We gaan op vakantie! Of toch niet...of toch wel! Of toch niet...ja toch wel!

Leestijd 37 minuten

Met ons hele gezin, zouden we 2,5 week gaan rondtrekken. Alles was geboekt en geregeld en zelfs de uitstapjes had ik al uitgezocht...ik had toen niet kunnen bedenken dat een virus zoveel impact op ons leven zou gaan hebben...l

Maar nog voordat het virus in Nederland voor onrust zorgde, kreeg ik al een mail van Brussels Airlines, dat de heen vlucht gecanceld was. De reden stond er niet bij, maar ze gaven wel gelijk een alternatief. Een dag later zouden we dan kunnen gaan. Nou ja zeg, wat een gedoe en wat een rot gevoel dat blijkbaar een vliegmaatschappij zomaar een vlucht kan annuleren? Ik was erg verbaasd en heb ze dan ook gelijk gebeld en gevraagd of er een alternatief was voor de dag die we oorspronkelijk zouden gaan, namelijk 14 juli. Dat was er uiteindelijk wel, maar dan wel met een tussenstop in Dusseldorf. Nou doe dat maar! Dacht ik nog bij mezelf....als dat toch alles was geweest...

Het werd 16 maart...en de moed zakte snel in mijn schoenen dat de reis er van zou gaan komen. Zoals de maand Juli nog ver weg leek, gold dat ook voor een oplossing voor de verspreiding van het virus. En zo gingen de maanden tergend langzaam voorbij en zal ik jullie mijn overpeinzingen gedurende deze maanden sparen, al wil ik wel kwijt dat het corona virus ook 1 heel belangrijk pluspunt heeft: we hoeven geen muntjes meer in de winkelwagentjes te doen! Halleluja! Ow ja, en we hebben er een huisgenoot bij: Sisi de kat! De reis zou waarschijnlijk toch niet doorgaan dus onze nieuwe huisgenoot zou genoeg aandacht krijgen...

Mocht de reis wel door gaan, dan zou Lucas bij nader inzien thuis blijven om op Sisi te letten. Tja, we hebben er weinig woorden aan vuil gemaakt omdat de kans om te kunnen gaan toch klein leek...

Eind juni kreeg ik weer wat meer hoop, dat we toch zouden kunnen gaan, totdat ik een mail kreeg dat de terugreis was geannuleerd... dat is toch ook wat..we kunnen dus wel heen maar niet meer terug? Kan toch niet waar zijn dacht ik? Dus op zoek naar een alternatief, wellicht tegen beter weten in, heb ik een andere terugreis ervan gemaakt. Zelfde datum maar vanuit Helsinki ipv Tallin. Probleem opgelost....dacht ik...totdat er weer een mail kwam van Brussels airlines met de annulering van de heenvlucht...toen zakte officieel de moed in mijn schoenen...daar bleef die een paar minuten hangen totdat ik besloot BA nog een keer te bellen. Misschien was er wel nog een alternatief? En dat bleek er zowaar ook te zijn! Ze bood me weer dezelfde vlucht aan die ze eerder dit jaar had aangeboden, namelijk een dag later! Nou ik was op dit punt allang blij dat er iets geboekt kon worden, dus heb met deze vriendelijke mevrouw alles nog eens doorgenomen en de tickets dus omgezet naar 1 dag later. “ Ik kan niet garanderen dat we ook echt gaan” zei ze bij het afronden... ja...zucht...het is zoals het is...bedacht ik me weer.

Eindelijk zijn we dus toch kunnen gaan! Weliswaar zonder zoon lief, en met mondmasker, maar de heenreis gaat door! Ruim, echt heel ruim op tijd zijn we vertrokken, omdat het verleden ons al eens geleerd heeft dat het vliegen vanuit Brussel ons niet altijd even goed is afgegaan...dus we plannen zoveel tijd in, dat mochten we wederom op het verkeerde vliegveld staan, we gewoon alsnog naar het andere kunnen rijden en nog op tijd zullen zijn....maar we zaten gewoon goed! 

Alles, of ja bijna alles liep heel voorspoedig en zonder enige opstopping. Als we namelijk bij de incheckbalie komen, zegt de baliemedewerkster: “jullie hebben de initialen op de tickets gezet...dat mag niet, er moet minstens 1 voornaam op staan...!”

“Ow, maar die initialen komen toch overeen met de namen in onze paspoorten?“ vraag ik verbaasd...”Ja maar zo weten we niet of jullie het zijn”...antwoordt ze verrassend.

