Herinneringen creëren
Leestijd 23 minuten
Eindelijk vakantie…geen overbodige luxe na de ellendige periode die de afgelopen tijd mijn dagen monsterlijk donker en zwaar maakte. Op naar rust, zonneschijn en een nieuw avontuur. En dat bleek het dan ook al snel te worden… Vers terug van het scouting kamp, is Lucas uitermate vrolijk, lief en uitgerust. Klaar voor de reis. In alle rust vertrekken we ruim op tijd naar het vliegveld van Keulen, om daar het vliegtuig naar Rijeka te nemen. Alles verloopt heerlijk relaxed, en netjes op tijd landen we op het kleinste vliegveld dat ik in mijn herinnering ooit gezien heb.Alleen ons vliegtuig staat op een gering strookje asfalt. Er is nog wel een overdekt gebouwtje waar we naartoe lopen om onze koffers te halen. Geen lopende band, gewoon een paar rollen waar alle koffers overheen geschoven worden om vervolgens geduldig in de hal te wachten op hun eigenaren. Op dat
moment realiseren we ons pas hoe klein het hier is, en hoe het dan eigenlijk
met de huurauto zit die we geregeld hebben? Want de hele reis is eigenhandig
samengesteld, dus geen reisorganisatie die garant staat voor een perfecte
aansluiting.
Er hangt een bordje met ‘car rental’ dus het zal wel goed komen. Inderdaad…er zijn een aantal kleine hokjes met drie verschillende auto verhuur bedrijven. Maar niet die van ons…Hmmm…dat is vreemd. We hadden namelijk aan de verhuurder doorgegeven dat we om 10:00 uur zouden landen. Maar doordat Air Berlin de vlucht weer eens had aangepast, staan we pas om 16:30 uur in Rijeka.
Dat is toch niet zo erg dachten we in eerste instantie. Bij nader inzien hadden
we het beter even door kunnen geven. Maar goed, als je alles van tevoren weet
in het leven…is het geen avontuur… En dus blijf ik nog rustig, en vraag ik bij
de info balie hoe het zit.
De vrouw blijkt erg vriendelijk en legt me uit dat de verhuurder van die maatschappij, genaamd Igor, altijd op het afgesproken tijdstip staat te wachten bij de uitgang. Ok, dus nog op hoop van zegen even kijken of Igor dan bij de uitgang staat…helaas, dat is snel gezien in dit kleine gebouwtje, er staat niemand meer… Dan maar eens bellen met het nummer van de verhuurder…Geen gehoor…Ik leg aan haar uit wat het probleem is…en ze is heel behulpzaam en zegt dat we het privé nummer van Igor moeten hebben. Ze zal met haar telefoon ook eens bellen.
Ook zij krijgt geen gehoor. Dan geeft ze me nog een ander nummer van de verhuurder. Ook geen gehoor. Dan maar het hoofdkantoor in Zagreb bellen, gelukkig, er neemt iemand op, en ik vertel hem rustig dat we in Rijeka staan maar geen auto hebben zoals wel afgesproken.
“Dat is geen probleem, ik zal gewoon Igor even bellen, en dan bel ik je terug” zegt hij.
Ik wil nog zeggen dat we dat ook geprobeerd hebben, maar hij heeft al opgehangen. Even later belt hij dan ook terug om te zeggen dat ook hij Igor niet te pakken krijgt, maar dat hij vast wel zal terug bellen. We moeten maar gewoon even wachten. Ok…de kinderen beginnen een beetje ongeduldig te worden en dus krijgen ze vast het eerste Kroatische ijsje om rustig te blijven. Het zal wel goed komen, anders huren we gewoon een auto bij een van die andere auto verhuur kantoortjes.
Dan zegt ineens de vrouw van de receptie dat Igor aan de telefoon is. Hij laat weten dat hij vanochtend van 10:00 uur tot 13:00 heeft gewacht en toen maar door is gegaan naar een andere klant, en inmiddels in Zagreb zit. Hij zal zo snel mogelijk terug komen, maar dat zal zeker nog 3 uur duren. We moeten maar gewoon wachten stelt hij voor. Pfff…ok…even wachten…3 uur wachten…met 2 kleine kinderen in de middle of nowhere….
