Londen Final
Leestijd 14 minuten
En dus...op naar Bruno Mars! ...maar eerst nog even naar het hostel terug om mijn handen vrij te maken. Het ticket heb ik vanaf aankomst in Londen ontvangen bij de receptie. Zo goed geregeld allemaal...besteld vanuit Nederland (met dank aan Tally), en nu ligt het hier voor me klaar! Het is overal mee naartoe gereisd, geen seconde van mijn zijde...het ticket inwisselen is immers waarvoor ik gekomen ben... En zoals wel vaker deze reis moet ik last minut uitzoeken waar ik moet zijn.Mijn backup plan is dat ik altijd nog een taxi kan nemen als ik er niet uitkom...zoveel mensen in Londen, ik zal mijn weg toch wel vinden. Volgens Jeff en Amber is het in de buurt van het hostel zelfs...dus misschien kan ik wel lopen! Ik vraag nog even snel aan de receptie of zij weten waar KOKO ligt, want daar moet ik naartoe.
Ik stel me voor dat het een groot stadium of iets dergelijks zal zijn, en dat vast en zeker iedere Londenaar er wel van gehoord heeft. Dat blijkt tegen te vallen. Het meisje aan de receptie denkt even na en zegt dan dat ik inderdaad een half uur kan lopen, of gewoon bus 31 nemen. Omdat ik geen gedetailleerde kaart heb, besluit ik op zoek te gaan naar die bus.
Na een aantal haltes met heel veel nummers, behalve 31..vind ik uiteindelijk toch de juiste plek. En terwijl ik sta te wachten op de bus, bedenk ik me dat ik eigenlijk niet weet waar ik uit moet stappen...want de bus zal niet voor de deur van KOKO stoppen. Zal wel goed komen, bedenk ik me weer, en ik stap in...Het is zo'n gezellige dubbeldekker, en er zit een handjevol lokals in de bus. Mooi, denk ik bij mezelf...die zullen het wel weten. Dus ik vraag netjes aan twee vriendelijke dames rechts naast me, of zij weten waar KOKO ligt...
Ze kijken me vragend aan, en begrijpen niet wat ik bedoel. Ze hebben er nog nooit van gehoord. Dus ik pak het ticket en laat ze het adres zien dat erop staat...Highstreet moet ik zijn. Hmmmmmm ze weten het nog steeds niet en beginnen druk met elkaar te discussiëren over mijn vraag. Ik zie een andere passagier nieuwsgierig kijken en hij roept enthousiast:
" I know where it is...!"
En hij wil me vertellen hoe ik moet lopen, als ineens de vrouw aan mijn andere zijde zich ook met het gesprek bemoeit, alsof ze mij voor zichzelf wil hebben, zegt ze zachtjes tegen me:
"I live across KOKO, you can walk with me"
....gelukkig, denk ik bij mezelf...want mijn gevoel was in verhoogde staat van paraatheid over de intenties van al deze onbekende mede wereldbewoners....Ik vertrouw altijd maar weer op mijn gevoel, en deze vrouw voelt in ieder geval betrouwbaar aan....we rijden nog een hele poos door, terwijl de dames aan mijn rechterzij druk verder discussieren over KOKO...ze blijken het uiteindelijk wel te kennen, maar zijn het oneens over zijn geschiedenis...is het een Pub, een nachtclub, een cafe, een theater...dan besluit ik ze te vertellen waar ik me zo op verheug en zeg:
"I'm going to see Bruno Mars, do you know him?"
Ze kijken me weer verdwaald aan...
"Never heard of him...!" zeggen ze in koor. Ook de andere passagiers kijken me vragend aan...
"Is he from the UK?" is hun logische vraag...
"Euhhhh....Actually I don't know.." is mijn eerlijke antwoord..
"You're not that big a fan r ya..?"
"Well...I don't care where he lives, I just like the music" is mijn iet wat brutale antwoord...
Dan stopt de bus...samen met de andere dame stap ik uit...haar Engels is gebrekkig, maar toch probeer ik het gesprek aan te gaan met haar. We lopen een klein stukje en staan dan bij een andere bus. Ze zegt dat ik om de hoek moet zijn, en ik meen te begrijpen dat zij deze bus gaat nemen. Ik geef haar een schouderklopje om te bedanken en wil weglopen, als ze zegt:
" Ow...you're walking...I'll walk with you.."
Ik begrijp het niet helemaal...blijkbaar hadden we ook de volgende bus kunnen nemen, maar het is lekker weer, dus een stukje wandelen lijkt me geen verkeerd plan. Terwijl we lopen vraag ik hoe ze in Londen terecht is gekomen. Ze blijkt gevlucht te zijn uit Kongo, heeft 3 huwelijken achter de rug en woont nu 5 jaar hier. De overheid wil haar echter weer weg hebben, dus ze gaat een onzekere toekomst tegemoet...ik realiseer me weer eens wat een luxe leven wij hebben in NL...dan zijn we er...
