Stephanie Könings

Project 4: Meal Service at Village Temple

Leestijd 19 minuten

Op naar het laatste project van mijn reis. Ik ga op zoek naar de Village Temple welke toevallig heel dichtbij mijn hotel ligt. Wederom heb ik geen idee wat me te wachten staat en dat vind ik juist zo leuk!

Zo loop ik nog door het hier en daar hectische straatleven van New York, en zo sta ik ineens binnen in de zogenaamde tempel van het dorp. Nu had ik bij de naam tempel wel een andere verwachting moet ik zeggen, maar voor de bezoekers zal het wellicht wel zo voelen.

Ik loop het gebouw binnen en word wederom gelijk ontvangen door twee portiers. Ze vragen waar ik voor kom en wijzen vervolgens op een deur die doet vermoeden dat je de meterkast in gaat stappen. Ik twijfel dus heel even of ik het wel goed begrepen heb, maar ze gebaren nog eens dat ik echt die deur moet hebben. Dus maak ik het smalle deurtje open en wurm mezelf er doorheen de trap op die erachter verstopt blijkt te zitten. Ik loop de trap omhoog en kom in een kleine zaal waar allemaal tafels en stoelen klaar staan. Ook staat er een vrolijke dame die gelijk zegt:

“Ben jij Stephanie?” Het blijkt Julia te zijn, de teamleider van vandaag.

Julia

Ik blijk de enigste onbekende nieuweling vandaag, dus daardoor kon ze het zo gemakkelijk raden.

Ze legt me gelijk uit hoe alles te werk gaat en voor ik het weet sta ik, met handschoenen aan, boterhammen uit papieren zakken te halen om ze te verplaatsen naar andere papieren zakken. Ik stel uiteraard de nodige vragen over nut en noodzaak van deze actie, maar het blijkt anders te ingewikkeld te zijn om uit te delen. Ze krijgen schijnbaar voedsel gedoneerd van allerlei organisaties en zo ook deze zakken met een boterham en een bakje appelmoes. Ze willen de bezoekers liever één zak geven met twee boterhammen, dan twee zakken blijkbaar. 

Dan worden er grote schalen met salade verdeeld over kartonnen bakjes zodat ze al klaar staan; verder is er verse soep, fruit, koffie en cornbread. 

Soup

Julia legt me uit dat ze iedere zaterdag deze ontmoeting organiseren voor mensen die behoefte hebben aan gratis eten. Dat kunnen daklozen of armen zijn. De verhouding is ongeveer 60% mensen die in armoede leven en 40% daklozen. Er is geen controle of je tot één van deze groepen behoort, iedereen mag gewoon binnen lopen.

Dan is het zover, de deuren gaan open voor de grote groep mensen die zich buiten in een rij voor de deur heeft opgesteld. Beleefd lopen ze naar de serveertafel waar het eten staat opgesteld, en deel ik samen met de andere vrijwilligers het voedsel. Ik voel me gelijk ongemakkelijk merk ik, als ik zie hoe dankbaar iedereen reageert, en hoe uitgehongerd ze vragen of ze misschien twee zakken met boterhammen mogen mee nemen. Dat mag nog niet, want iedereen wil eten en de rij is nog lang niet ten einde. Alleen al het gegeven dat je op dat moment “NEE” moet verkopen, doet een beetje pijn in mijn hart. Maar van de andere kant is er heel veel te eten en blijkt later dat men wel een tweede, derde of vierde keer langs mag komen om nog iets te halen zolang er nog iets over is.

Na 15 minuten uitdelen lijken de meeste mensen voorzien en zijn de tafels gevuld. Er ontstaat een gezellige sfeer onderling en ik zie dat er vele vaste bezoekers zijn die elkaar blijken te kennen. Mijn oog valt gelijk op Walter, die een grote tas spullen bij zich heeft en daar iets uit haalt. Het is een tekening van een man die hij helemaal met pen gemaakt heeft. Vol trots laat hij hem aan zijn buurman zien, en ik grijp gelijk mijn kans om een gesprek aan te knopen. Ik vraag Julia snel of ik achter de serveertafel uit mag, als zij zegt: 

“Tuurlijk! Ik neem het van je over hier, ga jij maar socializen met de bezoekers...”

