Pukkelpop (wie durft?)
Leestijd 32 minuten
(voor Tally, Tim en Izo) Afgelopen 3 dagen ben ik als festival maagd, 1 van de 62.487 bezoekers geweest op Pukkelpop, een groot muziek festival (vergelijkbaar met Lowlands) te Kiewit (België). En omdat ik dit zo’n bijzondere ervaring vind, zal ik voor alle mede festival-maagden (en overig geïnteresseerden) mijn ervaring zo objectief mogelijk proberen te omschrijven …. Weken hebben we uitgekeken naar deze dag. 19 Augustus is het eindelijk zover. Na de kinderen veilig ondergebracht te hebben (met dank aan pap en mam!) vertrekken we om 10 uur ’s ochtends met Tim en Izo in de aller koelste witte Toyota Prius Hybride van Izo….(voor wie het nog niet wist; ja ik ben van de details: be prepaired).In de buurt van het festivalterrein is de drukte goed merkbaar, maar ondanks het gigantische aantal auto’s, bussen, fietsers en Belgen, vinden we redelijk vlot een acceptabele parkeerplaats. En zo start mijn ontmaagding op een prachtige donderdag ochtend in Kiewit.
Bij binnenkomst worden we gemerkt, als we bij entree een opvallend, glimmend en sprankelend Pukkelpop armbandje omgeschoven krijgen. En hoewel dit soort armbandjes bij menig hotel keten garant zou staan voor 3 dagen all-inclusive eten, drinken en entertainment, bij Pukkelpop werkt het net even anders, entertainment zal er zijn, maar eten en drinken is hier nog ouderwets op de bon….
We zijn binnen! Wat een massa mensen…het kan toch niet ongemerkt voorbij gaan in de wereld, er moeten dorpen, steden, scholen of bedrijven leeg gelopen zijn,om zoveel mensen bij elkaar te verzamelen…Bijna 62.500 bezoekers! Jeeez…en daar ben ik er 1 van? Ik kan niet ontkennen dat een lichte identiteitscrisis zich meester lijkt te maken, wie ben ik tussen al die mensen, wat komen ze doen, waar komen ze voor, wie hebben ze bij zich, wat hebben ze bij zich, wat een gekke kleding, vreemde kapsels, absurde snorren(!), excentrieke tatoeages, piercings op plaatsen waar ik ze nog nooit eerder gezien had, maar vooral..DIE TAAL…..gadverpiellekes, ik moet echt even wennen aan dat Belgische accent met al die opvallende verkleinwoordekes…
Nu we binnen zijn heb ik direct spijt…spijt van het feit dat ik niet even een snel cursus gebarentaal gevolgd heb, want het is gelijk duidelijk dat we onszelf lang niet overal verstaanbaar kunnen maken, niet aan elkaar en niet aan de barman, hoewel het niet zo moeilijk blijkt om met gebaren twee pientjes te bestellen…
Het volgende wat naar mijn mening voor een festival maagd erg opvallend is: EARPLUGS!! Huh..? Dopjes voor in je oren, ik kwam toch juist om naar de muziek te luisteren? Toch zie ik menig bezoeker met de vreemdste oordopjes in hun oren lopen, en vraag ik me echt af waar dat goed voor is. Tally had me al gewaarschuwd dat ze nodig zouden zijn, en dus krijg ik ook een paar in mijn handen geduwd, maar begrijpen doe ik het nog niet. Totdat ik de eerste tent inloop…en ik werkelijk weggeblazen lijk te worden door de knallende basboxen, die de geluiden van de vele gitaren, drums en de goed bedoelde zang, zo enorm versterken dat ik instinctief al mijn vingers in mijn oren wil stoppen, en op dat moment begrijp ik waar de plugs voor zijn. Ik moet er dan maar aan geloven, en met tegenzin doe ik ze in mijn oren….Ze werken!!!!!! Ik hoor nu namelijk niet eens meer wat er gezongen wordt!
Nee, voor mij geen earplugs, die geven een hele andere ervaring. Zoiets als sex met een condoom…het zou niet nodig moeten zijn want je mist een essentieel onderdeel van het genot.
De eerste uren van de dag verkennen we het terrein en luisteren hier en daar even naar gedeeltes van de vele optredens. Er zijn 8 verschillende podia/tenten om uit te kiezen die allemaal hun eigen genre muziek of zelfs cabaret hebben. Het blijkt soms nog een moeilijke keuze, dus splitsen onze wegen zich, als Izo en ik naar Kelis gaan luisteren, terwijl Tim en Tally volop genieten van Seasick Steve, die een fenomenaal optreden gegeven blijkt te hebben…Tja, weten we dat voor een volgende keer….en dan komen we samen om te genieten van het optreden van Blink 182! Geweldig wat een spektakel, zeker als drummer Travis Barker een onverwacht solo optreden geeft…het eerste moment dat ik zo onder de indruk ben dat het begint te prikkelen in mijn ogen en er zich een klein traantje vrij baan weet te maken…voor mij het ultieme bewijs dat ik geraakt ben…. (hoewel de ervaring compleet anders is in real life, hier toch een fragment van het bewuste moment).
