New York
Leestijd 15 minuten
Now you’re in New York….concrete jungle where dreams are made of…theres nothing you can’t do, Now you’re in New York, these streets will make you feel brand new,the lights will inspire you….aldus Jay-Z…. Nou…de eerste indrukken kan ik al in het vliegtuig verwerken al zal het nog wel even duren voordat ik ze op mijn blog kan zetten. Want ook al vlieg ik nog zo hoog in de lucht…ik heb hier geen verbinding. Zal toch hopelijk niet lang meer duren voordat ze Free Sky WIFI gaan introduceren?Tot nu toe heb ik eigenlijk alweer genoeg meegemaakt om een blog te vullen. Het begon al vanochtend om 5:58 toen ik na 10 minuten treinen mijn e-ticket aan de conductrice gaf. Ik was nog op zoek naar mijn voordeelurenkaart toen ze zei: “Je hebt een voordeelurenkaartje, maar we reizen nu voor 9 uur dus dan geldt die niet!” …ow moest ik nu al mijn aller zieligste, maar toch vriendelijke, onwetende, eerlijk maar naïeve, heb meedelijden-met-me want dat gebeurt me normaal-nooit-sorry-sorry gezicht opzetten!
“Kan ik het verschil dan bijbetalen?” vraag ik netjes….
”NEE” is de directe reactie….en ze gaat zitten en neemt haar spullen in de hand.
“Je moet een heel nieuw kaartje kopen en als je dat bij mij doet kost dat ook nog eens 35 euro extra”.
Uit de intonatie (die voor jullie nu even niet zo duidelijk zal zijn) kon ik toch horen dat ze een alternatief voor me in gedachte had.
“Je stapt in Eindhoven uit, en dan koop je daar een enkele reis zonder korting naar Schiphol, daar heb je 15 minuten de tijd voor en dan gaat de rechtstreekse trein en heb je bijna geen tijd verloren.” Gelukkig dacht ik, daar kom ik dan weer mooi mee weg. Want ook al is het maar geld, ik heb de NS dit weekend ook al gesponsord met een dubbel kaartje, maar goed dat was al te lezen in mijn vorige verhaal.
Dus, niets aan het handje, kan ik ook nog even een bak koffie halen….”Eindhoven, station Eindhoven”….home sweet home denk ik weer heel even….ik stap rustig uit, heb immers een kwartier de tijd en ga op zoek naar een ticketautomaat. Betalen met pinpas. He, verdorie, daar heeft mijn pasje wel vaker last van: PAS ONGESCHIKT betaal anders. Nou ja, meestal doet ie het wel weer als je er een keertje overheen veegt…niet dus…nou dan nog eens schoonmaken…nope…dan een andere automaat: ook niet…dan nog een andere automaat….NIKS…ow…nu wordt ik wel een beetje nerveus, mijn reisschema is al erg strak gepland, dus ik kan niet de trein missen….Ik heb nog een creditcard bedenk ik me, maar helaas dat moest net een andere zijn dus ook dat was geen optie. Ik pak maar weer het pasje en zie dan pas dat er een scheurtje in zit. Het is zo’n pasje met chipper, en die lijkt er ieder moment uit te gaan vallen…ow Steef…werkelijk!!! geef ik mezelf op mijn kop… De doemscenario’s spoken al door mijn hoofd dat ik in Amerika aan ga komen en daar geen geld kan opnemen….de creditcard niet gaat werken omdat die net nieuws is, en mijn cash geld op zal gaan aan de kosten van het overnachten…
Rustig nou maar…laat ik dan maar pakken wat ik nog pakken kan en zien of hij wel nog werkt in een pinautomaat….gelukkig, daar doet ie het wel nog. En dus geef ik de pinpas nog 1 kans voordat ik op zoek ga naar de ouderwetse NS balie. He he…weer alle stress voor niks, hij doet het…..nog 3 minuten voordat de trein gaat…rennen…snel nog een koffie (living on the edge)…en nog net op tijd in de trein……jemig, als dat zo de hele reis moet gaan, heb ik wel erg veel te bloggen….
Bij het afscheid nemen van de kinderen gisteravond (wat overigens erg zwaar bleek voor Lucas…), kreeg ik van Lucas nog een klein zelf gemaakt kadootje met instructie: “pas open maken als je op reis bent hoor mamma!!”....het is een kartonnen pillendoosje met strikje erom. Wat erg eigenlijk dat hij gewend is om met pillendoosjes te knutselen, schiet even door mijn hoofd…..ik maak het strikje open. Er zit een tekening in samen met een zakje negerpiemelen..euh…sorry, ik bedoel dropstaafjes en een walnoot…typisch Lucas. Ik vouw de tekening open en ben ontroerd: Er staat een groot hart met een pijl omringt door kleine hartjes met mama en Lucas erin…..op de achterkant heeft hij de volgende tekst geschreven:
Lieve mama
wij hopen dat je een lueke rijs hebd,
Groetjes Lucas, papa, Julian
Wat lief van je Lucas, dankjewel!!!!!……
Netjes volgens planning was ik iets na 8 uur op schiphol, en ik was weer eens naïef om te denken dat ik nu nog even rustig kon rondlopen…de boarding was al gestart! We zouden pas om 10:15 vliegen, maar de check-in duurt extra lang naar the States….maar waarom? Ik begrijp er niets van hoor….Ja wacht, voordat iedereen nu denkt dat ik ook nog eens dom ben naast naïef…ik begrijp natuurlijk wel WAAROM er extra veiligheidsmaatregelen zijn…het zijn de maatregelen zelf die ik niet begrijp…
Zo mag je geen scherpe voorwerpen in je handbagage hebben…ok, kan ik nog wel volgen, anders steek je zo’n piloot zo in zijn nek met je nagelvijltje….maar je mag ook geen vloeistoffen meenemen in grote hoeveelheden, ja tenzij ze weer in een doorzichtige plastic zak zitten? Huh, nou daar verlies ik al een beetje mijn inlevingsvermogen, maar goed, het zal wel iets te maken hebben met de mogelijkheid om er een bom van te maken of zo…dus misschien ook wel logisch. En zal ik jullie eens vertellen wat ik WEL allemaal mee hem mogen nemen? Spullen waar ik toch op hele simpele wijze ook een hoop schade mee aan kan richten?
