Final...MM&I
Leestijd 10 minuten
De laatste dag is aangebroken. Tijd om mijn koffer in te pakken (oei, die gaat ineens moeilijk dicht) en me klaar te maken voor de reis van vanavond. Ik hoef pas rond 4 uur op het vliegveld te zijn, dus ik besluit om nog even naar Union Square te gaan. Lekker decadent bezoek ik als eindbestemming het Bloomingdales warenhuis. Ach eigenlijk gewoon vergelijkbaar met de Bijenkorf of Harrods, dus niet echt mijn zaak, maar leuk om weer eens gezien te hebben. Ik wandel nog een paar uur en geniet van de laatste New Yorkse zonnestralen…..dan reis ik terug naar het Hostel om mijn koffer te halen….De reis naar het JFK vliegveld verloopt gesmeerd, en al snel kan ik inchecken. Ik kom erachter dat mijn reis een behoorlijke hoeveelheid ervaringen heeft opgeleverd…mijn koffer blijkt maar liefs 30 kilo ZWAARDER dan op de heenreis….?
Ik vermaak me nog even bij de Duty Free en besluit last minut nog wat sigaretten mee te nemen voor broer lief. Blijkt dat even moeilijker dan gezegd. Je mag je aankopen niet direct meenemen, maar ze worden voor je naar de Gates gebracht. Aangezien ik al bijna moet boarden krijg ik te horen dat ik niets meer kan kopen…ik moet snel naar de security check en kan het daarna nog eens proberen, daar ligt schijnbaar nog eens een duty free. Zo gezegd zo gedaan…De zaak blijkt direct naast mijn gate te liggen, en ik zie dat ze nog niet gestart zijn met boarden. Deze keer laat ik eerst mijn boarding pas zien aan de verkoopster, maar die zegt weer:
“Nee sorry, je bent te laat” …dat accepteer ik niet zomaar en zeg:
“Mijn gate is 10 meter verderop, kunt u alstublieft een uitzondering maken?“
Ze kijkt haar collega aan en dan zegt ze:
“Wel ok….we zullen het persoonlijk nog even komen brengen”
“Great, thanx!”
Zo, dat is ook weer geregeld. Nu nog hopen dat ik een gezellige plek heb in het vliegtuig…en ook dat is me gegund. Ik kom te zitten naast een heel aardig stel op leeftijd uit Engeland. Ik raak al snel met haar aan de praat en ze vertelt dat ze hun dochter hebben bezocht. Die woont inmiddels alweer 12 jaar in New York, is daar een man tegen gekomen, getrouwd en heeft nu kinderen. Ze bezoeken hen 1 keer per jaar. Ik begrijp als geen ander hoe het is om een familielid op afstand te hebben, dus leef met haar mee. Gedurende de reis valt het me al de hele tijd op dat de man niet de vriendelijkste is. Hij lijkt niet helemaal te begrijpen hoe alles werkt. Hij trilt met zijn handen, en knoeit alles vol bij het eten. Dan pakt hij ineens het spuugzakje (rustig maar…niet om te spugen!) en wil het afval van het eten erin stoppen. Heel onhandig, gefrustreerd en boos op zijn vrouw. De vrouw blijft ongelofelijk kalm en lief naar hem. Mijn vermoeden word bevestigd: als hij even naar de wc gaat vertelt zijn vrouw dat hij een vergevorderd stadium van Parkinson heeft. Ik heb met haar te doen, en zeg haar dat ik bewondering heb voor haar, en dat het me een zware opgave lijkt om je geliefde zo te zien aftakelen….Ze knikt instemmend en verdrietig….
Dan zegt ze dat ze er soms ook mee kunnen lachen…hun kleindochter van 6 jaar had namelijk het volgende gezegd tegen ze:
“Ik heb een oplossing voor dat trillen van opa!!!! We hakken gewoon zijn handen eraf!”
We lachen samen hard om de grap…Jee als het ging zou ik haar nu ook een free hug geven, als teken van respect of zoiets…. Wat is gezondheid toch van onschatbare waarde… I count my blessings….
Tijd om aan mijn laatste blog te beginnen denk ik bij mezelf….en bovenstaande verschijnt op schrift…het is voor mijn gevoel midden in de nacht en hoewel ik moe ben hebben mijn gedachten altijd energie over om te werken…ik kijk terug op mijn reis en schrijf mijn slot:
Daar zat ik dan…aan de andere kant van de oceaan, op naar een avontuur, maar ook op zoek naar mezelf. Ik had mezelf ten doel gesteld dat de reis meer dan alleen externe indrukken moest opleveren. Want zou dat niet nog eens een prachtige toegevoegde waarde zijn, als ik nu eens voor mezelf duidelijk zou kunnen krijgen wie ik nu eigenlijk ben en welk doel mijn leven heeft. Want daar pieker ik me suf over…op zoek naar een antwoord dat er misschien al is, of nog niet is, of nooit zal zijn.
WAARSCHUWING:
VANAF HIER WORDT HET EEN FILOSOFISCH EN WAZIG, TYPISCH STEEF MET VREEMDE KRONKELS, VERHAAL…..(Hedwig, weet zeker dat jij me kunt volgen)
Hoewel ik alleen was, heb ik me niet zo gevoeld. Als ik mezelf goed analyseer kom ik tot de conclusie dat Me, Myself and I altijd samen zijn. Me is de Steef die enthousiast is, vrolijk, open, sociaal, humoristisch en uitdagingen op zoekt. Myself gaat altijd overal tegenin, is kritisch, vind niets goed genoeg, is perfectionistisch, trekt zaken in twijfel, laat de duistere kanten van de zaak zien en is alles behalve gezellig, maar heeft wel een sarcastisch gevoel voor humor. En tenslotte zweeft de I er een beetje tussenin als een soort van coach, als neutrale bemiddelaar tussen Me en Myself met de beste bedoelingen om Me zo groot mogelijk te laten worden.
Gedurende de reis zijn ze alle drie aan bod gekomen, en ik vind het persoonlijk wel een waardevol inzicht om zo naar mezelf te kijken. Ik ben op meerdere manier geraakt deze reis, met name door de ontmoeting met anderen. Er willen zijn voor een ander, zonder er iets voor terug te verwachten, dat hoort bij mij, dat geeft mij het gevoel zinvol bezig te zijn. Dan komt Myself weer om de hoek kijken en zegt: There is no such thing as a truly selfless good deed (quote van Friends). De I moet weer bemiddelen en is van mening dat iedereen op zijn eigen manier in zijn leven op zoek zal gaan naar datgene wat het fijnste aanvoelt, waar voldoening uit te halen is. Zo is het nu eenmaal in het leven en wie heeft gezegd dat een goede daad niet ook voldoening mag geven aan de gever?
Zo kan ik met mezelf in discussie blijven….ik heb echter een waardevolle les geleerd deze week:
Life is not about finding yourself
Life is about creating yourself
Lieve allemaal, het was me een genoegen om mijn gedachten te delen, en nogmaals dankjewel voor het feit dat jullie de moeite hebben genomen ze te lezen. Als ik weer thuis ben heb ik een ongelimiteerde hoeveelheid gratis knuffels in de aanbieding, dus jullie weten me te vinden…..ben blij jullie weer te zien…
Tot knuffels….
ps: hoewel de frequentie minder intens zal zijn, ik blijf door gaan met mijn blog…dus als jullie het leuk vinden, ook hier blijft een ieder welkom!
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.