Wat is verstandig om tedoen…weer de vrouw van de info balie vragen, die heeft toch niets anders te doen…waar is het dichtstbijzijnde plaatsje om naartoe te gaan? Ze geeft aan dat we een kwartiertje rijden van het centrum van Krk zitten. We besluiten een taxi te nemen om de tijd te overbruggen en zo zitten we even later met een hele vriendelijke Kroaat in de auto op weg naar een schattig klein kust plekje met miniboulevard.
Wat een prachtig uitzicht en heerlijk om alvast even te genieten van het
ultieme vakantie gevoel…zon zee en strand, de geur van gamba’s op de grill en
overal heerlijk vers ijs in bijna alle smaken die je maar kunt bedenken…Jammer
dat we onze koffers mee moesten slepen. Die wilden ze in het kleine vliegveldje
niet even voor ons bewaken, want er zouden wel eens bommen in kunnen zitten…
We zorgen dat we weer om 20:00 uur terug zijn bij het vliegveld, want daar
hebben we met Igor afgesproken. Het vliegveldje zelf gaat sluiten..er lopen nog
twee bewakers rond, die nieuwsgierig op ons af komen lopen om te vragen waar we
op staan te wachten. We leggen het verhaal uit, en ze maken zich toch wel een
beetje zorgen…ze vertrouwen het niet helemaal en vinden het bovendien
belachelijk dat ze ons met twee kleine kinderen zo lang laten wachten. Ze
vermoeden dat er nooit iemand zal gaan komen…
Ochja, noem mij maar weer naïef dat ik toch echt wel in de goedheid van de medemens geloof die in dit geval de naam Igor heeft. Als iedereen Igor blijkt te kennen zal het wel goed zitten toch? En in het ergste geval kan ik de volgende wens van mijn Bucketlist in vervulling laten gaan: Het slapen in de open natuur onder een sterrenhemel..de locatie lijkt uitermate geschikt want het mini-vliegveldje lijkt midden in een bosachtig gebied te liggen, door niets anders dan groen en rust omringd. De krekels tjielpen inmiddels vrolijk, en de kinderen vermaken zich door zich te vergapen aan de vele vreemde insectjes die ze tussen de stenen en op de bomen vinden…De mieren zijn zoveel groter en bij de steen liggen allemaal slakkenhuisjes…Ze vullen hun kleine portemonneetjes met de slakjes, omdat ze die graag mee naar huis willen nemen! We zullen zien hoe ver ze komen…
“Weten jullie zeker dat het lege slakkenhuisjes zijn?” vraag ik nog..
“Ja hoor…kijk maar…er zit geen slak in..zie je wel! “ roept Julian enthousiast..
Ow…ineens zien we op de papieren van het appartement waar we nog naartoe moeten rijden in Porec, dat de check in tijd maar tot 18:00 uur is op zondag…aangezien we geen idee hebben waar we terecht gaan komen, en ook nog niet hoe laat, willen we toch wel even laten weten dat we erg laat aan zullen komen. Weer even bellen met het nummer dat ik heb…hmmm een reserveringslijn…daar
heb ik niets aan…even een ander nummer bellen…ook een reserveringslijn…nog een nummer…blijkt niet te kloppen. Dan het thuisfront een sms sturen of ze even een ander nummer kunnen opzoeken. Geen reactie…Dan pap als helpdesk inschakelen…hij geeft me ook nog een paar nummers, maar geen enkele blijkt te werken.
Ondertussen is het bijna 20:30 en de bewakers maken zich toch echt inmiddels wel zorgen.
“Kunnen we iets doen?” vragen ze beleefd…ik vind hun vriendelijkheid bijna
ongekend, maar er is niets dat ze kunnen doen helaas. Dan komt Igor eindelijk aanrijden…en kunnen we uiteindelijk met een hele beker vol slakkenhuisjes op weg naar de kust. We zullen wel zien of we nog binnen mogen in het appartement.
De zon gaat onder terwijl we onze weg naar Porec zoeken. Wat een prachtig uitzicht vanaf de weg op de zee en de grillig groene kustlijn van Kroatië.
