In memoriam Julian H (S)

Leestijd 12 minuten

“Maar hoe weet je dan wie ze bedoelen als jullie naam geroepen wordt?” Vroeg ik natuurlijk. Daar hadden jullie al snel een simpele oplossing voor. Julian H en Julian S. Hoewel dat ook nog even verwarrend werd toen jij vertelde dat je niet alleen Hermans genoemd wilde worden maar eigenlijk ook Schröder, naar je moeder. Alleen al dat jij op die jonge leeftijd dat soort dingen bedacht vond ik al super. Ik weet natuurlijk niet wat je exacte reden was maar vermoed dat je je beide ouders als gelijk wilde zien en daarmee je moeder ook in je naam wilde laten terug komen soms. Voor mij alleen maar een bewijs dat je oh zo trots was op de ouders die jou op de wereld hebben gezet. 

Al snel mocht ik jou ook ontmoeten en uiteraard vond ik dat bijzonder vanwege je naam, maar ik vond je ook gelijk al een hele spontane en vlotte verschijning, zo leuk! En zo maakte jullie een eerste afspraak om na school samen naar de film te gaan. Jullie waren nog zo klein, dat ik uiteraard mee ging. Niet naar binnen natuurlijk, want dat konden jullie prima zelf, ik wachtte netjes op het terras buiten tot jullie de film gezien hadden. Daar kwamen jullie dan dapper aan lopen. Twee heerlijke mannen bij elkaar. Het was zo’n lekker weer dat we nog even op het terras zijn gaan zitten. Ik was nieuwsgierig naar jou en stelde een paar vragen, maar mijn vragen bleken al snel overbodig want jij vertelde net zo graag... Ik kan me geen exacte woorden meer herinneren maar wel dat ik erg onder de indruk was van jouw kijk op het leven en de interesses die jij had. 

Niet alleen dat, het was het totaal plaatje wat klopte bij jou, je charmante lach, je energie, je kennis, je leuke koppie, je sociale kletspraat...ik was toen al een beetje gesmolten voor je...wat heerlijk dat mijn zoon bij jou in de klas mocht zitten. Ik hoopte dat er nog vele ontmoetingen zouden volgen...en dat gebeurde ook. 

Op het schoolplein, bij een aantal speelafspraakjes, bij verjaardagsfeestjes, met de hele klas naar de speeltuin, uitstapjes met school, naar het museum, de deelnames aan de lego league, er waren genoeg momenten om weer even een glimp op te vangen van jouw sprankelende aanwezigheid. 

De vriendschappen in de klas veranderen: ze werden met de jaren intenser en hechter en anders van samenstelling. Hoewel ik altijd het gevoel heb gehad dat jullie klas een hele hechte groep was, die als een blok voor elkaar op kwam. En dat bleek ook meer dan eens nodig. Want lieve Julian, zoals ik van de zijlijn heb mogen horen en zien, was jij al van heel jongs af aan, een eigen persoon, op een hele prettige manier. Jij wilde zijn wie je was en wilde niet mee in een keurslijf. En terecht! 

Een prachtige eigenschap waar ik alleen maar respect voor kan hebben (en een beetje jalousie). Een levenshouding waar je het jezelf niet altijd makkelijk mee hebt gemaakt in de buitenwereld, maar een houding die wel in de klas geaccepteerd werd, iets wat ik vol bewondering soms aanhoorde. Onze Julian vertelde regelmatig over het wel en wee in de klas, en ook over jouw visie, jouw kleding, je ideeen, je haren, je nagels en hoewel hij zelf bij lange na niet de vrije geest heeft die jij had, hij besprak het altijd alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Jij wilde roze haren, dat was prima, jij had lange haren, dat maar niemand er iets van zou zeggen want dan zou onze Julian (en de rest van de klas) het voor je opnemen. 

De jaren vlogen voorbij en zo kwam alweer het afscheid in groep 8. Voor iedereen een nieuwe start, met veel of weinig moeite, maar afscheid nemen was onvermijdelijk. Op 4 juli hadden we nog samen een afscheids-bbq bij Jent in de tuin. Jullie hebben je heerlijk vermaakt met z’n allen, schriften verbrand, marshmallows geroosterd, gezwommen in het grote bad, gegeten en vooral gelachen en gespeeld met elkaar...niemand had kunnen bedenken dat dat de laatste ontmoeting zou zijn...

Precies 4 maanden later, op 4 november, moest jij afscheid nemen van het aardse leven...ik kon en kan het niet geloven! Over het waarom heb ik me al eens in de afscheidsblog van Sacha uitgelaten, dat gevoel is nooit weggegaan en kwam versterkt wederom naar boven. Ik begrijp het niet, waarom mogen sommigen van ons maar zo kort op aarde zijn. Wat is de reden, het nut, de noodzaak....? Waarom jij, waarom op deze manier? Waarom op dat moment? Allemaal gedachten die in alle heftigheid pas het begin zijn van het overweldigende gevoel van machteloosheid. 

Waar ben je dan nu? Hoe gaat het nu met jou? Met jouw ouders, je broers, je familie, je vrienden? Iedereen die jou gekend heeft of heeft gehoord over je overlijden is geraakt door je abrupte afscheid... er zijn gewoon geen woorden voor...

Voor je definitive afscheid, jouw levensviering, besluiten je klasgenoten voor te stellen om een plukje haar roze te verven als eerbetoon. Ik vind het een prachtig idee dat ze op deze manier wederom als groep samen willen laten weten achter je te staan en jouw leven te willen eren. Voor onze Julian is het ingewikkeld. Zoals jij vast ook wist is zijn kijk op het leven anders en waar die bij jou roze en regenbogen was, is het bij onze Julian meer zwart-wit. Ook zijn gevoel wil ik respecteren maar uiteindelijk besluit hij toch ook een roze pluk(je) te willen. Voor mij een ultiem bewijs van zijn (op zijn manier) verbondenheid met jou. En ik bedacht me steeds hoe geweldig jij het gevonden zou hebben om je oud klasgenoten zo te zien...

Zo ‘vieren’ we op prachtige wijze, en met vele mooie filmpjes, gedichten, verhalen en muziekstukken jouw leven. Maar lieve jongen, ik zet het vieren toch bewust tussen haakjes, want wat is het een verscheurd gevoel. En dan ben ik nog maar een toeschouwer, hoe moet dit voor jouw familie wel niet zijn...

Met de roze pluk nog in zijn haren, is onze Julian de volgende dag naar school gegaan. Vastberaden om zijn haren niet te wassen, nee, want nu zouden vast mensen vragen waarom hij zo’n pluk had, en dat zou voor hem de aanleiding zijn om over jou te kunnen praten. Want dat is wat we wel kunnen doen...over jou blijven praten, aan jou blijven denken, en zo nu en dan vanuit jouw gedachtengoed handelen...en zo ben jij, zonder dat je dat zo bedoeld hebt, voor velen een enorme inspiratiebron, en heb je zelfs onze Julian, een klein beetje roze weten te maken! 

Dankjewel lieve schat voor wie je was, je sprankels, je gekke liedjes, je onbevangenheid, je muzikaliteit, je creativiteit en vooral je oneindige inspiratie! 

Dat jouw regenboog gekleurde ster over je familie mag blijven stralen, wij zullen je nooit vergeten!