Zo heb ik
- Meters flosdraad (is erg sterk…en doet me ook nog eens denken aan het intro van Dexter, dus ik krijg er echt slechte ideeën van)
- Touw (want Lucas had ook nog een kettinkje voor me gemaakt en dat heb ik natuurlijk meegenomen
- Een oplader van de telefoon (allemaal geschikt volgens mij)
- De enige echte posiveer button, met ijzeren speld (volgens mij veel scherper dan een vijltje)
- Een dubbelzijdige spiegel (scherven brengen niet alleen geluk)
- En natuurlijk mijn katten-kussentje… (niet dat je daar iets mee doet, maar vind ik gewoon schattig om even te vermelden)
Hoe dan ook, vreemde regels hebben ze wat mij betreft. Voor iedereen die de laatste jaren naar Amerika is gevlogen zal het niet vreemd zijn dat je ook nog eens een kruisverhoor krijgt voordat je gaat boarden. Wat gaat u doen, wie heeft u uitgenodigd, waar gaat u verblijven, wie heeft uw koffer ingepakt, van wie zijn de spullen, heeft u elektronische apparatuur bij zich…etc…..Tja, en zoals jullie al merken in deze blog, ik hou wel van een praatje, dus als je mij vraagt wat ik ga doen….dan sta je nog wel even, en dus vertel ik enthousiast wat mijn doel is, en antwoord netjes op de vragen die me gesteld worden….he he…op naar het vliegtuig…
Nu hoopte ik dat ik over de reis zelf ook een hele hoop zou kunnen vertellen. Ik had me bedacht dat ik vast en zeker in gesprek zou raken met diegene die naast me zit, maar jeeeeeee…wat een uitgedroogde waterval is die man. Hij antwoord zelfs niet op de crew, als met het eten langs komen schud hij met zijn hoofd….drinken wil hij ook niet……vreemde vogel hoor…Er is nog niet meer dan een “uhem” vanaf gekomen, en voor de rest zit hij met zijn oordoppen in en voel ik me niet geroepen ze uit zijn oren te trekken en/of hem de kleren van zijn lijf te vragen…zo aantrekkelijk is hij nu ook weer niet….
De reis is me alle meegevallen, snel voorbij gegaan, misschien omdat ik mijn mond een keertje heb gehouden, eten was prima…de uitgedroogde waterval bleek op dieet te zijn, was dus eigenlijk wel zielig voor hem, wij kregen allemaal een ijsje…(ja…een ijsje ja!!!) en hij had niets…heb ik er extra lang van gegeten natuurlijk als wraak voor zijn zwijgzaamheid…oh…wat ben ik toch gemeen…
Nou goed, na een lange wacht bij de douane check in, ben ik dan eindelijk officieel in New York…het is allemaal simpel te volgen en ik neem de airtrain richting de subway. Het is erg rustig en ik verbaas me er eigenlijk wel over..had heel ander volk verwacht…maar wacht…heb je mij weer…veel te snel met mijn conclusies gekomen…want dan stap ik de metro in…slik…de stemming is ineens heel anders en ik voel me een vreemde eend in de bijt. Snel doe iets om niet teveel op te vallen…dus ik pak twee kauwgums, trek mijn stoere-je kunt me niks maken-wat kijk je nou/ wat mot je blik uit de kast, en merk dat me dat helpt om onopvallend tussen de lokals te reizen. Ik besef ineens dat ik dit wel vaker doe. Me als een kameleon gedragen om mijn eigen gevoel te foppen. Zo ben ik netjes en beschaafd bij gelijke aanwezige, kan ik gemakkelijk verwisseld worden met een rode-badmuts als ik dat wil, of zet ik mijn brutale gezicht op als ik bijvoorbeeld op huisbezoek ga bij een woonwagenkamp.
Echter….ik lijk nu heel stoer van de buiten kant, maar van binnen beef ik ook wel eens, of vraag me af waar ik aan begonnen ben…maar gelukkig gaat de vermomming me goed af. En zo stap ik uit op 125 West street, en ben ik na een korte wandeling gearriveerd in mijn hostel. Brings back memories van Australië/Nieuw Zeeland….heerlijk die sfeer in een hostel, zeker als je alleen reist. Ik heb het onderste bed van een stapel, en deel de kamer met 7 anderen, maar het kan me geen moer schelen…Ik ben in New York, en ga nu op weg naar mijn eerste afspraak. Ik moet om 18:30 in de Brooklyn Library zijn voor een bijeenkomst van een ander vrijwilligersproject: New York Cares. Eens kijken of ik daar mezelf ook nog nuttig kan gaan maken deze week, want ik wil eruit halen wat erin zit….
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.