Ik begin lichtelijk te koken, als ik bedenk hoe vaak ze het ticket gewisseld hebben en ik aan de telefoon alle gegevens telkens weer heb doorgenomen...hadden ze dan niet de juiste gegevens kunnen vragen als ze me toch aan de lijn hadden? Waar stond dan dat het om een voornaam ging? Wij hebben allemaal zoveel voornamen dat de initialen wel passen maar al die namen niet...? Ik bedenk van alles als reactie maar uiteindelijk zegt ze: “Ik moet gaan navragen of het zo kan want anders moeten jullie 25 euro per ticket bij betalen om de namen erop te zetten!” 

Oke, nu is mijn kookpunt dan echt bereikt en doe ik er alles aan om dat nog even niet te laten merken want ze gaat het immers eerst nog navragen. Met een geknepen glimlach en kromme tenen zeg ik dan ook op mijn vriendelijkst: “ja doe dat!” 

Wat ben ik blij voor haar en mezelf, dat ze vervolgens terug komt en zegt dat we niets hoeven te wijzigen. “Maar....” voegt ze er wel belerend aan toe...”als jullie naar Engeland of buiten Europa hadden willen vliegen, dan had het gewijzigd moeten worden....” ...ik besluit maar niet te zeggen wat ik daarop allemaal dacht...het is goed, we kunnen gaan vliegen... 

En die vlucht was zo gepiept, over het dragen van de mondmaskers zal ik verder mijn mondmasker houden...het is niet anders...dus wat maakt het nog uit wat ik er onzinnig aan vind.

We zijn er, eindelijk in Vilnius! De vlucht ging snel, de koffers stonden gelijk klaar en enkele minuten later staan we al bij onze huurauto. “Ik moet u helaas een kosteloze upgrade geven” zei het vriendelijke meisje, lachend aan de balie. Volgens mij is dat een standaard gebruik bij huurauto’s, of anders zou het wel erg toevallig zijn dat het telkens zo gaat dat we een grotere auto krijgen dan geboekt. Hele slimme marketing denk ik zelf...maar hoe het ook zij, een hele mooie auto!

Op naar onze eerste bestemming: een klein appartementje net buiten het centrum van Vilnius. Het valt me gelijk op dat iedereen vriendelijk is, en dat er een aangename vorm van rust heerst, niet alleen op het vliegveld, ook buiten en op de weg. Hoewel niet alle automobilisten begrijpen dat er lijnen (al dan niet denkbeeldig) op de weg staan met een reden, ik weet toch zonder krasje het juiste adres te bereiken. Het parkeren is nog even spannend met zo’n dikke wagen en van die hele smalle parkeerplekjes en overal veel te hoge stoepranden, maar het lukt. 

Via een soort van omgedraaide mini roomescape weten we juist in de kamer te komen. Het zou zo een showroomkamer van de Ikea kunnen zijn. Klein maar fijn. Nadat Lora haar plekje op de bedbank al heeft uitgezocht besluiten we de buurt te gaan verkennen en gaan we op zoek naar eten. We hebben inmiddels honger, zeker nu blijkt dat het hier 1 uur later is dan in Nederland. 

Nadat we de lekkerste pizza en sushi ooit hebben gegeten, gaan we terug om de eerste nacht in Litouwen door te brengen. 

De volgende dag gaan we de stad Vilnius verkennen. We besluiten erheen te lopen, wat prima kan qua afstand en al zeker wat betreft het weer. Onderweg maken we vele tussenstops bij iedere speelgelegenheid die Lora in de gaten heeft. Het zijn er nogal wat, dus onze wandeling duurt ook iets langer. Maar een mooie gelegenheid om de stad te verkennen en ons de verbazen over de sfeer, de huizen

(en soms met vraagtekens of het een huis betreft), de bevolking, het verkeer en het vele groen. Want het is dan wel een hoofdstad, ik vind het met geen andere hoofdstad te vergelijken. Zo ruim en groen en weinig tot geen hoogbouw. Het verkeer is goed te overzien en overal die rust....het voelt prettig en veilig om hier te lopen. Onderweg komen we ook nog langs een plaatselijke rommelmarkt, wat extra leuk is om eens even rond te snuffelen. Lora vindt natuurlijk gelijk wat typische Lora spulletjes die ze koopt van haar vakantiegeld. 

Na een heerlijke lunch bij La Crepe, gaan we op zoek naar het museum van Illusies. Een leuk vermakelijk uitstapje voor Lora en Julian die zich verbazen over de puzzels en illusies waar ze mee kunnen spelen.

