Bristol - Londen en blijkbaar Bath

Leestijd 40 minuten

Na een ontspannen check-in vliegen we binnen een uur naar Londen. Het is ook maar een kattensprong eigenlijk op deze manier. Ware het niet dat het echte reizen pas begint vanaf het vliegveld. Eerst een heel stuk lopen om bij de uitgang te komen natuurlijk. Ik heb verder niets geregeld, ging ervan uit dat ik ter plekke gewoon een bus naar Londen kon regelen, en dat is ook zo. Even later zitten we al comfortable in de bus richting Baker street. Een alleraardigste buschauffeur is de hele rit aan het kletsen met zijn bijrijder. Dat is toch echt het enorme voordeel van reizen naar een land waar je de taal ook verstaat. Zoals uit het verhaal blijkt, zit de bijrijder erbij om de weg en de route te leren kennen. De buschauffeur vertelt hem vriendelijk zijn jarenlange ervaring, de route, de details waar hij op moet letten, wat te doen als hij een stop gemist heeft etc. Ik luister er aandachtig naar, terwijl ik ondertussen ook weer probeer te wennen aan het links rijdende verkeer. De hele tijd als ik denk te weten van welke kant de tegenliggers door de bocht zullen komen, blijk ik toch weer niet te weten wat links en rechts is…

Ondertussen zit Lora op haar iPad, naar buiten kijken of mee luisteren naar de gesprekken van anderen vindt zij nu nog niet zo boeiend. Wel spreken we af wat te doen als we elkaar kwijt zullen zijn. 

“ Mama, we gaan elkaar niet kwijt raken!” 

An sich een hele goede afspraak natuurlijk, maar wat als… ik wil gewoon voor de zekerheid dat jij dan iets kunt doen. En dat is heel simpel. Dus ik schrijf met een pen mijn internationale telefoonnummer op haar arm. Dan kun je altijd vragen aan iemand om dat nummer te bellen.  Dan ben ik zo weer bij je. Uiteraard hoop ik dat het nergens voor nodig is, maar better safe than sorry…

Dan komen we al aan bij Baker street… we hoeven nu alleen nog maar naar Paddington station om de trein naar Bristol te pakken. Dat doen we met de metro, een kort ritje nog van 3 stops. 

Ruim op tijd om nu eerst ergens een Londense lunch te regelen. Zo gezegd zo gedaan lopen we totdat we een leuk tentje zien. 

We nemen daar plaatst in het allerkleinste eettentje dat we ooit gezien hebben. Het heeft de grootte van een badkamer en er staan toch 6 tafeltjes ingepropt. Het is zo klein dat ik er nauwelijks een foto kan maken…, maar och ook dat is genieten van bijzondere momentjes, in een Londense bakery.

Dan gaan we na wat geslenter en al eerste souvenirs gekocht te hebben, door naar Bristol. We hebben gereserveerde plaatsen in de trein, en het werkt hier net even anders dan we gewend zijn. Je kunt het perron pas op zodra de trein er is en iedere passagier die aangekomen is, het perron verlaten heeft. Dat geeft wel rust bij het instappen van de trein, maar iets minder voor de poortjes om het perron op te komen. Ondanks dat oogt iedereen hier wel vriendelijk. En even later zitten we in de trein, waar we klaarblijkelijk een van de weinigen zijn met een gereserveerde plek. Dat was blijkbaar niet echt nodig, maar goed, dat wist ik niet vooraf natuurlijk…

Ik geniet weer van het landschap dat aan ons voorbij raast, en na 1.5 uur arriveren we in Temple Meads. Het station van Bristol. Van daaruit is het een paar minuten lopen naar onze caravan… onze unieke inpandige caravan wel te verstaan. 

Het is prachtig weer en we zijn blij dat we weer even op de benen zijn, dus stel ik voor om te kijken of er ook nog een geocache ligt. En ja hoor, die is in de buurt van het station. Dus lopen we een stukje terug en vinden daar een verder niet noemenswaardige cache. Bij het zoeken vond Lora vooral heel veel zilveren kogel-achtige hulsje, waarvan ik later uitleg dat het lachgas heeft bevat. Ze wilt er alles van weten en lijkt het te begrijpen… 

Dan lopen we door naar de caravan. Ik heb al meerder berichtjes ontvangen van Emma, de host, over inlogcodes, sleutel kastjes, wijzigingen etc. Ik besluit pas voor de deur nog eens te lezen wat er staat. De code die ze heeft gegeven lijkt echter niet te werken. Hmmm dat is niet handig. Dus ik besluit haar te bellen, maar krijg een voicemail. Dan maar een app gestuurd, maar geen reactie. 

