wel erg overmoedig..tegen de tijd dat we de metro gevonden hebben zijn we moe. Ik vraag aan Julian:
"Wat zullen we doen, naar het hotel of naar de Eiffeltoren?"
"Zeg jij het maar" is zijn schattige antwoord..
Ik besluit dat we beter terug kunnen gaan, en dat blijkt maar goed ook. Zodra we in de metro zitten, valt Julian op mijn schoot in slaap. De reis duurt gelukkig wel even, maar ik kan hem toch echt niet gaan dragen. Ik maak hem op tijd wakker, en slaap dronken loopt hij mee terug.
Dan zien we nog een grote supermarkt waar we nog even een kijkje gaan nemen. Julian is wee wakker en vind het ook wel prima dat we nog even rond neuzen. Als we in ons hotel aankomen willen we nog even chillen. En zo hebben we samen snooker zitten kijken. Julian vond het prachtig en had gelijk door hoe het spel in elkaar zat...Die is echt goed, en die is niet zo goed, ow nee, die bal moest erin...etc...Rond tien uur gaan onze lampjes uit..En Julian neemt zijn beide beren in zijn armpjes. Wat een mooie dag was het weer...
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.