Stephanie Könings

Bedtimestories

Leestijd 10 minuten

Iedere avond rond 19:00 is het weer bedtijd voor de jongens, en eigenlijk is het wel leuk om hun ritueel eens op papier te zetten. Voor mij is het een bekend en vanzelfsprekend tafereel geworden, maar zo nu en dan realiseer ik me weer dat ze snel groot worden en voor ik er zelf erg in heb kan ik me niet eens meer herinneren hoe het ging. Dus tijd om de zaken zwart op wit te zetten.... Even voor bedtijd ziet Julian de stofzuiger staan, die ik gisteravond vergeten ben, of ja vergeten...gewoon nog niet opgeruimd heb, na een spontane interieur re-organiseer aanval (waardoor we gelukkig wel de Kabouter plop dobbelsteen weer hebben gevonden!)..."Oh mamma....mag ik alsjeblieft stofzuigen?" vraagt hij smekend...." Vooruit dan maar...omdat je het zo lief vraagt Julian....maar daarna breng ik je naar bedje toe!" En zo gaat hij vlijtig aan de slag met de stofzuiger en ruimt de papiersnippers op die waarschijnlijk Lucas of Sushi veroorzaakt heeft...dan gaan we naar boven terwijl Lucas ondertussen nog even met de Ipad mag spelen.

Eerst moeten we alle beren bij elkaar zoeken, en dat zijn er inmiddels 3...altijd wel weer eentje die zoek is...maar gelukkig hebben we ze redelijk snel gevonden en klimmen we gezamenlijk de trap op. Dan moet ik altijd even op de gang wachten, want meneertje wil zelf het licht aandoen en zelf op zijn commode klimmen via de gekunstelde constructie van opstapjes....Dan gaat hij liggen en mag ik binnen komen. Ik moet dan wel altijd het volgende zeggen:" Ow, ben je hier!!!" anders moet ik terug naar de gang en opnieuw binnenkomen. Gelukkig gaat het goed vandaag en ik mag hem helpen met zijn luier. Pyjama aandoen doet meneer ook wel zelf...en dan gaat hij staan en zegt dat ik een paar stappen naar achter moet zetten. Vanuit het niets springt hij lachend in mijn armen, sinds een paar weken lukt dat weer gelukkig.

Hij legt de twee nieuwste beren alvast in zijn bed en zegt nog even tegen ze dat ze lief zijn...dan mag hij een boekje uit gaan zoeken. Hij heeft inmiddels een kleine bibliotheek aan boeken verzameld, dus het blijft een lastige keuze, maar gisteren heeft hij heel slim een boek in een boek gelegd zodat we vandaag verder kunnen gaan waar we gebleven waren. Het is een boek met verhalen en spelletjes van Disney. Dus eerst doen we een spelletje. Hij moet raden van wie de schaduw is. Als ik een grapje maak door de schaduw van een van de slimme jongens van Peter Pan, Pipi langkous te noemen, begint Julian (en geloof me, dat werkt echt aanstekelijk) te schateren van het lachen en heeft hij meer dan voldoende voer om een paar minuten grapjes te maken over personages die niet in het boek staan.....als we uitgelachen zijn lees ik hem nog een verhaaltje voor en legt hij het boek terug op een van de grote stapels…hij huppelt vrolijk naar de badkamer, doet het licht aan, pakt zijn opstaptrapje en wat water. Als ik naast hem sta zegt hij : “ Wij maken altijd grapjes he?”
“Inderdaad” antwoord ik verrast en vraag: “Vind je dat leuk?”
“Ja!” zegt hij glunderend….
Ik poets zijn tandjes en mondje volgens ritueel, hij maakt het licht weer uit en rent snel naar zijn kamer om zich te verstoppen. Ik weet gelukkig waar hij zit, anders was het best nog een moeilijke opgave….”Julian…ik zie je wel!”
Hij kruipt onder zijn boekenkast vandaan en stapt in zijn bed. Hij pakt een klein kussentje dat als ‘deurtje’ fungeert en zet het rechtop in de ‘ingang’ van zijn bed…”zo, de deur is dicht”. Dan gaat hij aan zijn voeteneind staan en begint te tellen:
“1,2,3,4,5…..en huppakkeee….” En hij laat zich hard vallen op zijn kussen, gooit zijn benen in de lucht en roept :” Geweldig!”…. dan mag ik de deken over hem heen doen, en draai ik alle muziekdoosjes voor hem op. Maar de carrousel van paardjes wil hij perse zelf opdraaien….drie verschillende maar vrolijke deuntjes klinken door elkaar. Nu moet ik snel zijn, want als er eentje stop moet ik ze alle drie opnieuw opdraaien….”kusje, knuffel en een scheetje!’ roept hij snel….ik geef hem een kus en een knuffel en tenslotte mijn wang zodat hij er zijn lipjes tegenaan kan blazen….dan moet ik van hem naar de deur rennen want hij is al aan het blazen….om het licht uit te maken….hij blaast zo hard hij kan en ik knip tegelijk het licht uit alsof hij het zelf heeft uitgeblazen…. “Goed gedaan Juul! En weltrusten!” “Trusten mam…”

Dan ga ik naar beneden…Lucas halen. Die wil nog even een level afmaken, meds innemen, Sushi aaien, naar de wc en dan is hij klaar om naar boven te gaan. “Mag ik de Ipad mee naar boven nemen?” “Vandaag niet” zeg ik, “ik lees je wel een verhaaltje”…”ook goed” zegt hij enthousiast.
Als we op de zolder zijn bedenk ik me dat ik nog wat stof wil uitzoeken voor een klein knutselwerkje dat ik voor mijn collega Mo wil gaan maken. We hebben deze week zo gelachen samen, ik kan het niet laten om er iets grappigs op te maken….Terwijl ik tussen mijn stoffenvoorraad zit te snuffelen, kleed Lucas zich vast uit en ik kom met schaar en stoffen naar zijn kamer. “Hey, wat ga je doen?” vraagt hij…”Ik moet even wat stukjes stof uitknippen….” Zeg ik. “Mag ik ook iets van stof maken, dan doen we dat i.p.v. een verhaaltje?” hij straalt van top tot teen….Knutselen is zijn lust en zijn leven…we lijken op alle fronten op elkaar bedenk ik me weer….”Tuurlijk, dat doen!” en we gaan samen op een matras op de grond zitten en beginnen vlijtig te knippen….als ik hem vertel dat hij morgen zijn eigen kunstwerkje op de naaimachine mag naaien is hij euforisch!
Dan is het toch echt bedtijd voor de kleine grote man, en hij klimt in bed…ik stop hem lekker in, in zijn heerlijk grote twee persoons bed, waar ik meer dan eens graag bij zou willen kruipen en doe het eerst lampje uit. De kunstmatige sterrenhemel is nu mooi zichtbaar…Ik loop naar de deur en Lucas roept:” Waar spreken we af?” Want sinds hij nachtmerries heeft gehad, spreken we voortaan in onze dromen bij elkaar af op een plek naar zijn keuze….meestal spreken we af in een computerspel….maar vanavond zegt hij: “ Bij de naaimachine!” …”OK …ik zie je daar, gezellig! Weltrusten!”….

En zo is het inmiddels 20:34 voordat de boefjes lekker onder de wol liggen…..maar wat zijn het toch een schatjes…..
Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.