C’est la vie…

Leestijd 16 minuten

Gelukkig was het onder voorwaarden wel mogelijk, dus alles in het werk gesteld om iedereen (behalve Lora) 2 keer gevaccineerd te hebben voor vertrek zodat we de felbegeerde QR code in onze telefoons hebben staan. Naast deze bijzondere omstandigheid, is eigenlijk deze hele vakantie bijzonder. Het is inmiddels namelijk enkele jaren gelden dat we als compleet gezin op reis zijn. Lucas wilde de laatste jaren niet mee, of had zijn eigen reis naar Japan waardoor hij met ons niet mee ging. De laatste keer dat hij wel met ons mee was, is hij na enkele dagen ook naar huis gebracht omdat hij zijn draai* op de camping niet kon vinden (* wifi).
Dit jaar wilde hij heel graag mee, tenminste dat was…totdat hij zijn grote liefde had ontmoet en hij zich nu realiseert dat 10 dagen zonder je liefje toch wel een eeuwigheid is….

Ondanks dat dus toch eindelijk als compleet gezin…op naar La douce France…Normandie…

En zo vertrekken we met onze wagen vol geladen en onze vouwwagen als loyale medereiziger achter ons aan…een autorit van zo’n 8 uur als we nergens zouden stoppen, maar uiteraard doen we dat wel…dus we zijn er wel een dag zoet mee…

‘De reis is belangrijker dan de bestemming’ zei Confucius al lang geleden…en zo is het ook nu maar net…onderweg wordt er geslapen, gelachen, verwachtingsvol naar buiten getuurd, ruzie gemaakt, geschreeuwd, genoten, gegeten, gehuild maar vooral heel erg veel gepraat en gediscussieerd….bijvoorbeeld op het moment dat er een grote bij (of wesp of vlieg of mug) de auto in vliegt.

Opeens vragen Julian en Lucas zich af of de betreffende bij dan in de snelheid van de auto moet mee vliegen als deze eenmaal in de auto zit of dat hij dan automatisch mee gaat in de luchtverplaatsing van de rijdende auto? Het levert uiteindelijk een geweldige discussie op tussen alle jongens aan boord….waarbij ze iets concluderen over het momentum van de bij of de auto…ik weet het niet precies, ik geniet vooral van het geroezemoes onder het rijden, van het geklets en van de dingen die de kinderen zich afvragen zoals ik mezelf ook altijd van alles afvraag. De verwondering in het leven, vind ik net als bij de reis, belangrijker dan het antwoord of de bestemming…

Maar dat gezegd hebbende bereiken we onze bestemming: de camping Anse du Brick, in Maupertus-sur-Mer, een klein plaatsje boven Cherbourg.

Als eerste moeten we onze QR codes laten zien bij aankomst voordat we verder kunnen, logisch, en gelukkig gaat dat allemaal heel simpel en snel. De ontvangst is verder heel erg vriendelijk en vol verwachting rijden we naar onze plaats…Een prachtige plek met uitzicht op zee…het lijkt wel een levende ansichtkaart waar we naar kijken…Magnifique!
 

Terwijl wij de tent opzetten, heeft Lora haar zwempak al aangetrokken, want zij is vooral benieuwd naar het verwarmde zwembad met glijbaan waar we al langs gereden zijn…Julian wilt eigenlijk ook wel graag met haar mee…terwijl Lucas zich opeens nog harder realiseert dat 10 dagen wel ECHT een eeuwigheid zijn en hij zich afvraagt waarom hij eigenlijk mee moest….tja….

Op mijn eigen filosofische manier probeer ik dan maar weer uit te leggen dat je de bestemming kunt verplaatsen in je leven en dat voor hem nu deze vakantie de reis zal zijn naar de nieuwe bestemming en dat is thuis voor hem. We praten over heimwee gevoelens, over liefde, afstand, gemis…over tijd en het leven…voor hem kunnen deze 10 dagen niet snel genoeg voorbij zijn, voor ons zijn het de rust dagen waar we een heel jaar naar uitgekeken hebben, en wij willen dan ook juist dat ze niet zo snel voorbij gaan…maar stiekem gaan de dagen voor ons juist wel heel snel en voor hem juist heel langzaam…we staan in een dubbele patstelling als het om onze hoop en verwachtingen gaat over de emotionele duur van deze reis…het is zo, en hoewel we daar beide op onze manier last van hebben zullen we ook beide moeten accepteren dat het is zoals het is…en dus gaan we proberen er toch het beste van te maken…

Om te beginnen willen we gaan eten bij het restaurant van de camping zelf, mondmaskertjes op, QR code weer in de aanslag…ik laat mijn telefoon zien: “Invalide” zegt de ober die de code met zijn telefoon checkt. Hij is zelf ook een beetje in de war ervan geloof ik, dus hij rent naar buiten zonder iets te zeggen…

Ik begrijp er helemaal niets van. Op de eerste plaats niet van het rode scherm! Het voelt serieus even alsof ik eruit gestemd word, want met rood scherm ben je gewoon nergens welkom in Frankrijk…dan komt er een andere ober aan lopen en vraagt of wij komen eten. Dus we knikken en hij wijst ons een tafeltje aan waar we kunnen gaan zitten. Ik begrijp het niet meer, maar even later komt de andere ober ook weer terug. Waarschijnlijk ging hij er vanuit dat er iets met zijn telefoon was…dat denk ik dan ook maar, want ik heb mijn vaccins toch gehad?

