Un petit tour de Lille

Leestijd 27 minuten

En zo startte ons mini avontuur. Na een kwartiertje treinen zijn we alweer in Maastricht. Daar stappen we over op de trein naar Luik. Van de ietwat luxe NS trein, overstappen op de Belgische variant, is wel even wennen. Zoals dat altijd gaat met mij moet ik eigenlijk alweer plassen, maar dat is niet mogelijk in deze trein. Of tenminste, er is wel een toilet, maar naar ik vermoed heeft de persoon in kwestie ter plekke besloten een sabbatical op het toilet te nemen want de deur blijft ferme. Oew ja, dat Frans is wel weer even wennen, ik merk dat ik toch automatisch in het Engels of zelfs Duits wil antwoorden als iemand iets vraagt. Maar het taaltje zorgt wel gelijk voor een vakantiegevoel, en dat terwijl we pas een uurtje onderweg zijn. 

Dan maar bij de volgende stop, in Brussel naar het toilet. In het centraal station hebben we de betaalde toiletten zo gevonden. Er staat een rij...en ik zie dat je 60 cent moet betalen, en ik heb geen kleingeld bij me. Dus ik zeg tegen Lora dat we zo wel terug komen, laten we eerst maar gaan lunchen. Zo gezegd zo gedaan, zoeken we een half uur later en inmiddels met hele hoge nood, toch weer les toilettes. We hebben een andere plek gevonden waar je met een token een toilet kunt openen. Eerst koop je een token bij een aparte automaat, waar gewoon briefgeld in kan. Mooi, dat ook weer geregeld. Dan zijn er 6 toiletten om uit te kiezen. Bij een groen lampje kun je naar binnen nadat je je muntje erin hebt geworpen. Tenminste dat zou de bedoeling zijn... Ware het niet dat het toilet dat ik open maak, bezet lijkt te zijn. 

Er staat een man met zijn telefoon in zijn handen verbaasd naar me te kijken, alsof ik niet degene ben die hem moest komen vergezellen. Ik snap het even niet, laat van schrik de deur los en kijk Lora verbaasd aan. Op dat moment dringt zich een jongedame voor ons langs, gooit ook een token in de deur en stapt zeer vast beraden de wc binnen waarvan ik toch zeker weet dat die man....ohhhhhhhhh...nu begrijp ik het...une rendez vous sur la toilette..Jemig...kan ik weer opnieuw beginnen. Weer zo’n muntje halen, en in de rij aansluiten die inmiddels is ontstaat. 

Ik blijk overigens niet de enigste met problemen met het systeem. Niet dat alle toiletten bezet zijn met hitsige stelletjes, maar meer dan eens verdwijnt zo’n muntje gewoon in het niets...zo ook bij de heer die voor mij in de rij staat. Hij baalt behoorlijk want hij moet ook een trein halen. Net zoals wij ondertussen richting de bus zullen moeten. Dus ik zeg tegen hem, dat hij mijn muntje mag hebben, onder de voorwaarde dat hij voor ons de deur dan open laat zodat wij naar binnen kunnen na hem. Lora moet inmiddels ook dringend plassen. En zo geschiedde...een goed bedoelde daad maar niet zo handig...want doordat wij geen muntje erin gooiden blijft het lampje op groen, en kun je de deur dus niet afsluiten. Owwwww....grrr...nou ja, Ik hou de deur tegen voor Lora en zij voor mij...en zo kunnen we toch nog opgelucht op zoek naar de blablabus. 

Ja de Blablabus, zo heet die echt! De bus die ons nu van Brussel naar Lille zal vervoeren. We hebben er al veel om gelachen...maar nu is het even menens, want er staan een hoop bussen, maar ik zie geen blablabus. En als ik het exacte adres in maps zet zouden we nog een heel stuk moeten lopen. Er staan wel heel veel mensen hier te wachten dus het voelt onlogisch om de massa te verlaten. Dan zie ik gelukkig op een van de touringbussen een heel klein A4tje hangen met BLABLAbus erop... en we kunnen gelijk instappen...Mooi, ook dat weer geregeld! 

