Stephanie Könings

London baby!

Leestijd 9 minuten

Yeah! Eindelijk is het zover...tijd gevonden om mijn blog over een kort avontuurtje Londen te schrijven. Ook al zal het alleen over dit weekend gaan, jullie weten inmiddels hoe uitgebreid ik met mijn beschrijving kan zijn....dus neem maar even de tijd...dat ga ik nu ook doen :) Wachten tot de wekker gaat hoef ik tegenwoordig niet meer, zo heeft elk nadeel zijn voordeel...en dus ben ik rond 5 uur zaterdagochtend wakker....ik neem de tijd om me rustig klaar te maken, de laatste dingen in te pakken en te bekijken hoe laat ik eigenlijk vlieg...ik ben nogal van de last minut voorbereiding wat dat betreft...ik weet eigenlijk ook nog niet hoe laat of welke bussen er rijden van Eindhoven naar het vliegveld, maar ik vertrouw er gewoon op dat het goed komt...mijn gevoel volgen...heeft me tot nu toe altijd gebracht waar ik wilde zijn...

En zo vertrek ik met de eerste trein richting Eindhoven. Heerlijk rustig nog overal om me heen. Ipodje op en alvast in de stemming komen...Als ik in Eindhoven aan kom, bedenk ik me pas dat ik natuurlijk een strippenkaart nodig heb om de bus te nemen.  Slim dat ik net die uit mijn beurs heb gehaald thuis...dan maar even een kaart kopen.
Geleerd van mijn fouten uit het verleden, heb ik overigens deze keer eindelijk (sinds gisteren) een nieuwe pinpas, die geen scheuren vertoont. Maar alles lijkt nog gesloten, alleen de Appie is open, die verkopen veel te grote kaarten...ik hoef maar 6 strippen neem ik aan. Dus ik besluit op de ouderwetse manier, gewoon in de bus een kaartje te kopen...
Ik zie de bus met Eindhoven Airport al staan...dat gaat lekker snel...Aan de chauffeur vraag ik vriendelijk of ik op de ouderwetse manier een kaartje in de bus kan betalen?
"Nee helaas, dat gaat niet, maar we hebben een automaat in de bus hangen, daar kan dat wel!" antwoord hij geduldig.
"Oh mooi, daar kan ik gewoon met een briefje betalen...?" vraag ik, bedenkend dat ik ook al mijn kleingeld uit mijn beurs gehaald heb....
"Nee alleen met munten"
"Ow...dan ga ik wel even wisselen zeg ik snel"...hij kijkt op zijn klok en zegt:
"Ik moet echt zo vertrekken...dat haal je niet...maar weet je...er wordt toch niet gecontroleerd...dus ga maar lekker zitten...!"
OW???? Zou de warme douche van Radar gelijk aan deze buschauffeur willen uitreiken...
"Wat aardig! Dankjewel..." en ik ga snel zitten voor hij zich bedenkt...

Inmiddels is het bijna 8 uur, dus tijd om Tim te smssen om hem en Ramon een goede reis te wensen. Zij vertrekken met de trein rond deze tijd ook met Londen als bestemming...dus ik schrijf:
'We ut eesjte doa is...en ver sjtarte noe! CU!'
Al snel ben ik bij het vliegveld, en had al online ingecheckt...dus hoef alleen nog de handbagage te laten wegen...oeps...helemaal niet over nagedacht dat die in gewicht gelimiteerd kan zijn...(Dankjewel nog zus voor het lenen, want de koffer is super handig...)...ik zie de man voor me teleurgesteld weg lopen nadat hij te horen kreeg: "Uw koffer is 1,5 kilo te zwaar meneer...u moet dat gewicht eruit halen..."
Ik bedenk me welke spullen ik eruit zou moeten halen als ik iets moest dumpen...wat heb je echt nodig in het leven...ahrrrr dit soort acties leveren gelijk veel te veel filosofische overpeinzingen op bij mij, dus ik kan gelukkig stoppen met nadenken als ik zie dat er 8 kilo op de weegschaal staat...mooi.... Good to go!

En menigeen zou nu zijn verhaal starten vanuit aankomst in Londen, maar ik moet toch echt even delen wat ik bedacht in het vliegtuig...na ontelbaar veel vluchten, is dit naar mijn herinnering de eerste keer dat er alleen maar stewerds aan boord zijn. Dat vind ik toch wel erg bijzonder en geeft me weer voldoende vragen om me tijdens de reis mee bezig te houden. Ik bekijk ze een voor een aandachtig...(nee...zo bedoel ik het niet)...ik probeer te zien of er verschil is in de manier van werken tussen deze stewards en wat ik gewend ben van stewardessen...Zo begrijp ik niet helemaal de manier van werken...als bijna iedereen op zijn plek zit, loopt de hoofdsteward met zijn telding in zijn hand, met zware frons door de gang...tik tik tik tik tik...en ik hoor hem weer terug komen...tik tik tik tik...ok...kan me voorstellen dat hij twee keer wil tellen om zeker te zijn of zijn meting klopt...hij kijkt echter nogal moeilijk en begint dan weer van voren af aan....tikt tik tik tik...daarna komt hij weer met zijn teller terug...heeft dus nu 4 keer gecontroleerd of iedereen er is...? en ik begrijp het niet meer....zal wel te simpel gedacht zijn van mij, dat het veel handiger is om het aantal lege stoelen te tellen, kleinere kans op fouten, en veel sneller gezien of we compleet zijn...? Naja...ik hoef LEAN management gelukkig hier niet op de processen toe te passen...

Het valt me verder  op dat ze alle drie vergeten zijn hun glimlach in te zetten...en dat is waarom ze mijn aandacht trekken. Wat is er aan de hand...waarom kijken ze zo verveeld...want dat is het woord dat erbij past...verveling...als de standaard instructies gegeven worden, blijven bij mij de vragen waar ik toch nooit een antwoord op zal krijgen, door mijn hoofd gaan...
Waarom staat hij hier vandaag, hoeveel vluchten heeft hij al gehad, hoeveel nog te gaan, hoe lang zou hij dit al doen, zou hij altijd zo verveeld kijken, zou hij door iemand gedwongen zijn dit werk te doen, zou er een heel zielig verhaal achter zitten, of is dit een jongensdroom die uitgekomen is...en ga zo maar door... antwoord krijg ik niet...maar de tijd vliegt (hahaha) voorbij....

LONDON!
Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.