Bezinning
Leestijd 7 minuten
Het is zondag...de week is weer voorbij, of begint net, het ligt er maar net aan hoe je het wil bekijken....Wat mij betreft is de zondag de eerste dag van de nieuwe week, want op die manier eindig ik iedere week met een vrije dag en start ook weer met een vrije dag, ideaal toch? Ik denk terug aan de afgelopen week, en hoe veelbesproken is die geweest. Het begon zondag met de doop van Marjan. Trots op haar beslissing om op deze manier een nieuw begin te maken, heb ik genoten van het enthousiasme, de toewijding en de passie die niet alleen bij Marjan, maar ook bij de vele andere bezoekers openlijk aanwezig is. Het geloof en vertrouwen in God wordt niet onder stoelen of banken gestoken, en ik vind het prachtig om te ervaren en de positieve energie te voelen....Woensdag ben ik met Lucas voor het eerst naar Streetdance les gegaan. Hij vond het erg spannend, maar dapper als hij is, stapt hij zelfverzekerd en enthousiast het lokaal binnen, terwijl ik Julian moet troosten omdat hij liever met zijn grote broer mee wil gaan dansen. Dan gaan de deuren dicht en kunnen we van achter het glas het dansspektakel blijven volgen. De kinderen zijn allemaal tussen de 5 en 8 jaar, en de een danst nog vloeiender dan de ander...behalve onze Lucas....die staat toch nog een beetje ongewoon en stijfjes om zich heen te kijken, maar doet duidelijk zijn best om de vele pasjes te volgen. Als de kids ineens de vrijheid krijgen om zelf te gaan dansen onder de schitterende discoballen, staat Lucas verlegen en eenzaam om zich heen te kijken....hij lijkt niet echt te genieten, maar ik blijk me weer eens enorm te vergissen, als hij na afloop naar me toe komt rennen en vol enthousiasme vraagt of hij erop mag blijven, hij vond het toch ZOOOO leuk!
Ondertussen zaten we ook de hele week al in spanning vanwege het bericht dat Nathalie heeft gesolliciteerd op een vacature in Sittard! Mag ze op gesprek komen, hoe zal het gaan, hoe gaat dat dan met de kinderen etc...de vragen borrelen door mijn hoofd, en worden nog eens aangevuld met heel veel wensen als ik vrijdag een sms krijg dat ze op gesprek mag komen! Geweldig, wat een nieuws, wat een spanning, wat een veranderingen allemaal....
Zaterdag weer eens gezellig bijgeklets en gegeten met Hedwig en Lonneke, en ook voor hen breken er weer spannende weken aan....
Ik heb zoveel te wensen voor iedereen om me heen die me dierbaar is, dat ik besluit de nieuwe week te beginnen met een bezoekje aan de kerk. Het is zondag ochtend, en Lucas gaat graag met me mee in de hoop dat hij naar de kinderwoorddienst kan gaan. Helaas, Danielle is er niet, en hij is genoodzaakt een uur lang naast me op het niet al te comfortabele bankje te zitten. Gelukkig maakt het knipoogje van Pastoor aan Lucas weer een beetje goed, en er verschijnt toch nog een grote glimlach op zijn gezicht...al verdwijnt deze weer snel als Pastoor de schuldbelijdenis inzet. Hij kijkt verveeld (en onschuldig) om zich heen en ik begrijp dat hij hier niet met hetzelfde gevoel zit als ik. Dus ik fluister in zijn oor dat ik me vermaak door de architectuur van de kerk te bewonderen, het aantal lampjes in de prachtige kroonluchters te tellen, of te luisteren naar wat er door pastoor gezegd wordt. Het zet me aan het denken...wat houdt mij eigenlijk bezig als ik hier zit. Ik luister zelf ook nauwelijks naar wat er gezegd wordt...waarom zit ik hier dan? Ik kom niet om te biechten, niet om te zingen, niet om te luisteren? Ik zou het willen samenvatten als een moment van bezinning, een uur meditatie. In alle rust en wat mij betreft aangenaam feeërieke omgeving mijn leven overdenken, mijn vele wensen voor hen die ik liefheb bedenken in dankbaarheid voor alles wat er al is. Ik pak Lucas nog eens even trots en stevig vast en vertel ook hem nog eens dat ik van hem hou....en krijg een aandoenlijk schattig brede glimlach van hem kado.....waar een bezinning al niet toe kan leiden.....
een goed begin van de nieuwe week wat mij betreft.....
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.