Wauw, dit kan volgens mij niet meer overtroffen worden, zo indrukwekkend…en voor de donderdag wordt het ook niet meer beter wat mij betreft. Iron Maiden doet me niet zoveel, en dus nemen Izo en ik weer de benen en nemen een kijkje bij Mint, een aardig Belgisch bandje, maar helaas over-versterkt waardoor het moeilijk is te horen wat er gezongen wordt….ach, de gedachten aan Blink 182 maken weer veel goed….
We houden het voor gezien, moeten nog een stuk terug rijden (met dank aan onze BOB Izo). Moe maar voldaan krijgen we rond 2 uur eindelijk onze welverdiende rust….om vervolgens een aantal uren later weer vrolijk ontvangen te worden door onze stoere taxi chauffeur…..op weg naar dag 2!
Wat zal ons vandaag te wachten staan? Tot dusverre was er een wereld voor me opengegaan, in vele opzichten, maar met name betreffende het feit dat de meeste muzikanten ook maar gewoon mensen blijken te zijn. Wist ik veel dat ons eerste optreden van vandaag het tegendeel ging bewijzen. Kate Nash, niet van deze aarde, wat een vreemd mens, en een kattengejank als je het zo live hoort. Nee, niet de moeite waard om op youtube een fragment van op te zoeken….
Dan maar op zoek naar een ander optreden. Matt & Kim nooit van gehoord, maar klinkt wel grappig. Zeker de beschrijving is veelbelovend: hij is geen goede toetsenist en zij geen bijzondere drummer…Oke, maar alles beter dan Kate Nash! En zo staan we afwachtend klaar voor het onbekende…. En wat een verrassing! Matt & Kim zijn outstandingly hilarious. Super leuk, of amusant zoals ze het daar zouden zeggen, energiek, grappig en origineel. Hoewel, als ik er een genre aan zou moeten koppelen, is het te typeren als Ross-muziek (voor zij die Friends niet kennen (=TIM http://www.youtube.com/watch?v=yLa8Br569gA&feature=related)
En dan nu voor alle nieuwsgierigen onder jullie, ook een linkje naar een impressie van het optreden zelf…
Wat op film niet over te brengen is, is hoe het voelt om in zo’n tent te staan waar iedere toon op VOLUME MAX uit de speakers spuit, wat dat doet met je lijf! Ongelofelijk, ik voel organen in mijn lijf trillen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had….wat een indrukwekkend, maar lekker gevoel…en terwijl ik daar zo sta te genieten van alles in en om me heen, zie ik ze ineens vliegen, of ja, ze…hem…zomaar ineens, geruisloos aangevlogen(niet dat ik het gehoord had als het anders was geweest) land er een vlieg naast me op het hek. Ik kan het niet helpen dat mijn aandacht word getrokken door deze vlieg. Als ik al helemaal sta te trillen hier, hoe moet het voor die vlieg dan wel niet zijn? Als het beest al oren heeft, zijn ze er vast nu vanaf getrild, en anders vallen die fragiele doorzichtige vleugeltjes er misschien wel vanaf…laat ik dan maar snel ter nagedachtenis een foto van hem maken…
En terwijl ik de vlieg een laatste eerbetoon heb gegeven, speelt gelijktijdig de band Ou Est Le Swimming Pool zijn laatste optreden ooit, aangezien de zanger van de band later op de avond besluit zijn aardse leven te verruilen voor een andere wereld. Hopelijk heeft hij daar zijn zwembad gevonden…
Uitkijkend naar het optreden van Mumford & Sons komen we de tijd wel door en zien aan aantal medium optredens van The Cribs, Eels en Limb Bizkit. Maar dan is mijn (en dat van Tim) moment aangebroken en zorgen we dat we redelijk vooraan in de tent klaar staan voor de oude Mumford met zijn zonen, of tenminste dat verwachtte ik…Alweer naïef geweest zeg…wat een leuke, jonge, energieke kerels! En wat een optreden! Heerlijk om naar te luisteren en van dichtbij mee te maken en goed om te weten welke gezichten ik voortaan bij de nummers kan visualiseren…THANX
Een paar liter zweet lichter, besluiten we na afloop nog even te gaan kijken naar The Tallest man on earth. Klein mannetje, verscholen achter zijn gitaar, maar klinkt erg goed!