En nu zul je wellicht denken:
”Gaat ze nou echt over dit soort details bloggen?” nou...ja dus....want het zijn juist de kleine dingen die ertoe doen...die een reis maken tot wat het is...die het leven maken tot wat het is...

En zo reizen we verder richting noord Frankrijk. Ik geniet van het uitzicht, van de rust, van het gezoem van de motor en de dikke touringcarbanden die over het asfalt rollen. Van Lora die tegen me aan in slaap is gevallen..van gedachten op nul...rust...zzzzzzzzzen...

En dan zijn we er! We schrikken beide uit een roesje wakker en stappen uit bij Gare de Lille Flandres. Het is prachtig weer dus we lopen maar eens op gevoel. Ik meen te weten welke kant we uit moeten maar uiteindelijk moet ik toch even op de map kijken en blijken we een kleine omweg gemaakt te hebben. Maar het geeft niet. We genieten van de rust die deze stad uitstraalt en het heerlijke weer. Na een half uurtje wandelen komen we al aan bij ons hotel. Een mini-kamer zoals Lora het noemt...maar nog steeds groter dan de kamer die ik ooit had met Julian in Parijs! 

We droppen de meeste spullen en gaan dan weer de stad in. Nu met de metro om enkele meters te sparen. Lora is toch al een beetje moe gelopen. In de bus hadden we al bedacht wat we wilden doen, en zo was ook het idee geboren om gaatjes te laten schieten. We hebben het daar ooit over gehad maar toen durfde Lora niet. Nu zei ze heel simpel: “ Ja dat wil ik wel”....dus hebben we la vache a les cornes gevat, en zijn de eerste de beste juwelier ingelopen. Want als Lora zich eenmaal iets bedacht heeft, wil ze het ook gelijk gedaan hebben...(iets met la pommes...)....In mijn beste Frans blijk ik in mijn slechtste Engels te vragen of ze gaatjes kunnen schieten. Dat kunnen ze wel, en binnen een paar minuten zit ze al dapper op een kruk. Het is maar goed dat ze geen Frans verstaat want enkele vriendelijke verkoopsters proberen haar gerust te stellen en zeggen dat ze zo dapper is, terwijl Lora geen idee heeft wat er eigenlijk gaat gebeuren...Ze tellen af en schieten met twee dames tegelijk: trois, deux, une...TAK.

Ik wacht op een traantje, een reactie, een auw...maar er komt niets...Dat was het! Wat is ze courageux (om met Martien Meiland te spreken)...Trots kijkt ze in de spiegel....wat een bijzonder begin van ons weekend! Vol trots lopen we de stad verder in. Wat een geweldige leuke beelden staan hier overal!

Overal moet ik een foto van maken van Lora en het liefste wilt ze een mini versie van zo’n beeld ergens kopen als aandenken. We hebben dus gelijk weer een missie erbij. We slenteren verder nog wat door de stad en nadat we nog wat gegeten hebben, besluiten we terug te gaan naar het hotel, om op bed nog wat spelletjes samen te doen. Kwartetten in het donker met lichtgevende kaarten is ook eigenlijk vooral op dit soort momenten geschikt! ;)

En zo vermaken we ons prima in deze tranquille Franse stad. We besluiten op zaterdag naar de Zoo te gaan die aan het centrum grenst. Alles is te lopen maar om wat kinderbenen-energie te sparen nemen we de metro en de bus. Met een kaartje van 12 euro, reizen we drie dagen zoveel als we willen. Heel slim van die Fransen is dat ze bij de ingang van de Zoo een soort mini pretpark hebben neergezet. Daar wil Lora natuurlijk naartoe. Alleen, het is nog niet open zo vroeg. Dus ik beloof haar dat we er heen zullen gaan na de dierentuin bezocht te hebben.