Even na 23:00 uur komen we aan bij het appartement. Gelukkig kunnen we nog
gewoon inchecken (mede met dank aan de pap!) en zoeken we even later snel onze
bedjes op. Uiteraard gaan de slakkenhuisjes die inmiddels naar een plastic
bekertje verplaatst zijn, mee naar binnen. Veilig op het nachtkastje van Lucas.
De volgende dag blijken de slakkenhuisje toch niet zo leeg als gedacht, want ze zijn allemaal op elkaar gestapeld en vormen een soort organisch kunstwerk…of ja, dat maak ik mezelf dan maar wijs, want echt geweldig vind ik slakken nu eenmaal niet.
Porec blijkt een gezellige kustplaats te zijn. Veel kleiner en rustiger dan verwacht, en daardoor aangenaam om rond te slenteren. De kinderen op sleeptouw langs de mooie kust, en van terrasje naar terrasje, heerlijk met de zon op onze bol…wat wil een mens nog meer. Vers kleurrijk ijs en pizza’s i n alle smaken geven het land een behoorlijke Italiaanse tint..alleen de taal is heel anders. De bevolking is over het algemeen vriendelijk, en je wordt gewoon netjes behandeld als mens, en niet als toerist bedrogen of achterna gezeten…allemaal aangename elementen tijdens deze vakantie…
Als we de volgende dag met de auto richting Pula willen rijden, blijken er toch nog 3 slakjes ontsnapt te zijn uit Lucas’ bekertje. Ze hebben hun sporen op de achterbank nagelaten, het slijmerige bewijs is onmisbaar.
“Helaas Lucas en Julian, we gaan deze zogenaamde slakkenhuisjes echt niet mee naar huis nemen….” Is de conclusie wat betreft de slakken…
Voor het bezoek aan Pula gaan we eerst nog naar het Dinopark, waar de kinderen hun oogjes uitkijken op de levensgrote, bewegende en realistische dino’s. Leuk gemaakt, maar omdat het park een sprookjesbos-achtige afwerkings kwaliteit en grootte heeft, zijn we er snel uitgekeken en rijden we door naar de volgende plaats.
Na de eerste dagen in en rond Porec doorgebracht te hebben, gaan we richting de hoofdstad. Zagreb. Daar hebben we een hotel geregeld in een rustige buitenwijk, zo blijkt. Het blijkt eigenlijk helemaal een rustige stad, mede doordat er in het centrum geen auto’s mogen komen, maar ook de hoeveelheid mensen is verbazingwekkend klein voor een hoofdstad. Een klein beetje hemel op aarde zijn de heerlijke verwennerijen die de diverse koffiebars bieden….gebak van eiwitschuim, of ja, eigenlijk alles gemaakt met of van eiwitschuim is wat
mij betreft een klein beetje hemels…
Na twee dagen Zagreb gaan we door richting een klein dorpje bij Zadar, genaamd Sukosan. Maar niet voordat we bij de Plitvicemeren zijn geweest. Ik voel me een enorm verwend kreng als ik moet toegeven dat de watervallen niet zoveel indruk meer op mij weten te maken na de vele watervallen (waaronder met name de Millaa Millaa falls) in Australië. Het hele gebied staat op de wereld erfgoedlijst van Unesco, en daardoor had ik juist veel meer rust verwacht…maar de drukte die tot nu toe op andere plekken achterwege bleef, lijkt zich hier te hebben opgehoopt…wat mij betreft erg jammer dat het gebied eerder een attractie lijkt, door de entreegelden en de vele geplaveide paden..
Waar ik wel van onder de indruk ben, zijn de adembenemend mooie kleuren van de meren. Ik kan de kleur haast niet beschrijven, het is een combinatie van het helderste en mooiste blauw/ groen/ smaragd… Het laat me denken aan de aquafresh gel tandpasta…met een tikkeltje meer groen..en aan die helder glazen knikkers van vroeger…sommige waren zo mooi dat ik er niet mee wilde spelen omdat ze dan zouden beschadigen…terwijl het in waarde vaak maar 10-tellers waren… Tja, het is maar net wat je met elkaar afspreekt… voor mij waren het soms hele waardevolle bolletjes glas, waar ik echt van kon genieten…en zo ook dus hier van het uitzicht op het doorzichtige water, omringd door bossen en vele vlinders, libellen, vogels, vissen en andere dieren die we lang niet allemaal te zien kregen. De kinderen vinden het bijzonder om de watervallen te zien en wandelen dapper mee berg op en af, trap op en af, gedurende de hele wandeling die bijna vier uur in beslag nam. Wel hebben we het laatste stukje gevaren met een boot, wat ook nog eens een prachtig uitzicht bood op de omgeving.