Dat laat ik me geen twee keer zeggen, dus binnen twee stappen sta ik naast Walter en geef hem een compliment betreffende zijn tekenkunsten. Hij glundert ervan en laat nog eens trots zien wat hij heeft gemaakt. Hij begint er hartelijk bij te lachen. Ik vraag hem wie hij getekend heeft, maar het blijkt een soort van zelfverzonnen man te zijn die uit allerlei personen bestaat, waaronder God.

“Kijk maar”...vult hij aan “Dit is toch zeker de mond van God die ik getekend heb?”

“Heel mooi gedaan, en voor wie heb je het gemaakt?”

“Het is voor een vriend van me die een restaurant heeft en het daar op zal gaan hangen” zegt hij wederom met een eigenlijk iets te uitbundige lach...

Ik voel een beetje verwarring in mezelf omdat me niet duidelijk is wat van dit alles de waarheid is...een soort van Margret effectje...Maar ik ga gewoon mee in zijn verhaal en vraag of hij vaker dit soort tekeningen maakt...

“Ik maak heel veel tekeningen, alleen van mannen, want die vind ik mooi!’ zegt hij wederom met een vettige lach...”Ik ga ook een boek schrijven en word een hele grote schrijver. Ik ga daar zoveel geld mee verdienen dat ik de wereld over ga reizen. Ik ga dan naar Madrid en naar Stockholm, naar IJsland, Italië, Frankrijk, Australië, Nieuw-Zeeland, Thailand en naar Vancouver, naar Portland en Albuquerque en naar San Francisco...” terwijl hij door blijft ratelen over de vele plekken in de wereld die hij wil gaan bezoeken, zie ik dat zijn andere buurman iets geeft aan een dame die weer tegenover hem zit. Ik wil weten wat het is, dus bedank ik Walter voor zijn gesprek en loop verder.

Walter

Als John me ziet aankomen, pakt hij gelijk terug wat hij aan de vrouw gaf en geeft het aan mij. John ziet er verzorgd uit, is een man van middelbare leeftijd (rond de 55 schat ik) met een zwarte pet op zijn hoofd. Hij heeft een veel te grote witte lange blouse over zijn T-shirt heen waardoor hij er een klein beetje uitziet als dokter...ik vraag me af of dat ook zijn bedoeling is. 

Ik heb een ingebonden stapeltje A4-tjes gekregen van hem waar allemaal adressen op blijken te staan.

“Het zijn de 204 adressen in New York waar je gratis kunt eten!” legt hij uit...

“Ik heb ze allemaal bezorgd en gepubliceerd op deze manier. Die adressen geef ik dan aan andere mensen die het nodig hebben, zo ook aan haar” zegt John terwijl hij liefdevol naar de vrouw kijkt. De vrouw lacht allervriendelijkst naar me en knikt. 

“Wauw, wat ontzettend slim en behulpvol om te doen John! En als je al die adressen al bezorgd hebt, mag ik dan vragen waar je het lekkerste kunt eten?” vraag ik nieuwsgierig...

“Ja tuurlijk!” en hij noemt een adres op dat ik beter niet kan herhalen...

“Hoezo is het daar zo lekker? Krijg je daar soms Sushi?” grap ik...

“Ja inderdaad!!!! Daar krijgen we soms Sushi! Zij krijgen de ‘left-overs’ van de meeste prestigieuze restaurants!” zegt hij stralend...

“Wow... ik had niet gedacht dat er zoveel adressen zouden zijn waar je gratis kunt eten!”

“Maar er zijn er nog veel meer!”

Er zijn in totaal 707 adressen in NY volgens John. Hij vertelt dat er niet alleen adressen zijn voor voedsel, maar ook voor kleding, schoenen, speelgoed, goederen enz. Zijn tip is dan ook:

“Geef nooit iets aan een zwerver, want ze kunnen alles was ze nodig hebben gratis krijgen! Geld gebruiken ze voor drugs!” aldus John. 

Verder legt hij uit dat hij zo graag andere mensen helpt. Hij heeft daarom die adressen opgeschreven en geeft ze vervolgens aan wie dat nodig heeft. Maar hij helpt ook om andere zaken geregeld te krijgen. Hij weet duidelijk zijn weg in deze wereld, dus vraag ik:

“Waar woon je zelf eigenlijk?”

