Stephanie Könings

Dag 2 Amsterdam

Leestijd 17 minuten

Na een uitgebreid en goed verzorgd ontbijt, is het tijd om vandaag richting Amsterdam te vertrekken. Ik heb lang gedubd wat daarbij nu de handigste manier is om erheen te gaan. Bus, tram, metro, trein of toch deels auto deels tram?

Uiteindelijk is het verschil in reistijd niet eens zo groot, dus ik besluit toch maar gewoon voor volledig OV te kiezen… om daar dan toch na 3 minuten in de bus te zitten, weer enorm spijt van te hebben.

In haar enthousiasme is Lora bijna achterin gaan zitten. De buschauffeur lijkt met het verkeerde been uit bed gestapt te zijn (of maakt er een wedstrijd van hoeveel passagiers hij misselijk krijgt vandaag). Hij rijdt op een zeer onprettige manier waardoor Lora na de eerste bocht al aangeeft zich niet lekker te voelen. Met een bleek gezichtje vraagt ze hoe lang we nog in de bus moeten zitten.

“Nog 25 stops, 45 minuten in totaal” antwoord ik zo eerlijke mogelijk. In de hoop dat het iets helpt zijn we bij de tweede stop zo ver mogelijk voorin gaan zitten zodat ze naar buiten kan kijken. Terwijl ik probeer te bedenken waar ik een spuugzakje (of iets wat daarvoor gebruikt kan worden) vandaan kan toveren, doet Lora haar best om niet nog misselijker te worden. Het is maar goed dat ze het uiteindelijk heeft kunnen volhouden, de meeste ouders herkennen vast het doemscenario waarbij je kind onverwacht en zeer abrupt zo’n bus volledig had kunnen besmeuren met het deels verteerde ontbijt van die ochtend.

Gelukkig loopt het goed af maar als we aankomen bij Amsterdam Sloterdijk wil ze even nergens meer in. Dus we gaan op een bankje zitten en genieten van de prachtige blauwe lucht en zon op onze gezichten. En zoals dat gaat… roept ze drie minuten later vrolijk:
“Het gaat weer, nemen we nu de tram?”

En zo rijden we door Amsterdam met de tram op weg naar onze eerste stop. Het Diamant museum. Het rijden in de tram bevalt een stuk beter en we kijken beide aandachtig naar wat de stad allemaal laat zien. De drukte, de rommel, maar ook prachtige gebouwen, fietsen, fietsen en nog meer fietsen… De grachten, de duiven, heel veel kunstateliers en ook kunst op straat. Een hele andere wereld voor ons dorpse meisje. Ze is nog nooit in Amsterdam geweest en kijkt haar ogen uit…

Zo ook als we de tram uitstappen en we deze prachtige ‘hagedissen’ mogen begroeten…

Dan komen we aan bij het Diamant museum. Een prachtig gebouw alleen al om van buiten te zien.

Eenmaal binnen start je in een winkeltje, dus ik word al direct afgeleid door alles wat daar staat, waarop Lora zegt:

“Kom mama, we zijn hier voor het museum, niet voor die winkel!” hahaha… natuurlijk, dat is ook zo, dus we lopen snel door naar de start van de rondgang.

Eerst kijken we een film over het ontstaan en de winning van diamant om vervolgens onze ogen uit te kijken bij de ‘echte’ diamanten. Toch jammer dat het allemaal namaak diamanten zijn, maar niet te min, mooi om te zien en ook om erover te lezen. Je merkt wel dat het museum verouderd is. Niet alleen omdat sommige luisterpaaltjes het niet doen en de film oude beelden gebruikte, maar zeker ook omdat in een vervolgfilmpje wordt gesproken over ons huidige staatshoofd, hare Koningin Beatrix… Dat is toch echt al heel wat jaartjes geleden dacht ik zo.

Maar goed, dit soort zaken zegt Lora niets, want dat was letterlijk voor haar tijd. Ze weet niet wie Beatrix is en kent alleen Willem (zij mag hem Willem noemen). We leren verder over de verschillende soorten diamanten, over het slijpproces, over het gebruik voornamelijk in industrie maar ook chirurgie. We zien kronen van allerlei soorten, kunstwerken met diamanten en Lora kon zichzelf digitaal bekronen. Leuk gedaan maar ook hier een beetje verouderd.

Uiteindelijk hebben we er een klein uurtje rondgekeken en na afloop was het toch echt Lora die als eerste in het winkeltje stond. Ze wilde natuurlijk graag weer een aandenken aan de diamanten voor in haar eigen vitrine. Dat wordt uiteindelijk een presse-papier met daarin de kat met tiara die symbool staat in het museum.

Op naar ons volgende museum. Maar we hebben nog een paar uur om daar te komen dus ik besluit te gaan lopen. Het is namelijk een leuk stuk tussen het museumplein en het beursplein om te lopen.

Zogezegd zo gedaan.

Zo wandelen we ook langs het prachtige gebouw van het Rijksmuseum.

Uiteraard is het ook tussendoor tijd om even te lunchen. Het is werkelijk de allermooiste dag van het jaar, dus we strijken neer op een terrasje in de zon. En terwijl we even later lekker aan het lunchen zijn, hoor ik opeens:
“Nou zek, dat ich dich noe hie mot tege komme?”
Ik kijk verbaasd op en zie daar mijn collega Merel die met haar gezin op weg is naar het Rijksmuseum! Dat is toch ook erg toevallig. Zo klein is de wereld, en zo druk is Amsterdam blijkbaar ook weer niet…

Na de begroeting en de overheerlijke lunch, lopen we weer verder richting ons volgende uitje, een bezoek aan Body Worlds! Maar onderweg komen we langs super veel leuke winkeltjes en sfeervolle straatjes. Het zien van de etalage van deze stroopwafel verkoper zorgt ervoor dat we gewoon in de rij willen staan! Alleen de etalage is al een bezoekje waard.