Tussen alle bedrijven door vergeten we uiteraard onze keeltjes niet gesmeerd te houden, want dat is wel nodig om zo nu en dan te laten weten hoe enthousiast we over een optreden zijn of om te vertellen wat we willen drinken. Sporadisch treffen we elkaar op plekjes waar we zonder veel moeite elkaar kunnen verstaan, maar op de meeste plaatsen gut krast kwilt glotsa optoe et verstkuiten…. “WAT ZEG JE??????” Woorden vervliegen ongehoord, lossen op in het niets…het hoort erbij…
Als er prijzen te verdelen zouden zijn, zou ik de prijs voor de beste uitstraling met alle plezier willen overhandigen aan de zanger van Snow Patrol. Ze gaven een enorm energiek optreden, en zoveel prachtige liedjes….nooit geweten dat ze zo veel goeie nummers gemaakt hebben! Jammer dat het afgelopen is, maar het is alweer laat, en de vermoeidheid begint nu toch ook wel zijn tol te eisen, op weg terug naar huis hebben de mannen niets meer aan me, ik ben al in mijn dromen onderweg naar Gary Lightbody om zijn prijs te overhandigen……….
De laatste dag is aangebroken, inmiddels redelijk moe en met pijn in onze voeten en rug, gaan we toch met veel plezier op weg. Zou er vandaag weer zo’n, leuke verrassing tussen zitten? De line-up zegt me niet zoveel, allemaal onbekend en dus extra spannend. We zijn al vroeg daar omdat we als eerste gaan kijken naar Wallis Bird. Het is pas net 11 uur geweest, en terwijl de meeste festivallers nog in hun tenten liggen te snurken, of op een andere manier hun tijd verdrijven, staan wij met een handjevol Wallis Bird fans klaar voor het optreden. Dit is de eerste keer dat we zoveel ruimte om ons heen hebben, dus dat belooft niet zoveel goeds. En alweer ben ik blij om te schrijven dat ik zoooo naïef ben, want het aantal fans zegt blijkbaar niet zoveel. Het optreden is namelijk gaaf, wat een passie en energie straalt deze jonge meid uit, en wat een leuke band heeft ze erbij. Hele vrolijke snelle nummers…je moet het eens gezien hebben, en zie hier onze eigen privé opname!
Jammer dat het optreden weer afgelopen is, de meeste duren een half uur, alleen de grote namen krijgen langer de tijd. We nemen maar weer even de tijd om onszelf te trakteren op Belgische frieten, of een gezond tussendoortje: een hamburger. Want Tim zweert bij zijn dagelijkse portie hamburger, bomvol vitamine (tomatenketchup)! En ik kan niet ontkennen dat hij de dagen goed heeft doorstaan en inderdaad als een van de weinige niet geveld is door een buikgriep of verkoudheid…dus Tim, je had gelijk, volgende keer eten we met je mee!
Tijd voor een ander soort optreden, een gevalletje cabaret van Jamie Kilstein. Jammer dat hij maar 30 minuten de tijd heeft gekregen om onze lachspieren te kweken, want gelachen hebben we absoluut! Dus hier speciaal voor Izo, een klein fragmentje:
en als je nog niet genoeg ervan hebt, nog een leuk stuk van diezelfde Jamie (voor de baard):
De drukte op het terrein is eigenlijk onbeschrijfelijk. Als we van de ene naar de andere tent lopen, is het belangrijk je ogen naar de grond te richten zodat je niet struikelt over de vele lichamen. Ze lijken overmeesterd door de warmte, alcohol, drugs, muziek of slaaptekort en vertrouwen er volledig op dat de overige bezoekers nog nuchter genoeg zijn om ze niet te vertrappen. Maar als je de hele tijd naar de grond moet kijken, ben je elkaar in de massa zo kwijt, en dus hebben we erg dankbaar gebruik gemaakt van de zuurstok roze Pinkpop hoedjes, die Tim en mij herkenbaar maken in de menigte.
En dan is het tijd voor een echte party!!! De prijs voor het hoogste entertainmentgehalte gaat absoluut naar Gogol bordello, wat een gezellig optreden en zij weten als geen ander het publiek in beweging te krijgen. Als het niet inmiddels de derde dag was, en ik dus nog vol energie had gezeten, was ik zeker vooraan ertussen gesprongen, maar voor nu vind ik het prima om van een afstandje het spektakel te aanschouwen!