KOKO staat op een mooi, oud gebouw, op de hoek van de Highstreet. Ik neem afscheid en sluit aan in de redelijk lange rij die zich tot 3 keer om de hoek gevormd heeft. Het valt me gelijk op dat er veel leeftijdsgenoten zijn, en ook veel meer mannen in de rij staan dan ik had verwacht. Dus toch niet alleen van die bakvis-achtige tiener meisjes? Het zal me benieuwen hoe het binnen zal zijn...ik heb geen idee wat me te wachten staat.
Na een lang en koud uurtje buiten mogen we naar binnen, en op advies van Amber ga ik gelijk de trap op naar de eerste verdieping zodat ik vanuit het balkon een mooi uitzicht heb. De zaal is veel kleiner en intiemer dan ik had verwacht...soort Paradiso, gemütlich...ik heb een mooi plekje veroverd aan de balustrade van het balkon..wel zo fijn om te kunnen 'hangen' terwijl we wachten op Bruno. Licht uit, spot aan...maar helaas, nog geen Bruno. Eerst worden we verrast met een optreden van ene Miss Brad...of zoiets. Een soort van rappende versie van Sporty Spice...van mij hadden ze haar gelijk weer mogen afvoeren...niet mijn muziek...maar ze weet de zaal wel een beetje op te warmen voor wat komen gaat....
En dan is het eindelijk zo ver....na uren wachten komt mister Hernandez, oftewel Peter.. AKA Bruno Mars het podium op...vergezeld door een hele band en gezellige sidekick maakt hij er een mooie show van...Uiteraard komen alle bekende nummers voorbij, en ineens lijkt het publiek toch enkel gevuld met die bakvisachtige pubers waar ik bang voor was. Mijn oren ervaren de stem van Bruno als een streling, het ietwat rauwe en heese randje zoals ze het bij X factor zouden noemen, is erg aangenaam....maar het gegil uit het publiek is als appelsap in de chocomel, zout in je koffie...ik probeer het te filteren...en zing vrolijk alle nummers mee, zoals ik wel vaker gedaan heb de laatste weken. Is maar goed dat niemand dat kan horen... inclusief ikzelf...:)
Hoe hard ik ook zing, ik hoor alleen de rest...voel de bas in mijn lijf, top tot teen ervaar ik de muziek... heerlijk...En dan...toch nog als slagroom op het toetje...zet hij zijn aller bekendste nummer in: Just the way you are...en hoewel 'Runaway baby' mijn ultieme favoriet is...ben ik toch ook wel erg blij met dit lied...Hij zingt vol passie en overgave. Als het bijna afgelopen is, neemt hij de tijd om de laatste twee regels van zijn nummer, speciaal gericht aan enkele fans in slow motion te zingen...als een soort ode...en oehhhh wat bof ik toch weer...als zijn sidekick iemand op het balkon uitzoekt en aanwijst....ik val blijkbaar nogal op met mijn knal witte shirt en shawl...de blacklight zal me wel verraden hebben, maar wat leuk...hij richt zijn blik mijn kant op en zingt vol overgave : " Girl you're so amazing....Just the way you are" owwwwwwwwwwwwwwww....smelt smelt....dat is wel erg mooi gezongen...zijn woorden komen aan in iedere cel van mijn lijf, en ook al weet ik dat hij het niet zo persoonlijk bedoeld...ik voel me toch weer eens een lucky girl....
Terwijl hij verder gaat met zijn show, heb ik hem uiteraard goed bekeken, met zijn hoedje en zijn leuke koppie....en hoewel ik nogmaals zijn muziek heerlijk vind en hij me in extase brengt daarmee...kan ik tenslotte toch niet anders dan concluderen dat er maar een echte Bruno Mars idool is waar ik fan van ben....mijn eigen Julian...
Zijn 'Runaway baby' versie blijft de beste!En zo komt er een einde aan ieder verhaal...hoewel ik nog bladzijden vol zou kunnen schrijven over de laatste dag, mijn bezoek aan de Tower Bridge, genietend van de zon aan de oever van de Theems...de terugreis naar huis...het doel van de reis is bereikt.
Als ik de volgende avond laat thuis kom, ga ik nog even naar Lucas om hem een kusje te geven...slaperig kijkt hij op:
"mama...je bent er weer! Het filmpje van de dinosaurus was leuk!" zegt hij slaap-dronken...
" Maar Lucas...dat filmpje heb je toch nog niet eens gezien?"
" Oh nee...maar ik heb er al over gedroomd en het is leuk!"....
"Slaap lekker lieve schat...morgen kijken we naar de foto's en filmpjes van de dino's...!"
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.