Achteraf gezien had ik dat wellicht anders aan kunnen pakken, want ze rent langs alle dieren, bekijkt ze wel even aandachtig, om vervolgens weer door te rennen!

Natuurlijk wilt ze zo snel mogelijk weer weg hier, op naar de draaimolen en de achtbaan. Eerlijk is eerlijk, de dierentuin is maar klein, en zo staan we een krap uur later alweer buiten. Op naar de carrousel, maar helaas...alles is nog dicht en blijkt pas om 14:00 uur open te gaan. Dat is pas over 3 uur! Daar gaan we niet op wachten....maar we kunnen wel terug komen straks!

En zo gaan we ter overbrugging met de bus door de stad rijden. We hoefden eigenlijk maar twee haltes, maar omdat we eigenlijk beide het wel leuk vinden om vanuit de bus de stad te bekijken, blijven we gewoon zitten tot het einde van de buslijn. Dat blijkt een shoppingmall te zijn. Daar is ook altijd wel iets te vinden om zowel Lora als mama te vermaken. En zo gaat ze al in een eerste carrousel, lunchen we samen, kopen we nagellak en vergapen we ons aan sommige vreemde mensen of dieren in de mall. 

Dan is het tijd om de bus weer terug te pakken en een half uur later zijn we weer bij het park, waar inmiddels een gezellige drukte is ontstaan. Ik zou het willen vergelijken met een miniatuur Efteling parkje, precies gemaakt voor Lora’s leeftijd. Ze kan overal alleen in, en dat doet ze dan ook. Ze besluit alle attracties te willen uitproberen: van achtbaantje tot boomstam, zonder angst stapt zo overal dapper in. Vanaf een bankje bekijk ik het geheel. Opvallend dat ze steeds zo als eerste overal in kan...dat begrijp ik even niet. Totdat ik mee kijk en zie dat mijn ogenschijnlijk onschuldig ogend meisje, gewoon zichzelf langs alle rijen door laat glijden, en stilletjes op die manier overal vooraan weet komen te staan....tja....

Na een paar uur plezier in het Cita Parc, gaan we weer naar de stad, eerst met de bus...en dan nemen we normaal de metro, maar nu besluiten we te lopen. Dan zie je toch net weer meer van de stad. Even later belanden we in een gezellig Italiaans tentje waar we samen wat drinken en alvast beginnen met het nagerecht. Ons hoofdgerecht bestaat later die avond uit Sushi!

Precies zoals we afgesproken hadden! En het smaakt allemaal even lekker. Wat ons opvalt in de stad is dat er veel zwervers zijn. Als Lora er weer een ziet zegt ze:” Jeee....die meneer wilt gewoon geld van ons, maar hij doet er helemaal niets voor! Hij zingt niet eens een liedje of zo! Ow ja...hij kan natuurlijk geen gitaar kopen, want hij heeft geen geld...maar hij zou toch ook zonder gitaar een liedje kunnen zingen?” 

En zo heeft Lora wel meer gedachtenkronkels onder het wandelen die ze met me deelt. Zo zegt ze ineens: “Mama, ik vind eigenlijk dat Lucas 6 weken niet zou moeten gamen!”
“Ow?” Reageer ik verbaasd! “Hoe dat zo?”
”Nou, omdat hij nu wel heel erg veel gamed en hij is al 16, dus bijna volwassen, en als hij volwassen is, dan zal zijn vrouw het niet leuk vinden als hij altijd aan het gamen is!”