In de stad staan ook overal gezellige terrasjes waar we dan ook dankbaar gebruik van maken. We worden vriendelijk te woord gestaan in het engels, nadat ze het eerst in het Litouws proberen. We zien er blijkbaar toch erg lokaal uit. Pas laat in de avond gaan we terug naar ons Ikea appartementje voor de laatste nacht Vilnius. 

De volgende ochtend gaan we eerst nog naar een van de dichtstbijzijnde Nationaal Parken: Belmontas. Het is maar een paar minuten rijden, voordat we ons in weer een compleet andere wereld wanen. Groen, groen en nog eens groen, met centraal gelegen ineens prachtige gebouwen. Het lijkt wel een middeleeuws dorp dat volledig gerenoveerd is. Het oogt sjiek, zeker als we een hele grote witte limousine op de parkeerplaats zien staan. We verkennen de buurt en zien dat er allerlei activiteiten gedaan kunnen worden: zoals boogschieten, een klimparcours of een springkussen speeltuin?? Dat laatst klinkt natuurlijk geweldig en ziet er ook leuk uit. We beloven de kinderen er later naartoe te gaan, maar eerst verder de omgeving verkennen. 

Zoals gezegd een prachtige omgeving waar we onze ogen uitkijken maar ook al snel neerstrijken bij een terras aan het water, vlakbij de watervalletjes. We spelen een spelletje, drinken en eten weer een aantal lokale gerechten en gaan dan alsnog naar de springkussen speeltuin. Wat een geweldig idee. Je neemt gewoon een lap grond en zet daarop een aantal mega grote springkastelen. Voor de ouders zet je relaxstoelen neer, en meer heeft een gezin met kinderen toch niet nodig om weer een paar uur stil te zijn? Het heerlijke weer speelt natuurlijk ook wel een grote rol, daar boffen we enorm mee. 

Als de kids uitgeraasd zijn is het tijd om verder te rijden naar onze volgende bestemming: Kaunas.

Ruim twee uur later komen we deze keer aan bij ons hotel. De kids vinden het geweldig want er zit een ontbijtbuffet bij in de ochtend. Ook hier worden we heel vriendelijk ontvangen en op de een of andere manier lijkt het alsof we ongeveer de enigste toerist zijn die Litouwen bezoekt. Vreemd maar het geeft in deze Corona tijd wel alle ruimte die je zou willen hebben. 

Als snel zien we weer de groene elektrische stepjes verschijnen die we ook in Vilnius overal zagen staan. Je kunt ze blijkbaar gewoon gebruiken tegen betaling per minuut. Dat doe je met een app van Bolt. Uiteraard hadden we al eens gekeken of wij daar ook iets mee konden maar het leek geen goed idee vanwege de hoge stoepen in Vilnius en omdat het in principe steps zijn vanaf 18 jaar en voor 1 persoon. 

Ons idee daarover veranderd echter gedurende ons bezoek aan Kaunas. Wat een leuke stad is dit! Het voelt als een nieuwe stad zonder hypermoderne gebouwen. Gewoon netjes, en sfeervol zonder te overdrijven. Een stad om je helemaal thuis te voelen en die ik het best kan omschrijven als gewoon heel makkelijk om te begrijpen. Dat is een gevoel dat ik zelden gehad heb in een stad. Ook hier heerst weer rust er is nergens overdreven drukte. Hier zijn de stoepen breed en super strak gelegd.

Die elektrische steppen zien er toch wel erg aantrekkelijk uit. Als we eenmaal op een terras beland zijn op de grote en gezellige stadsboulevard, zien we dan ook de een na de andere step met kinderen langs komen. Of met ouder en kind. Dus dat kan ook? Met twee personen op 1 step? We besluiten het ook te gaan proberen, en wat een succes is dat! In een woord GEWELDIG! Hoe leuk om de stad te verkennen op de step? Je hoeft maar te staan en wordt zo door de stad gereden. Het voelt luxe, tegen het decadente aan, om zo rond te cruisen. Maar we vinden het alle vier even geweldig. En zo ontdekken we de stad Kaunas, een prachtig mooie plek, waar we best nog iets langer hadden willen blijven. 

De volgende dag gaan we dan ook nog even terug naar het stadscentrum: met de step uiteraard want dat is ineens ons favoriete transportmiddel geworden. We gaan op zoek naar het Devil’s museum, maar komen eerst nog bij een prachtig gerestaureerd kasteel terecht.

Net als wij er zijn, wordt er een hele leuke riddershow gegeven, waarbij twee compleet in harnas verkleedde mannen, zich letterlijk in het zweet werken om ons te laten zien welke middeleeuwse wapens er allemaal waren en hoe ze te gebruiken.