Meerdere pogingen verder ken ik de code wel van buiten en Lora dus ook. “Laat mij ook eens”, zegt ze enthousiast…. en ja hoor… haar lukt het wel! Wat zou ik moeten zonder dat handige mupke ;)

Ze is ook door het dolle heen want dit is wel een hele bijzondere logeerplek. En zo maken we kennis met Mia, onze caravan voor deze nacht.

Dan besluiten we nog even een eerste wandeling in Bristol te maken, richting Cabot circus. Ondanks dat de naam anders doet vermoeden, is het een modern gevormd shopping centrum. Bijzonder gebouwd qua dak, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

We zijn er snel uitgekeken en willen iets gaan eten. Lora zag iets staan met kip en dat sprak haar aan: wing*stop. Ik heb geen idee waar we naar binnen stappen, maar even later blijkt het de allerpittigste friet en kip die ik ooit gehad heb. Eerlijk is eerlijk, ik ben geen pittig eten gewend, maar OMG… mijn lippen braden en tintelen ervan…tranen in m'n ogen... ook Lora vindt het te pittig. Ik heb gelukkig nog een coleslaw die heerlijk is…

Ook hier gaan we weer op zoek naar een geocache, maar helaas kunnen we deze niet vinden, waarschijnlijk is hij er ook niet meer aangezien hij voor het laatst gelogd was in jan 2022. Maar och, we hebben weer een mooie wandeling kunnen maken. 

De volgende ochtend gaan we op weg naar de St.-Nicolas market, een gezellige overdekte markt met allemaal kleine stalletjes. Helaas zijn ze niet allemaal open, maar wat er te zien is bekijken we aandachtig. Het is overal tot dusverre erg rustig in Bristol. Een prettige manier om een stad te verkennen. 

Dan nemen we de bus naar de Suspension bridge, een prachtig bouwwerk, dat prachtig erbij hangt vandaag in de zon. We lopen eroverheen, maken foto’s en tja, dat is het.

Wat zullen we dan nu gaan doen? Ik zie dat de batterij van mijn telefoon het langzaam begeeft van al die foto’s maken. We besluiten naar de ZOO te gaan, ook al zou dat niet mijn eerste keuze zijn, Lora staat alweer te springen. Even later nemen we de bus, een echte dubbeldekker deze keer. We gaan bovenin zitten en het is iets drukker. Schuin tegenover ons zit een jongen alleen, die de hele tijd op harde toon commentaar geef op wat hij buiten ziet gebeuren. Hij vloekt er behoorlijk bij en Lora kijkt me al eens verbaasd aan. Hier en daar vertaal ik wat hij zegt, zoals:
“ ik heb mijn vrolijkheidspillen ingenomen vanmorgen!” 

Lora verstaat het vloeken helaas ook en blijf een beetje argwanend naar de jongen kijken. Dan kijkt ze me opeens aan en zegt:
“ik denk dat die jongen ook lachgas heeft genomen!”

Eenmaal bij de ZOO is mijn telefoon nog maar 37%. En dan moet ik nog foto’s kunnen maken en betalen en de bus, alles gaat met de telefoon. Ik was wel zo handig de laadkabel mee te nemen, maar niet zo slim ook de stekker. Dus nu heb ik ook nog eens alleen een USB-aansluiting. Tja, nood breekt wet, dus ik vraag vriendelijk aan de kassa of de jongedame me wellicht kan helpen. Ze gaat gelijk navraag doen en komt even later met het voorstel om mijn telefoon en de laadkabel aan haar te geven, dan kunnen ze hem op kantoor opladen. Ik kan hem dan een uur later of zo weer ophalen.

Goed van vertrouwen als ik wil zijn, geef ik mijn telefoon incl. bankpas en contant geld af aan de jongedame. Ik ga er maar vanuit dat zij geen misbruik maakt van de situatie en dat de meeste mensen in de wereld wel te vertrouwen zijn. 