Deze laatste dag staan er eigenlijk maar weinig voor mij bekende artiesten op het menu, dus als Tally en Tim zeggen dat ze naar de 2 door cinema club gaan kijken (kom op zeg, wat is dat nou weer voor een naam?), besluit ik met Izo mee te lopen naar de Dance hall, want daar zal Goose gaan optreden en dat is volgens Izo R&B -achtig ;) klinkt goed…..maaarrruhhhhh…het is toch in de Dance hall Izo? Hebben we daar niet hele andere optredens tot nu toe gezien, als Die Antwoord, Kelis en Groove Armada (die laatste hebben we helaas gemist).
Ach ja, laten we gewoon gaan luisteren want je kunt zo weer weglopen als het niets is. We weten gelukkig nog een laatste plekje in de schaduw te bemachtigen, want de zon staat fel aan de hemel te branden, en zorgt daarmee voor een record omzet van Chaudfontaine en callipo’s…
Voor ons vult ieder open plekje in de tent en op het gras zich met mede R&B fans (dachten we)….en als er echt geen ruimte meer over is om überhaupt je heupen nog mee te laten swingen, start Goose zijn muziek……..woooohpaaaa, coole muziek, lekker stampen, maar alles behalve R&B….zal toch een andere Goose geweest zijn concluderen we, en dus houd ik het na twee nummers voor gezien, en besluit de drukte te trotseren…en met succes. Zo kan ik toch nog een groot gedeelte van die wazige 2 door cinema club zien, die toch wel erg leuk en bekend blijken te zijn. Dus weer even speciaal voor jou Izo (en alle overige lezers natuurlijk ;) de beste versie die ik kon vinden….
Het effect van twee en een halve dag festivalganger zijn, begint steeds meer tol te eisen van mijn lijf, en dus ook mijn humeur. Ik besluit dat ik echt nog eens even op een soort van bankje wil gaan zitten om te rust te komen, en zo geschiedde. Terwijl de guys zich hebben opgesplitst en allemaal hun eigen optreden gaan bekijken, zit ik gezellig tussen andere festivalgangers en kijk mijn ogen uit. Dat ik echt door vermoeidheid en de zon getroffen ben, blijkt wel als een man tegenover me komt zitten en zegt: “ Awel, waar komde gij vandaan?” en ik antwoord met een perfect Belgisch accent: ”Amai, ik kom uit Sittard, en gij?” De identiteitscrisis is compleet…geen bier meer voor mij….zeker als ik ook zie hoe een volgende feestmaker met iets teveel alcohol in zijn bloed vertelt dat hij zo geweldig is en ik hem zou moeten leren kennen....ik lach beleeft en vriendelijk terug maar antwoord brutaal: “ de vraag is of IK je wel WIL leren kennen”…goeie dooddoener voor ieder gesprek….ik heb de rust echt even nodig….
Toch ben ik blij als Tim aan komt lopen dat ik weer een ‘normaal’ gesprek kan voeren, en ook nog iets te drinken kan halen, toch tijd voor een biertje (daar gaat mijn goede voornemen)…een Kriek deze keer. Geen verkeerde keuze voor dit moment, want ik begin eindelijk weer wat energie te krijgen. Wat is ons volgende optreden? Eigenlijk staat er niet meer zoveel op de planning. Queens of the Stone Age staan zometeen op de mainstage, maar volgens Tally en Tim, die ze al op Pinkpop dit jaar gezien hebben, niet zoveel soeps. En dus besluiten we nog even te gaan kijken bij AKS featuring Selah Sue in de hoop dat ik die mooie ogen van Selah Sue waar Izo het de hele tijd over heeft, ook nog eens mag zien. Maar helaas, er waren een paar honderd andere bezoekers ons voor, en de tent is helemaal vol…
Eigenlijk is het wel goed geweest besluiten we, er staan geen leuke optredens meer op het program, en we zijn moe, of ja, de rest is moe, en ik heb eindelijk weer energie. Dus als de boys besluiten de laatste bonnen op te drinken, wil ik toch echt nog een keer mijn energie delen met de muziek, en dansen tot ik dorst genoeg heb voor een laatste drankje. Ik wil me in het feestgedruis van de Boiler Room storten, waar over het algemeen non-stop goeie dance muziek wordt gedraaid. Aan de muziek ligt het niet eens zozeer, maar de massa mensen om in op te gaan ontbreekt, en de vloer is nat van het bier, zweet of zoveel meer wat ik liever niet wil weten. Dansen gaat dus moeizaam, zo in mijn eentje is er eigenlijk niet zoveel aan…ik besluit dat het goed geweest is en terwijl ik terug loop besef ik dat er zonder jullie niet zoveel aan is, jullie gezelschap heeft ervoor gezorgd dat het een onvergetelijke ervaring is geworden! Met een glimlach op mijn gezicht zet ik met voldoening in gedachten een vinkje bij mijn vetgedrukte bucketlist item: een festival bezoeken….
Thank you so much!
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.