De reis naar Parijs
Leestijd 12 minuten
Op naar Parijs...omdat ik met Lucas een paar jaar geleden een midweek naar Kopenhagen geweest ben, was het nu tijd om alleen met Julian op pad te gaan. Nu mag hij legaal nog een paar dagen van school wegblijven... En zo zaten we vorige week te browsen toen Julian riep:" daar wil ik naartoe! Naar die Tokyotoren!" bij het zien van een foto van de Eifeltoren. En zo was de keuze snel gemaakt. Meneer wilde graag met de trein gaan, en het werd een hele snelle trein, de thalys. En zo was de ochtend aangebroken om te vertrekken. Vroeg uit bed omdat we de trein van 7:50 uur in Sittard wilde nemen. Netjes op tijd nemen we de laatste twee plekjes in beslag, in de volle coupe. julian kijkt vol verbazing naar iedereen om zich heen, als hij ineens begint te gniffelen."Kijk daar mamma! Die meneer zit te slapen!" .
Het is ook nog vroeg leg ik hem uit, en misschien wilde hij nog wat slaap inhalen... Julian neemt zich even de tijd erover na te denken en antwoordt vervolgens enthousiast:
"maar dit is toch geen slaaptrein!".
Samen met de meeste om ons heen lach ik om zijn opmerking, heerlijk om in zijn kindergeest meegevoerd te worden. Dat beloofd nog wat!
De reis gaat voorspoedig en we vinden onze weg erg makkelijk. In luik hebben we de tijd om even iets te drinken. Dan word ik al direct geconfonteerd met mijn wonderbaarlijke talenknobbel. Julian wil graag een koude chocomel. Ah..ik weet het al en zeg op mijn vriendelijkste Frans: "Une chocomel chaud bitte" ...ow damn die laatste was Duits, en terwijl ik me snel herstel en nog roep s'ill vous plait, zie ik dat hij warme choco wil maken...ow ja...froid moest het zijn. Ik probeer het in het Engels, maar ze snappen er net zo weinig van als ik van hun taal. Dan begin ik maar wat met handen en voeten te wijzen alsof ik stom ben. Ze blijken het niet te hebben...ow...daarom begrepen ze me niet, troost ik mezelf. Dan maar een beker melk. Fieuw...het eerste drempeltje gewonnen, maar wat een gehakkel...ik concludeer in gedachten: mon Frans ces't ne pas bien, en moet lachen om mijn eigen tenenkrommende conclusie. Het maakt het avontuur des te leuker...op naar de Thalys.
De reis gaat snel, zo snel dat het voelt als een achtbaan, mijn maag draait alle kanten op. Julian valt in slaap op mijn schoot. Blij dat we er zijn maak ik hem wakker: " we zijn in Parijs! ".
Het is pas 12 uur en we zijn er al, dat voelt wel fijn. Eerst maar eens op zoek naar ons hotel. Ik heb de naam van de metrohalte, of dat dacht ik. De metro werkt zoals overal, maar is wel de smerigste die ik ooit gezien en geroken heb. Aromatische geuren van vers en oud gezeik wissel zich af met muffe lucht van olie of alles wat verder zwart kan zijn. Gadver, ik durf bijna geen adem te halen. Julian maakt het niets uit, hij huppelt vrolijk voor me uit. Ik voel me onveilig, het is druk en ik ervaar nu pas hoe verantwoordelijk ik me voel in mijn eentje. Ik wil Julian niet uit het oog verliezen maar ook onze baggage bewaken.
Het lukt me allemaal, alleen het laatste stukje van de metro is een raadsel. Ik vind de juiste halte niet binnen de metro. Uiteindelijk vraag ik toch maar even, en dan blijkt dat we nog lang hadden kunnen zoeken. Het is een tramhalte! Op naar de tram...al snel komen we op de plaats van bestemming en het hotel ligt er direct naast. Ook de reservering klopte en godzijdank spreken ze Engels. We krijgen een pasje voor onze kamer en gaan op zoek. Het blijkt de kleinste hotelkamer die ik ooit gehad heb. Niet de smerigste, de kamer met bedbugs in Singapore zal hopelijk nooit overtroffen worden. Maar deze kamer is zo klein dat als we de deur openen we gelijk tegen het bed aan botsen. We moeten vanuit het bed de deur dicht doen, maar och, wel gezellig zo met z'n tweetjes, kunnen we elkaar niet kwijt raken. Julian vind het allemaal even leuk en roept:
"ohhh wat een schattig kamertje!" .