Hahaha...heerlijk hoe ze hierover nadenkt. Het gegeven dat je met 18 jaar volwassen zou moeten zijn, houdt Lora veel bezig. Zo vroeg ze ook of Fares nu al een vrouw heeft, aangezien hij bijna 18 jaar is. Dan moet het allemaal gebeuren volgens Lora...Met 18 jaar ben je gewoon volwassen, vind je een partner en ga je trouwen. Zo simpel is het leven voor een 5 jarige :)

De volgende dag beginnen we weer met optutten, want dat vind Lora heerlijk. Dus ze staat voor de spiegel en doet een dagcreme-pje op haar toch al zo zacht roze wangetjes, Een dun laagje ogenschaduw, kamt haar haren, ik mag haar nagels lakken, een vlechtje maken...en tenslotte doet ze nog wat parfum op, en zo kunnen we gerust aanschuiven voor het ontbijt...met haar glanzende nieuwe oorbellen een echt mini dametje...

Na het ontbijt gaan we op pad en wandelen naar het natuur historisch museum. De entree is ook nog een gratis deze week, dus we boffen maar weer. En wat een prachtige verzameling aan opgezette dieren is hier te bewonderen! Wauw!

Een zeer uitgebreide collectie van vogels en zoogdieren. Maar ook de paar dinos laat Lora niet ongezien. Ze verwonderd zich bij bijna alle beesten en dus krijg ik steeds de vraag: “Heeft die echt geleefd?” ...we vermaken ons er een uurtje en dan lopen we weer naar buiten. “Wat gaan we nu doen?” Hoor ik zowel Lora als mezelf vragen...

Ik zoek weer even snel op mn telefoon wat er nog meer te doen is en zie dat er een bowlingbaan in de buurt ligt. Dus we besluiten daarheen te lopen en vermaken ons daar met een paar potjes bowlen. 

Dan gaan we weer verder, want er is nog een belangrijke (hahahaha) plek die ik gezien MOET hebben: Meert, is de patisserie die in 1761 is opgericht en zeer bekend is om zijn gevulde wafeltjes. Dus op naar Meert!

Een prachtig oud gebouw waar Lora en ik als twee prinsessen plaats mogen nemen in het kleine restaurantje. Lora besteld een wafeltje en ik een Saint Honore...al is het omdat ze die bij heel Holland bakt ook al eens moesten maken ;)...

Yummie...wat voelen we ons toch verwend in deze decadente zitgelegenheid. Lora pakt haar Ipad maar eens erbij zodat ze niet teveel went aan al deze luxe :)

Na deze luxe pauze, gaan we weer verder...slenteren door de stad en op zoek naar het aandenken waar Lora om vraagt: ze zou graag een miniatuur versie willen van een van de beelden die hier in de stad staan. De beelden blijken onderdeel te zijn van de Eldorado expositie (duurt nog tot 1 dec 2019).


We vinden maar 1 kleine souvenirwinkel in de stad, en die blijkt niets te hebben. Dus ga ik op zoek en zie op de website van de expo dat er nog een andere plek in de stad is waar we we nog meer beelden kunnen bekijken en mogelijk ook een aandenken kunnen kopen. Het blijkt tegenover het park te zijn waar we die ochtend ook al langs gelopen zijn. Dus gaan we weer met de metro en de benenwagen en komen een poos later op plaats van bestemming. Gaaf! Hier staat nog een hele collectie van de Mexicaanse beelden die we zo grappig vinden. Als aandenken nemen we een kleine kleurrijke schedel mee, voor in de vakantie-aandenken-vitrine-kast van Lora. 

Daarna nog even chillen in het park met speeltuin voordat we richting hotel terug gaan. Het was weer een heerlijke en afwisselende dag Lille. Op naar de laatste overnachting en morgen voor het laatst de stad in om minstens nog ergens een heerlijke koffie te drinken en wie weet waar nog meer te belanden, voordat we weer terug reizen met de Blablabus en de trein...

Voor nu kan ik niet anders dan concluderen dat Lille een bijzonder rustige, vriendelijke en lekkere stad is om eens gezien te hebben. En wellicht zijn 4 dagen veel als je alleen komt om de stad te verkennen, maar als je even wilt afschakelen van wat moet, dan zijn 4 dagen eigenlijk nog veel te weinig....

Voyager est la seule chose que vous achetez et pourtant vous rend plus riche!