En dan is het tijd om door te rijden richting Sukosan. Het appartement in dit kleine dorpje ligt bijna direct aan het water, waardoor Lucas zijn geluk niet op kan. Eindelijk zwemmen!!!! We zullen morgen wel kijken of dat gaat lukken, want hoewel ik erg graag uitkijk op het water, erin zwemmen vind ik evenredig zo onplezierig….En als Lucas wil zwemmen, wil Julian dat ook en die heeft nog geen diploma..ook al roept hij zelf heel dapper wel te kunnen zwemmen en het blauwe zwemdiploma al gehaald te hebben…
Het appartement is weer prima geregeld, ruim genoeg en met name het balkon is groot en kijkt uit op het water, heerlijk…de eigenaar bijzonder vriendelijk...die nacht en aansluitende dag, krijg ik de rekening gepresenteerd van het trappenlopen bij de Plitvicemeren. De pijn is irritant overheersend en laat zich niet goed meer onderdrukken.
Omdat ik niet zo goed meer weet waar ik mezelf moet laten, is wandelen maar weer de beste oplossing. We verkennen het centrum van Zadar, de dichtstbijzijnde kleine stad. En uitgerekend daar ontdekken we wat mij betreft het meest fascinerende kunstwerk ooit. Voor mij het hoogtepunt van deze reis, zo mooi en bijzonder, inventief en origineel….in het uiterste puntje van de boulevard is een heus waterorgel gebouwd (Morske Orgulje) in de vorm van stenen trappen die zo het water in verdwijnen….in opdracht ontworpen om de vele zwervers en hangjongeren van deze plek te weren.
Als je op de trappen gaat zitten, heb je niet alleen een prachtig uitzicht, maar worden je oren ook nog eens verwend met fascinerend mooie mystieke klanken die de golven van het water teweeg brengen in het orgel. Ik ben totaal aangenaam verrast en vind het een bijzonder en uniek kunstwerk waar ik heerlijk van geniet, terwijl Lucas en Julian hun kleren hebben uitgetrokken en in hun onderbroekjes het water via de trappen steeds een beetje verder verkennen. De zon schittert in het water, in de verte zicht op het eerste eiland, en op de achtergrond de bijzondere klanken van het orgel….ongekend en onverwacht genot, een heerlijk geluksmoment…
Ook de volgende dag genieten Lucas en Julian van het zoute zee water, terwijl wij heerlijk in de beachbar hangen. Lucas komt op een gegeven moment enthousiast naar ons toe gerend en roept:
“Het water is nu een klein beetje zoeter! Ik heb er net twee zakjes suiker in gegooid…nu is het niet meer zo heel erg zout…”
Maandag zijn we richting Split gereden, ook een bijzondere stad om eens gezien te hebben, met onderweg een stop bij fortress Klis…de overblijfselen van een heus kasteel, waar Julian zich afvraagt of er een draak of een prinses in de toren zal zitten…en vervolgens alleen nog maar over de vergelijking met Zweinstein van Harry Potter gepraat wordt….werkelijk jongens…ik kan geen Harry of Potter meer horen, de hele tijd door vliegen de vragen om onze oren, of ja, die van Tally want ik vind er geen Dobby aan…
“Waarom heeft Harry de zegevlier weggegooid?”
”Waar gaat Dobby naartoe als hij met zijn vingers knipt?”
“Hoeveel kinderen krijgen Ron en Hermelien?”
“Waarom gaat Harry niet dood als Voldemort hem vermoord?”
“Wat zijn de relieken van de dood?”
Ok jongens…zo is het wel genoeg…geen HP (Ja ja…Christel…HP is Harry Potter) meer voor jullie.
Al met al is het goed vertoeven hier in Kroatië, schrijf ik terwijl ik aan de zoveelste white coffee zip… :) …morgen gaan we weer richting Rijeka en woensdag terug naar Keulen…..ik wil er eigenlijk nog helemaal niet aan denken…
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.