Hij wil gelijk zijn schoenen en sokken uitdoen, een teken dat hij zich thuis voelt. Hij laat ze toch maar aan als ik hem vertel dat we gelijk weer verder gaan. Ik zit niet graag stil, en daar zal Julian helaas dan deze dagen ook aan moeten geloven. Ik vraag of we naar de Eifeltoren zullen gaan, en zijn vreugde sprong is een bevestigend antwoord. Als ik de rugzak inpak met belangrijke spullen om mee te nemen zegt hij:
" niet het pasje van de kamer vergten he mamma...anders hebben we straks geen plek om te slapen..." .
..ongeloofelijk...4 jaar oud en zo heerlijk adrem..
We hebben honger gekregen dus gaan op zoek naar een plek om gezellig te kunnen zitten. We vinden een klein brasserie-tje waar ik probeer iets te bestellen met mijn steenkolen Frans...ik doe mijn best maar ze snapt er niets van...volgens mij heb ik wel het juiste gezegd, maar is mijn accent voor haar onverstaanbaar...hahaha...ik kan mezelf zo goed voor de gek houden. We bestellen een crepe avec nutella...hmmmmmm heerlijk, we smikkelen ervan terwijl de serveerster naast ons komt zitten. Ze probeert met ons een gesprek aan te knopen, en wij met haar...of we beide begrepen hebben wat we zeiden blijft de vraag...
We gaan op zoek naar de Eifeltoren met de metro. Het is nog een heel gedoe om de juiste verbinding te vinden. Zoals al beschreven is het bepaald geen pretje in de metro gangen, maar ook de metro die wij nemen blijkt zo absurd vol...sardientjes in een blik hebben nog zeeen van ruimte vergeleken met hoe wij verdrongen worden. Ik zou ons meer willen vergelijken met gemalen koffie in een gesloten verpakking, alleen ruikt het niet zo lekker...Julian staat zo klein als hij is, dapper met zijn handjes stevig om een stapaal heel. En ik probeer hem zoveel als mogelijk te beschermen en maak ruimte om hem heen door zelf overdreven breed te gaan staan. Ik schuif geen mm meer.
Dan zijn we er en vinden de toren uiteraard erg makkelijk. Hij steekt trots boven alle gebouwen uit. Julian is in zijn nopjes..."wauw...die is mooi! Ik wil er in! " roept hij enthousiast. Het is inmiddels erg koud geworden en er staat een hele rij om met de lift omhoog te gaan. We gaan er toch dapper in staan, maar al snel zegt Julian dat hij toch niet erin wil.
"We kunnen er toch ook gewoon van hieruit naar kijken?" zegt hij. Dus we stappen uit de rij en gaan op afstand kijken en maken nog wat foto's. En net als ik even sta te knuffelen met hem, word ik op mijn schouder getikt.
Een jongeman begint te gebaren met een foto camera, en ik meen dat hij een foto van hem en zijn vader wil. Dus ik vraag of ik een foto van ze zal maken, maar nee dat wil hij niet. Hij wil met Julian op de foto....geen idee waarom, misschien omdat hij zelf een heerlijke chocoladebruine huid heeft, waar Julian mooi bij afsteekt.
En zo staat Julian met hem omarmd op de foto. Ik vraag dan toch nieuwsgierig waarom hij op de foto wilde. Voor op facebook! Is zijn verrassende antwoord. Hij geeft me een hand en bedankt me vriendelijk.
En zo gaan wij weer verder...het is erg koud en omdat we toch wel moe zijn gaan we op weg terug, weer in de koffieverpakking terug naar het hotelkamertje...
Mijn rug is ook niet meer zo blij met me, en dus gaan we gezellig op bed liggen en schrijf ik mijn blog terwijl Julian gamed op zijn Ds. Op naar de volgende dag...
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.