Gelukkig heb ik de iPad ook meegenomen en kan ik daarmee, zij het ietwat klungelig, nog wat foto’s maken. Als we iets willen eten in het restaurant blijkt dat ik toch echt mijn telefoon nodig heb. Dus lopen we terug naar de ingang waar de vriendelijke dame me gelijk mijn telefoon weer terug geeft. Toch weer 67% inmiddels… en 100% vertrouwen gegeven en ontvangen…

De dierentuin valt me alles mee. Hij is klein maar groot genoeg voor de meeste dieren. Er zitten een paar bijzonder dieren bij en met name de flora zijn erg mooi verzorgd.

De boomkangoeroe

Aan het einde van de dag nemen we de bus terug, maar besluiten eerder uit te stappen om samen een stuk terug te lopen door het centrum. We stuitten zo op de meest charmante kleine winkeltjes en cafeetjes.

Ook besluiten we nog een cache in de buurt te zoeken. We worden genavigeerd naar een oude begraafplaats. Verscholen tussen de huizen, komen we bij een klein parkachtige plek. Rustgevend en een beetje, tja, beetje wat eigenlijk… Eng, bijzonder, luguber, mooi, mysterieus? Van alles wat eerlijk gezegd. De oude grafzerken liggen verzakt en half verscholen onder het mos in het gras. We lijken heel even alleen op de wereld, totdat we een eekhoorntje zien, en dan nog één en nog één…. ze lijken de bewakers van deze begraafplaats want ze komen allemaal nieuwsgierig op ons af geslopen… omringd door eekhoorns is dit wel de meest unieke zoekactie tot nu toe. Na een poosje zoeken blijkt uiteindelijk dat we niet echt op de begraafplaats zelf hoefden te zijn, maar op het voetpad dat de twee begraafplaatsen opsplitst. Een leuke cache deze keer, maar dat zat hem vooral in de ontmoeting met de eekhoorns.

Foto gemaakt door Lora

Als we op een gegeven moment genoeg geslenterd en gelopen hebben nemen we de eerstvolgende bus die we tegen komen…random. We hebben een dag buskaart en op deze manier kunnen we heerlijk uitrusten en de omgeving ‘verkennen’. Als ik zie dat Lora moeite heeft haar ogen nog open te houden, stappen we de eerstvolgende halte uit, steken de straat over en nemen de volgende bus weer terug. Uiteindelijk moeten we nog een stukje lopen voordat we onze tweede caravan mogen ontmoeten: Lily genaamd… een cosy-vintage slaapwagen….

Na een goede nachtrust besluiten we op tijd naar Londen te gaan. Enkele weken geleden heb ik de treintickets al gekocht, ik had om 13:00 gereserveerd. Omdat ik op de heenweg zag dat het tijdstip alleen te maken heeft met de gereserveerde plek, en wij in een verder nagenoeg lege trein zaten, ga ik er vanuit dat we ook een eerdere trein kunnen nemen, alleen moeten we dan natuurlijk op een niet gereserveerde plek gaan zitten. En zo zitten we even later in de 9:00 trein naar Londen. 

Heerlijk gesetteld met een vers broodje en warme koffie, komt gelijk de conductrice. Ik laat onze tickets zien waarop ze zegt: 

“Oh, you are supposed to be in the 13:00 clock train?”

Waarop ik uitleg dat al eerder op het station waren en daarom nu dus de trein hebben genomen, we zijn op een niet gereserveerde plek gaan zitten in de bijna lege trein. 

“I’m sorry, but you have to buy a ticket”

Huh, we hebben toch een ticket reageer ik verbaasd. We gaan alleen niet de plekken van 13:00 bezetten. We zitten niemand in de weg, hebben betaald voor de route, wat is nog het probleem zou je denken? In Nederland kunnen we ook gewoon de trein nemen wanneer we willen. Het gaat hier ook om een reguliere trein, voor 1.5 uur. Niets spannends verder. Geen slaaptrein of expres trein… dan had ik me er nog iets bij kunnen voorstellen. Ook geen spitsuur… dus ik kijk haar nog eens vriendelijk aan, maar haar even vriendelijke reactie is: “The new tickets will cost £ 85 (= € 101)”

What? Voor een rit die ik al betaald heb? Sorry, maar dat gaat tegen al mijn principes in, dus ik geef aan dat we dan bij het volgende station wel eruit gaan en wachten tot het 13:00 is. 