“Ik ben dakloos...sinds 5 jaar...ik had altijd een hele goede baan, en werkte samen met een partner. Had een groot huis en goed inkomen. Maar die partner heeft me belazerd en daardoor ben ik alles kwijtgeraakt. Doordat mijn identiteit is gestolen kan ik niet bewijzen wie ik ben en heb ik dus nergens recht op! Sindsdien ben ik dakloos. Maar ik geef niet zomaar op, ik heb een nieuwe missie, en dat is om deze mensen allemaal te helpen hun weg te vinden”.

Ik ben er even stil van...voordat ik vraag:

“En waar slaap je dan?”

“In mijn auto, die heb ik nog...”

Pohhh...ik voel me wederom nederig worden...John zit zo vol met passie, ongelofelijk! Dus ik stel hem de vraag die op mijn lippen brand:

“Als je mocht kiezen, zou je dan terug willen gaan naar je vorige leven?”

Volmondig zegt hij “NEEEE, ik ben NU gelukkiger dan ooit tevoren! Ik help mensen en dat geeft mij meer voldoening dan materialistisch rijk zijn!”

Alweer voel ik me een beetje vreemd vanbinnen, voel me verwend met mijn rijke leven als ik John zo hoor...zou ik dan gelukkiger kunnen zijn zonder alle materiele zaken? Wat maakt een mens eigenlijk gelukkig... het zet me allemaal aan het denken...maar tijd om er verder over door te filosoferen heb ik niet, want Julia komt me vragen of ik de koekjes wil uitdelen...

Ik krijg een grote schaal met chocolatechip cookies...3 stuks in een zakje. 

“Begin maar daar achteraan...” zegt Julia erbij

En zo begin ik met het uitdelen ervan. Iedereen is ontzettend dankbaar, sommige zeggen het hardop, anderen stralen het uit met hun ogen...Sommige vragen of ze misschien twee zakjes mogen...maar ik moest van Julia streng zijn, dus zeg met hartenpijn en zo vriendelijk als mogelijk dat het helaas niet mag. Als ik door loop zie ik dat sommige de koekjes dan weer geven aan diegene die er graag extra wilde. 

Hoe bijzonder is dit? Er ontstaat het laatste half uur ineens een hele ruilhandel. Mensen komen vragen om een tweede zak met boterhammen, en ik zie dat ze die vervolgens aan iemand anders geven...wat mooi om te zien hoe vriendelijk, vrijgevig en behulpzaam iedereen onderling is. En dat terwijl Julia had gezegd dat er geen plastic vorken mochten liggen voor het geval iemand gewelddadig zou worden! Ik kan me er even niets bij voorstellen...

Dan komt er nog een jonge man binnen als allerlaatste. Hij vraagt om een boterham maar alles is op. Er is alleen nog koffie en appelmoes.

“Ow...dat geeft niet” zegt hij teleurgesteld...en loopt naar een tafel met twee bakjes appelmoes in zijn handen. Een zeer net geklede en goed uitziende jonge dame met gelakte nagels, die al vanaf het begin aan de tafel zat, had het ook mee gekregen en roept:

“Meneer...als u wilt mag u mijn boterham wel hebben!”

“Nee hoor, dankjewel...” zegt hij vriendelijk terug...

Maar ze blijft aandringen dat hij echt haar boterham mag hebben...en hij blijft bedanken voor het aanbod...

Dan staat ineens een andere man op leeftijd op, gaat tussen de tafels instaan en begint prachtig te zingen! 

“Zo vermaakt hij het gezelschap iedere keer” zegt Julia...

Ongelofelijk...ik ben zo enorm verbaasd door alles wat ik heb gezien, gehoord en vooral gevoeld op deze middag...hoe bijzonder om er deel van uit te mogen maken!

Voldaan en voorzien van de nodige emoties, neem ik weer afscheid van iedereen.

Wat een geweldige ervaringen deze week...Ongekend! 

Wil jij ook New York op een hele andere wijze beleven? Kijk dan ook eens op New York Cares

Geen zin om zo ver te reizen? Kijk dan eens op NLcares voor projecten in de 4 grote steden in ons land...

Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.