Hun show is in het Engels dus goed te volgen, en met de nodige humor, maken ze er een waar spektakel van! Iets wat het Duivels museum totaal niet waar blijkt te kunnen maken. Wat een aanfluiting blijkt dat te zijn. Ik had gedacht dat het leuk was voor de kinderen, maar we staan ineens oog in oog met een prive verzameling van Duivels beeldjes, en meer dan dat is het ook niet. Ik had verwacht dat ze er als museum wel iets spannenders van hadden gemaakt, maar helaas.

We zijn snel uitgekeken en gaan weer verder met de step. Op naar de auto, want we moeten vandaag weer doorrijden naar de volgende plaats van bestemming: De tipi tenten in Klaipeda!

Een locatie waar ik erg naar uitkijk. De kinderen juist niet. Die zien op tegen het primitieve. Ik stel ze nog gerust, want hey, zo primitief zal het niet zijn, volgens Airbnb heb ik namelijk een (niet goedkope) prive kamer geboekt met een queensize bed en 3 losse bedden. We moeten alleen de badkamer delen. Komt vast goed. 

Na een rit van 2,5 uur, zijn we er eindelijk: het indianendorp! Als ik nu geluid onder deze tekst zou kunnen zetten, zette ik er een fail sound onder...

We lopen het “dorpje” in terwijl we ons als eerste verbaast afvragen van wie die riante mansion is die uitkijkt over het dorp. We zien een “Sheriffs office” waar een paar vrouwen lijken te breien of zoiets. We stellen ons netjes voor en zeggen dat we gereserveerd hebben, terwijl Lora al nieuwsgierig door loopt het terrein op. Bij Julian zie ik steeds meer onrust in zijn ogen komen, bij het zien van al deze carnavaleske verschijningen. De vrouw die we aanspreken blijkt geen Engels te spreken en zegt iets over de Sheriff die moet komen. Dan komt de Sheriff, gekleed in zijn strakke zwarte natte zwembroekje, naar ons toe lopen. Hier had ik dan wel even een Baywatch tune willen neerzetten...maar die zou toch weer snel overgaan in de fail sound blijkt....De Sheriff kijkt ons verbaasd aan, en er ontstaat een Lithouwse discussie waaruit wij alleen denken op te maken dat ze ons niet verwacht hadden. Dan vraagt de Sheriff of we via Airbnb geboekt hadden. “Ja” antwoorden we enthousiast! 

“Okey....follow me...”. zegt de Sheriff in zijn slechtste Engels en op een toon alsof hij onder het lopen nog moet bedenken waar hij ons kan dumpen...Lora heeft inmiddels al speeltoestellen gezien en is in haar nopjes. Wij lopen achter de Sheriff aan het grasveld op waar een paar nog net niet vervallen blokhutjes staan. In de ene verkoopt hij allemaal dromenvangers, in de andere ijsjes en iets van eten. Er staan nog wat blokhutten waarvan me niet duidelijk is geworden wat het is, zal een soort museum zijn geweest en er liggen stenen in het midden van het gras in cirkels.

Het moet een doolhof voorstellen geloof ik.

Ik zie mooie en kleurrijke totempalen, die het geheel op de eerste blik wel een Indiaanse sfeer geven. De tipi tenten staan verspreid over het veld alsof ze met de grootste willekeur zijn neergezet....een jaar of 50 geleden. Dan loopt hij langs de brandnetels naar een weggemoffeld tentje aan het “water”, wat op dit moment bestaat uit een grotendeels leeggepompte vlakte, waarvan alleen de bagger nog ligt na te meuren op de bodem. 

Het tipi tentje is zoals je verwacht in een tipi vorm, en als we bukken om door de ingang te kijken zien we niet meer dan 5 smerige matrasjes op een houten vloertje. Twee aan elkaar geschoven matrasjes zijn blijkbaar het ‘queensize’ bed!

In het midden van de tipi is een vierkant van zand en stenen, bedoeld om een vuur in te stoken. De Sheriff zegt dat we er vannacht vuur in kunnen maken, “kijk daar ligt het hout”, en hij wijst naar een stapeltjes blokken naast de tent. “Als jullie het vuur aanmaken moet je wel de flap open zetten” en hij wilt ons laten zien dat je daarvoor met de touwen een flap aan een paal moet vastbinden. Hij pakt de touwen vast en wilt ze vastbinden maar het lukt niet. Ze zijn veel te kort...”Ow...somewan mus has cut it. I’ ll fixe later...” 
Je kunt het vast al raden...het werd niet gefixt..