Totdat we de volgende dag in Cherbourg zijn en ook daar op een terrasje willen gaan zitten. Er komt een norse jongeheer naar ons toe en hij wilt de QR code scannen. Dus ik laat mijn scherm zien en wederom krijg ik te horen: “ INVALIDE”….hij draait zijn telefoon met rood schermpje naar me toe en gebaart dat we weg moeten gaan. Ik mag daar niet gaan zitten buiten op het terras….HUH?

Ik ben even helemaal van slag en merk dat er een ongekend gevoel van onrecht en onbegrip op komt zetten…het voelt als boosheid in combinatie met wanhoop maar dan met een nog nieuwe emotie erbij…die ik niet in één woord kan vangen.

Ik probeer mijn emoties te ontrafelen om te vinden wat me nou precies zo boos maakt op dit moment, en mijn conclusie is, dat ik voor het eerst in mijn leven nu voel dat wat ik wel en niet zou mogen doen, bepaalt wordt door de overheid die zich laat leiden door techniek…ik als mens tel op dit moment niet mee, ook al zeg ik dat ik 2 vaccins gehad heb, ze geloven het rode schermpje op hun telefoon, niet dat wat ik zeg…en daar zit precies mijn frustratie…dat nu dus digitale middelen boven mensheid worden geplaatst…

Ik steek mijn frustratie dan ook niet onder stoelen of banken en dus probeert Tally er als developer naar te kijken en zoekt naar een digitale verklaring voor het rode scherm. En die lijkt hij te vinden, in mijn code staat, om onduidelijke reden, dat ik 3 van de 2 vaccins gehad heb. Waarschijnlijk zullen er QR scanners zijn die enkel controleren of de twee waardes gelijk zijn aan elkaar, waardoor ik altijd een rood scherm zal krijgen.
Maar bij de camping kreeg ik wel een groen scherm, misschien ligt het dan aan de update van de QR scan app? 
Dus download Tally een scanner en scant daarmee mijn code. VALID komt er te staan. Hij laat het zo ook zien aan de ober, die er niets van snapt. Er komt een andere serveerster bij die met haar telefoon een check doet…ook bij haar is het gelijk een groen scherm! En dus mag ik opeens toch (zonder pardon) gaan zitten op het terras…ZUCHT….het voelt echt heel frustrerend om zo afhankelijk te zijn van een groen of rood schermpje, oftewel: of de betreffende personen met scanners, wel een up-to-date versie hebben van de software…

Wie had ooit kunnen bedenken dat ik bovenstaande situatie überhaupt zou moeten uitschrijven? Wie weet welke nieuwe-tijd-zaken we gedurende onze levensreis nog tegen zullen komen…

De volgende dag bel ik dan ook gelijk met de Coronacheck-helpdesk…maar zij kunnen het niet aanpassen, ik moest maar naar de rijksoverheid bellen, dus die gebeld. Zij konden er ook niets mee, ik moest maar naar de GGD bellen, die gebeld: zij kunnen er ook niets mee want ik kom niet voor in hun systeem! Ik heb de inentingen via de huisarts gehad dus de huisarts moet het ook oplossen….Nou ja zeg…die huisarts heeft het toch ergens doorgegeven lijkt mij? Ik ben alleen nog maar meer gefrustreerd na deze 3 zinloze telefoontjes….ik besluit voor een andere oplossing te gaan, en dat is voortaan de QR code van Julian laten zien, daarmee heb ik nergens problemen meer gehad, want of de code die je laat zien wel van jou is, dat wordt dan weer nergens gecontroleerd……

Lora dansend op de gekleurde schaduwen van de strandballen in centrum Cherbourg

Vermaken de jongens zich op de pumptrackbaan van de camping

Verkennen we de kust van Normandië


Maken we volop gebruik van de QR codes ;)


Maakt Lora overuren in het zwembad


Proberen we bijna alle cocktails van de campingbar


Verkennen we de charmante dorpjes

Zoeken nog een aantal geo-caches in de buurt


Maakt Lora vrienden met Thijs


Zijn ze soms de vele foto's moe

Moeten we op deze vreselijke plek de afwas doen


Laten we ons verrassen door de golven

Nemen we de auto-boot naar het onbewoonde eiland Tatihou


Rijden daarbij langs de vele oester-akkers


Spelen we spelletjes


Genieten we van de mooie zonsondergang


Spelen mee met de bingo (en winnen 2 grote ijcoupes)


De prijzen!

Maken een boottocht met een privé electrisch bootje


Probeert Julian zoveel mogelijk te 'foto-bommen'


Doen we nog een Escaperoom (Le Saloon)


En koester ik vooral de liefdevolle momenten...

En ondertussen…wordt er net als op de heenreis geslapen, gelachen, verwachtingsvol naar buiten getuurd, ruzie gemaakt, geschreeuwd, genoten, gegeten, gehuild maar vooral heel erg veel gepraat en gediscussieerd…en uiteindelijk zijn de 10 dagen (voor mij) voorbij gevlogen en zegt Lora: “ Ik wil nog niet naar huis, kunnen we niet nog een week blijven?” 

Het is tijd voor de volgende reis…op naar een nieuwe bestemming…