Slimme verkoper om een verse stroopwafel in chocolade te stoppen voor de helft te bestrooien met wat je lekker vindt en er dan 5 euro voor te vragen. Dus voor wie nog een goed lopende business wilt starten… de rij staat tot buiten (niet zo moeilijk in zo’n klein winkeltje maar toch)

We lopen weer verder en laten ons regelmatig verleiden door de gekke zaakjes, maar hier en daar haalt Lora toch echt haar neus op, met name voor de weeïge geur die er uit sommige steegjes lijkt te komen… ja laten we het daar maar op houden…

Dan komen we, met inmiddels vermoeide benen van het slenteren, eindelijk aan bij Body Worlds!

Er staat een enorme rij buiten, maar hey, wij hebben al kaartjes en een tijdslot gereserveerd dus ik denk er ff slim langs te gaan.

Helaas gaat dat niet werken, de verkoper heeft besloten dat de grote groep de kassa meer doet vullen dan een moeder en dochter die toch al betaald hebben. Of we nog effe 20 minuten willen wachten op de groep voor ons…tja, waar laat je jezelf en dochter dan als je moe gelopen bent en nog moet wachten… er is niet bepaald ergens een zitgelegenheid of bankje waar we terecht kunnen. Dus we lopen maar weer terug de winkelstraat in en proberen de tijd te versnellen door maar weer vol verbazing naar alle toeristen te kijken die er rondstruinen. We lopen netjes na 20 minuten terug waar de vriendelijke meneer vraagt of we nog eens 10 minuten willen wachten. Ik zou niet weten waar we dan weer onszelf moeten laten, dus ik bedank voor de eer en verzoek ons toch echt binnen te laten. Dat was geen probleem uiteindelijk.

En zo start de tour in het menselijk lichaam. Ik had Lora vooraf al wat foto’s laten zien zodat ze zeker wist dat ze mee wilde en ook wat ze kon verwachten.

Bij de ingang staat een groot bord met daarop de tekst dat alle lichamen van echte mensen zijn die bij leven bewust hebben gekozen om ‘mee te werken’ aan deze expositie. Ow ja, daar kan ik me alles bij voorstellen… (onthoud deze woorden)

Toch ervaren we beide hetzelfde als we eenmaal oog in oog staan met een overleden persoon die ook nog eens in plakken gezaagd is… dat is toch andere koek. Maar dapper slaat Lora zich er toch doorheen. Met een speurtocht in haar handen zoekt ze de antwoorden op de vragen. En ik verbaas me over ons menselijk lichaam… hoe we van binnen toch echt terug te herleiden zijn naar een mannetje of een vrouwtje, niks ingewikkelds… behalve de hele constructie zelf dan…

Alles komt langs, ons zenuwstelsel, onze ingewanden, onze bloedvaten, botten, noem maar op, alles is tot op detail te bekijken…

Eigenlijk went het vrij snel… hoewel de embryo’s tot 27 weken me ook wel raken… die had ik alleen op foto’s ooit bekeken ter voorbereiding op ons eigen verlies. Oog in oog voel ik nog zoveel meer dankbaarheid dat we onze Lucas nooit zo vroeg in onze handen hebben gekregen…

Net als ik bedenk dat het inderdaad een nobele keuze is om je lichaam voor deze expo af te staan, komen we oog in oog met deze plakjes worst te staan… Lora lacht zich kapot… en ik ben vooral blij dat ik niemand ken die zijn lichaam heeft afgestaan… hoewel het de overledene waarschijnlijk een worst zal zijn…

Na dit bijzondere bezoek gaan we nog heel even rusten en iets drinken voordat we besluiten hoe we terug zullen gaan. Uiteindelijk kiezen we voor de tram, trein en bus. Deze keer rijdt er een vrouw en dat merken we gelijk. Lora wordt niet misselijk en is opperst vrolijk. Ze kijkt om zich heen en stelt een hoop vragen. Zo wil ze ook heel graag weten waar die rode hamer voor is. Ik leg haar uit waarvoor en ze kijkt me verbaasd aan.

“Maar mama, als de bus op zijn kant ligt, kom je helemaal niet aan die hamer… ja wel aan die waar je zelf op de grond ligt, maar die ruit kun je dan niet inslaan. En de ruit die je wel wilt inslaan, daar kom je dan niet aan…?” verrek… hoewel ik mezelf enorm veel afvraag, ben ik nog niet gekomen waar zij nu zit met haar gedachten. En zo kletsen we de hele weg over alle voor haar nog onbekende dingen in de bus en onderweg…

Als we nog ergens moeten overstappen en wachten, maken we van de 10 minuten dankbaar gebruik om snel nog ff een geochache te zoeken. Ook dat lukt weer binnen de tijd. De volgende bus staat alweer netjes voor ons klaar!

Eenmaal bij het hotel hadden we ons al voorgenomen om Sushi te gaan eten. Er ligt een goed restaurant naast het hotel, dus daar kunnen we ook weer gewoon naartoe lopen… we sluiten deze heerlijke dag dan ook weer in stijl af voordat we weer naar dromenland vertrekken.

Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.