Dan legt Lora haar broodje weg en begint te huilen. De vreugde die ze net nog uitstraalde, is plots verdwenen. Ik vraag wat er aan de hand is, maar ze zegt niets. Zoals ze dat soms doet. Ik kan gaan invullen wat ik vermoed, maar wil het liever van haar horen. Ik probeer haar gerust te stellen dat we nu vast in een hele leuke plek terecht komen en daar zullen we het beste ervan gaan maken. De trein stopt:  "Bath" horen we omroepen.

Ok, heb ik wel eens van gehoord dus dan is het vast een leuke plek om te bezoeken. Ik vraag nog eens waarom ze verdrietig is en krijg als antwoord: dat weet ik niet… na een dikke knuffel gaat het weer en lopen we het station uit. We zien gelijk een hele mooie, opgeruimde, vredige, oude maar onderhouden stad. Er hangt een bijzondere sfeer, ietwat mysterieus, maar dat zal voornamelijk komen omdat ik maar beperkt kan opzoeken wat hier te doen is. Ik moet immers de hele dag nog met mijn telefoonbatterij doorkomen en dat was de afgelopen dagen ook al een uitdaging.

Ik zie dat in het centrum een hele mooie brug te vinden is en dus lopen we het stadje in. Binnen no-time kijken we uit op de beroemde Pulteney Bridge.  Wat een ansichtkaart waardig tafereel, echt prachtig! We zien een bootje aan de overkant met een vertrektijd erop. 

“Zullen we zo met de boot gaan?” vraag ik Lora, en natuurlijk reageert ze enthousiast. Dus lopen we over de superschattige brug met allemaal kleine winkeltjes erop. Wat een idyllisch tafereel. We lopen naar de boot waar we uiteindelijk met twee andere toeristen de boot voor ons alleen houden. 

We maken een ritje over de Avon alsof we over de Dommel varen. Onderweg is het vooral groen en zie ik in een flits een ijsvogel langsvliegen. Maar dat was dan ook gelijk het meest bijzondere van de tocht. 

Een uur later stappen we uit en gaan we nog even op schatten jacht. We winkelen nog wat in het romantische centrum en na nog wat gedronken te hebben zit onze tijd er weer op in Bath. Een aangename, maar onverwacht bezoek. Dan lopen we het station op en wil ik weer met onze digitale tickets inchecken bij de poortjes. Het werkt niet? Er komt gelijk hulp…en de man kijkt op mijn telefoon en zegt:  “This is a ticket from Bristol, you are in Bath now “… ow ga toch weg…. hij gaat ons nu toch niet vertellen dat we nu het station niet meer in mogen he? Dus rustig leg ik hem uit hoe het gegaan is vanmorgen… hij blijkt heel vriendelijk en laat ons door de poort naar binnen. Pfiew…

Dan rijden we alsnog met de trein naar Londen waar we een ruim uur later aankomen weer in Paddington.

Ons hotel ligt een klein stukje lopen er vanaf. Lora is inmiddels wel een beetje moe gelopen en ik zelf eerlijk gezegd ook. Ik zal blij zijn als ik de rugzak weer in het hotel kan laten. Maar eerst op zoek dus. Mijn telefoon wijst de weg, of dat zou moeten maar dat lijken ook Engelse taferelen, steeds als ik denk dat we links moeten bleken we rechts te moeten gaan, en als ik denk dat we er zijn, zegt de maps opeens dat we nog eens 5 minuten moeten lopen. Heel verwarrend, maar Lora loopt zonder klagen mee. Dan komen we eindelijk aan bij het juiste hotel. Lopen naar de receptie… en daar begint het volgende gedoe…  ik had het hotel via Booking gereserveerd. Maar op het account van Tally. Ik geef onze paspoorten en hij vraagt waarom de namen niet kloppen met de boeking. Ik leg dus uit hoe ik het gedaan heb, alles is ook al betaald. Dat moet met een creditcard, die gekoppeld is aan Booking. Ik heb zelf geen creditcard vandaar dat het via Tally is geboekt. 

Hij geeft aan dat we zo niet de kamer in kunnen en dat ik de naam moet wijzigen in de Booking App naar mijn naam. Nou ja, wat hij wil, dus ik werk mee en wijzig de naam naar mijn eigen naam. 