We hebben echter geen vuur bij ons, maar erger nog, wij dachten dat we een opgemaakt bed geboekt hadden, dus we hebben ook geen kussens of dekens bij ons! Maar los van kussens of dekens is deze vorm van primitief slapen ook niet helemaal waar we ons op voorbereid hadden. Julian staan de tranen in zijn ogen inmiddels. Ik snap precies wat zijn probleem is, en ik heb in mijn voorbereiding daar niet goed over nagedacht. Ik voel me schuldig dat ik iedereen hier mee naartoe heb genomen. Julian en onvoorspelbare kriebeldiertjes.... en daar dan ook nog eens tussen moeten slapen....het kost hem moeite om niet gelijk zijn emoties te tonen. 

Als de Sheriff weer weg loopt, lopen we achter hem aan en zeggen dat wij geen dekens of kussens bij ons hebben. Ik vraag snel nog even of we niet in zo’n vage blokhut kunnen slapen vannacht...maar dat was niet mogelijk...tenminste, of hij snapte niet wat ik vroeg...zijn Engels was zo slecht dat het beide zou kunnen zijn. Dekens en kussen zou hij regelen...dan verdwijnt hij in zijn eigen Sheriffs office waar ik zie dat hij zijn toog opzet en zijn gezicht gaat schminken... 

Wat te doen...eerst maar even plassen, eens kijken naar die gedeelde badkamer waar we gebruik van mogen maken. Er blijken twee wc’s in een van de vage blokhutten aanwezig. Daar staat een rij met kinderen voor. Er zijn overdag schijnbaar allemaal bezoekers aan dit “dorp”. En aangezien er maar twee wc’s zijn, moeten we netjes op onze buurt wachten....de wc blijkt echter ook de douche te zijn, en de badkamer...alles tegelijk. Mijn hemel wat een smerige bedoeling is dit! Ranzig is een understatement. Je mag het toiletpapier niet doorspoelen dus naast het toilet ligt een grote hoop gebruikt wc papier op de grond. Net waar je ongeveer zou gaan staan als je wilt douchen. Ik heb gewoon geen woorden meer over om de smerigheid te beschrijven...maar laat ik zeggen dat het woord badkamer een zeer overdreven term is in deze...

Het maakt ons al met al niet veel enthousiaster om de nacht in te gaan en we gaan dan ook snel op zoek naar een plan B. Kijken of er in de buurt nog een hotel of andere Airbnb te vinden is. Dat blijkt echter niet mogelijk...dus we zullen toch echt deze nacht moeten doorstaan. En waar Julian inmiddels ernstig gefrustreerd begint te raken over het vooruitzicht van slapen, loopt Lora te dartelen door het gras en is ze enthousiast, totdat de brandnetels rondom onze tent ook haar voetjes gevonden hebben...

We gaan nog even het dorp in ter afleiding Waar we weer rondsteppen en genieten van leuke kunst op straat, lekker eten, live muziek en de zon op het terras.

Vol goede moed rijden we rond 21:00 terug en kijken of de dekens en kussens al in onze tent liggen, maar niets. De Sheriffs office is inmiddels een uitgestorven hok en ook alle andere blokhutjes die vanmiddag nog enig leven in het neppe dorp wisten te brengen zijn ineens dichtgetimmerd. 

Dan maar eens kijken of ons vermoeden klopt dat de Sheriff zelf prins heerlijk slaapt in de reuze mansion aan de rand van de weide. Ons vermoeden wordt bevestigd als we de vrouw van de Sheriff op het balkon zien staan.

Tally roept dat we nog dekens en kussens nodig hebben. Ze roept iets terug in het Litouws want haar Engels is immers nog slechter. Dan komt een jonge vakantiehulp die wel een paar woorden Engels spreekt ons helpen. Hij loopt mee naar de Sheriffs office en haalt daar na lang zoeken, twee slaapzakken en drie piepkleine ranzige kussentjes uit.  Daar moeten we het maar mee doen, meer was er niet. 

We proberen er inmiddels maar het beste van te maken, we hebben nu geen keuze meer. Ja, slapen in de auto is ons alternatief. Tally creëert nog wat kussenslopen van handdoeken, een extra kussen van wat kleding en we doen onze vesten en lange broeken aan. Ik vind nog een tuinstoelkussen bij een van de blokhutten wat ik uiteindelijk ook maar als kussen gebruik. En zo gaan we zo goed als het gaat de nacht in. Eenmaal genesteld in onze tipi liggen we nog een poos gezellig te kletsen en te lachen. Het is op iedere wijze een onvergetelijke nacht geworden....die gelukkig al om 5 uur in de ochtend eindigde met het kraaien van de haan....

En nu wegwezen hier......op naar Siauliai