Het volgende reisje met mijn meisje (dag 1)

Leestijd 11 minuten

Vanwege alle beperkingen staat nu een reis in eigen land op de planning. Al vroeg uit de veren om voor zonsopkomst al te vertrekken richting Haarlem. We nemen een kleine omweg omdat we eerst Julian en papa afzetten in Zoetermeer bij het Nationaal Videogame museum. Zo gezegd zo gedaan zetten we ze netjes om 10:00 uur af om vervolgens door te rijden naar Haarlem. Het is alweer een aantal jaar geleden dat ik daar was, en toen zijn we eigenlijk alleen snel de Monopoly straten gaan fotograferen. Nu in de herkansing om in alle rust te bekijken wat deze stad te bieden heeft.

Als we de stad inlopen worden we al heel snel verleid door een spellen winkeltje dat ons beide erg aanspreekt door de goed gevulde en enigszins mysterieuze etalage. Natuurlijk gaan we naar binnen en al direct valt ons oog op een rollende knikker op de vloer die ons, gevolgd door een aller schattigst zwart kitten, enthousiast lijkt te begroeten. Lora is gelijk verkocht en heeft alleen nog oog voor het kleine katje. Ik kijk mijn ogen uit, en zie veel onbekende spellen tussen ook veel voor ons bekende spelletjes staan. Wat een heerlijk zaakje en natuurlijk raken we even aan de praat met de verkoopster. Ik hoor Lora enthousiast vertellen hoe onze katten allemaal heten… De eigen(maar)aardige vrouw met lange grijze gevlochten haren vertelt dat het kitten Gaia heet en dat poezen magische wezens zijn…och, als je een betoverende werking magie wilt noemen, ja dan klopt dat wel. Lora speelt het kitten moe terwijl ik enkele leuke spelletjes meeneem voor later op het terras. 

We wandelen verder het centrum in waar we al vrij snel op de Grote Markt ook een hele grote kerk zien.

“ Kijk eens wat een grote kerk!” zeg ik enthousiast
“Dat valt toch wel mee, bij ons is die veel groter” antwoord Lora.
Nou dat betwijfel ik, hoewel het de vraag is over welke kerk Lora het heeft als ze zegt ‘bij ons’ want dat zijn er nogal een hoop. 

“Zullen we eens van binnen gaan kijken hoe groot die is?” vraag ik 
“Ja leuk!” zegt ze enthousiast en tegen mijn verwachting in...

Zo gezegd zo gedaan bezoeken we de St. Bavo kerk. Bijzonder dat er een entree is waar je moet betalen om binnen te gaan, zo gaat dat in "ons" katholieke zuiden toch heel anders, maar er waren wel ook gelijk openbare toiletten die ik dan weer niet snel tegen kom in “onze” kerken. 

We lopen naar binnen en ik moet eerlijk zeggen dat ik een hele hoop pracht en praal had verwacht, maar het bleek een protestantse kerk, dus heel anders dan een katholieke. Jammer genoeg zijn er ook nog eens bouwwerkzaamheden waardoor het grote orgel, dat wel een hoop schittering zou kunnen geven omdat het belegd is met bladgoud, niet te zien is.



We lopen een rondje over de opmerkelijke vloer. Waarom ligt die niet helemaal recht? En waarom bestaat ie uit platen met een gat erin? En dan lees ik wat de reden is.

 

“Lora, die vloer bestaat uit grafstenen, hier liggen heel veel mensen begraven!” 

Lora schrikt ervan en wilt niet verder lopen. Ik vind het zelf ook een vreemde gewaarwording. Ik ben ook gewend om respectvol met een graf om te gaan en er netjes omheen te lopen. Wat vreemd dat ze er hier juist een vloer van hebben gemaakt? We lezen enkele teksten in het oud Nederlands. Wel bijzonder om te zien. 


Tja, ik mag hopen met name een hoop herinneringen achter te laten...

Ik zoek toch nog een plek waar we een kaarsje kunnen aansteken zoals we dat altijd doen. We moeten er goed naar zoeken, maar ergens verstopt in een nis treffen we een klein sober plekje aan waar we een kaarsje kunnen aanmaken. 

De kerk oogt erg beeld-loos, terwijl er wel, als je goed kijkt, genoeg beelden te vinden zijn, maar ze zijn allemaal op vreemde manier verstopt in het geheel. Zo ook deze:

Het is een aparte kerk, grappig om eens gezien te hebben. Leuk wetenswaardigheidje is ook dat mogelijk de uitdrukking: ‘De kogel is door de kerk’, hier (deels) zijn oorsprong vindt. In 1573 werd er door de Spanjaarden (tijdens het beleg van Haarlem) een kogel door de kerk heen geschoten met als doel de priester te raken. Die werd gemist, maar de kogel is nog steeds zichtbaar. Het schieten op een kerk was in die tijd (of misschien nog altijd, waar vind ik de regels ook alweer?) not done, dus dat dit wel gebeurde staat dan symbool voor een ondenkbare actie. 

Hoewel de meningen verdeeld zijn over het verband met ons hedendaags spreekwoord, is het wel een bijzonder verhaal en wat mij betreft een mooie verklaring. 

Voor ons is in ieder geval de kogel door de kerk dat we verder gaan... En zo struinen we weer verder door het stadje. We shoppen, drinken, eten en spellen de spelletjes die we net gekocht hadden. Uiteraard maken we ook nog een foto in de Barteljorisstraat als dubbele toevoeging aan onze collectie. 

Als we moe en voldaan zijn, besluiten we verder te reizen naar ons hotel voor vannacht, in IJmuiden. 

We zitten heerlijk op steenworp afstand van het strand. Daar maken we dan ook gelijk gebruik van. We wandelen het hotel uit, maar stuitten gelijk op een andere interessante plek: 

Geweldig! Wat grappig dat uitgerekend hier zo’n basecamp voor Tiny houses is gevestigd! We maken even een respectvolle wandeling over het terrein, waarbij we onze ogen uitkijken betreffende de verschillende soorten kleine huisjes die hier neergezet zijn. Erg leuk om gezien te hebben!

Och en nu we er toch zijn maken we van de gelegenheid gebruikt om ook nog even een geocache te zoeken bij het strand. Snel gevonden en door naar de zee.



Hoe verrassend: Het waait!!! Iets te hard om aangenaam over het strand te wandelen vanwege het opwaaiende zand. Dus we besluiten dan maar gelijk neer te strijken in een strandtent waar we de dag gezellig samen afsluiten met nog meer spelletjes, drinken en lekker eten. 

Wederom voldaan en dankbaar voor zo’n gezellige dag gaan we terug naar ons hotel en maken ons op voor nieuwe avonturen morgen in Amsterdam!