Maar dan zegt hij ook nog een deposit te willen voor de kamer, een borgsom. 100 pound via creditcard. Dus ik geef nogmaals aan zelf geen credit card te hebben en stel voor gewoon te pinnen, maar dat kan niet. Het MOET met een creditcard! Jemig… wat vermoeiend dit…dus ik ga de discussie met hem aan, zeg dat hij de paspoorten als borg kan hebben, dat is toch ook gebruikelijk, hij accepteert het niet, ik zeg dat hij alle euro’s en ponden mag hebben die ik bij me heb, maar dat is geen 100 pound in totaal. Hij accepteert het niet. Ik zeg dat hij de creditcard gegevens toch via Booking heeft, daar is toch ook alles al betaald,  maar hij beweegt niet mee. We moeten per se 100 pound gaan pinnen om cash achter te laten. Dat wil dus ook zeggen dat we vrijdag als we naar huis gaan met zoveel contant geld zitten… ik ben verre van amused… oké, dus ik moet nu weer naar en pinautomaat gaat lopen. Dus ik vraag of we dan minstens de spullen al in de kamer mogen zetten of dat ik Lora daar mag laten wachten…nee het mag allemaal niet…. en begrijp me niet verkeerd, de jongeman zegt het allemaal heel vriendelijk, maar de inhoud van zijn woorden is frustrerend. 

Uiteindelijk mogen we dan onze kamer in en kunnen we wat spullen kwijt en de iPad laden. Lora heeft weer energie nu ze weet waar we slapen later die dag. En dus besluiten we naar het mummy museum te gaan zoals zij het noemt. Het British museum dus…. 

Na een flits bezoek aan de mummy's gaan we door naar Hamleys, de grootste speelgoedwinkel in Londen of verder.

We kijken 5 verdiepingen lang onze ogen uit en slenteren nog verder door Londen tot het echt weer tijd is om te rusten...

De volgende ochtend gaan we eerst richting Old Spitafields Market waar we struinen tussen de antiekstalletjes en andere rariteiten. 
dan door naar de Skygarden voor het mooiste uitzicht...

En vervolgens naar Camden Market...wat een geweldig  leuke plek is dat! Een hippie versie van een kerstmarkt zou ik oneerbiedig willen zeggen. We kijken onze ogen uit en verbazen ons over de verscheidend aan bezoekers en verkopers. 

Met als onverwachte ontmoeting een gesprek met Mo, eigenaar van Clime-it brothers. Lora had daar een paar leuke sokken uitgezocht en spontaan begint Mo zijn hele verhaal te vertellen. Wij dachten dat het een gewone winkel was maar het bleek een heel bijzonder verhaal. Als 10-jarige verkocht hij al drugs, en school maakte hij niet af. Hij belandde in een verkeerde wereld en heeft zichzelf daaruit weten te krijgen. Hij wil nu jongeren zoals hij zelf ooit was, helpen aan een passende opleiding. Volgens hem is het probleem namelijk dat voor jongens als hij, geen passend onderwijs gegeven wordt. Hij is heel creatief in zijn denken en met zijn handen, maar was bijvoorbeeld niet goed in wiskunde en grammatica. Hij heeft daarom een opleidingsinstituut opgericht achter zijn winkel. Hij leert de jongens daar om ontwerpen te maken voor zijn sokken, kleding en stickers. Hij heeft zichzelf als doel gesteld om in 2030 de academie volledig klaar te hebben. Hij is zo enthousiast, ik had nog uren met hem kunnen kletsen, maar helaas wilt Lora verder en ook niet met hem op de foto, ondanks meerdere vriendelijke verzoeken vanuit Mo. Dan maar Mo alleen...

Vervolgens gaan we door naar Notting Hill en de markets daar, maar daar was notting aan...hadden we kunnen missen, ik zou altijd Camden Market aanraden. 
Dus gaan we weer terug naar de Bondstreet waar we nog even rondlopen en ons laatste avondmaal verorberen... handig hier overal is dat de calorien overal bij staan. Dat zorgt er zeker voor dat ik enkele dingen niet besteld heb, maar vooral ook dat je goed kunt inschatten hoeveel iets is... daarom ga ik bij deze Italiaan voor een pizza met minder deeg...

Wat mij betreft de lekkerste pizza ooit: geitenkaas, ui, spinazie, en met een gat in het midden waar sla en spinazie zit. Mmmmmm....

Na in totaal 54 kilometer door Bristol, Bath en Londen geslenterd te hebben, tijd voor onze laatste rit naar het hotel. Morgen vroeg op om terug naar huis te vliegen... altijd het leukste moment aan het einde van de reis...