Stephanie Könings

Project 3: Creative writing with seniors

Leestijd 21 minuten

Vandaag het project waar ik het meest naar uitkijk! Op naar de Upper West side van Manhattan om de senioren te ontmoeten in het New Jewish Home. Het is telkens weer even een zoektocht in New York en ook dat maakt, ondanks het gegeven dat ik hier vaker rond heb gelopen, het een hele leuke manier om de stad te ontdekken. Ik kom nu weer op plekken waar ik normaal nooit naartoe zou gaan omdat ik niet zou weten wat er te doen is...

In de beschrijving lees ik hoe ik vanuit de metro moet lopen. Ik ben aan de late kant merk ik, doordat ik verkeerd in heb geschat hoe lang de metro erover doet. Maar het is vast niet ver lopen... dat is het eigenlijk nooit... alleen als de tijd weg tikt, lijkt iedere meter te ver. In rap tempo loop ik de drie blokken, op zoek naar het tehuis. 2 minuten later dan de bedoeling, maar 17 minuten later dan ik gewild had, kom ik dan toch aan. 

Bij de entree staat een vrouw van middelbare leeftijd met Cherie op haar naamsticker. Mooi! Dan zit ik goed, want haar moest ik hebben... Ik verexcuseer me gelijk dat ik te laat ben, maar het geeft niet, ik was nog niet de laatste, dus stelde ze me gelijk op mijn gemak. Wat een leuke vrouw ook weer. Ze wijst me naar de lobby waar nog meer vrijwilligers zitten zie ik. We zijn met 12 personen denk ik...het is me namelijk niet helemaal duidelijk wie er nu bij hoort en wie niet. Maar dat wordt snel duidelijk als iedereen zijn naamsticker weer opgeplakt krijgt.

Dan neemt Cherie het woord en heet ons welkom. Ze legt uit hoe we te werk zullen gaan. We gaan zo’n 40 ouderen ophalen in hun kamers. Ze zitten nagenoeg allemaal in rolstoelen en dus zullen we meerdere keren moeten gaan ‘lopen’ met ze. We worden in groepjes verdeeld en gekoppeld aan een ervaren vrijwilliger. Ik mag mee lopen met Smile! Serieus... deze vriendelijke jongeman, met een Indiaans uiterlijk, heet werkelijk Smile. Dus ik vertel hem gelijk dat ik zijn naam zo leuk vind... Dat vindt hij zelf gelukkig ook, zegt hij smilend :) 

We lopen door de gangen en als ik het zou moeten beschrijven ziet het eruit als een heel oud ziekenhuis met op iedere kamer twee bedden, afgezonderd door een enkel gordijntje, zoals dat vroeger was. Alleen zijn dit dus geen ziekenhuiskamers, maar de woonplekken van deze ouderen. Ik voel dezelfde empathie die ik gisteren voelde in het Health Centre.

In de lift ontmoet ik ook Elyse, een andere vrijwilliger die ik vraag hoe ze hier terecht komt. Ze blijkt te wonen in Brooklyn, een echte New Yorkse. Ze heeft twee kinderen van 6 en 9, en werkte altijd als TV-producer. Ze is nu meer thuis voor de kinderen legt ze uit. Vandaag is haar eerste project bij NYC. Ze heeft namelijk een missie... ze is bezig met het maken van korte films over ouderen die in hun laatste levensfase zitten, om hun verhalen te vereeuwigen... Nou zeg... dit is toch ook geen toeval meer? Ik ben ook al maanden bezig hierover, maar dan de wens om zoiets in blog vorm te doen. We zijn beide vandaag hier, vanuit eenzelfde missie en met een gelijk doel, zij het in een iets andere vorm... geweldig... wat een leuk mens ook weer. Ze is zo enthousiast en sprankelend... ze had ook net zo goed Smile kunnen heten bedenk ik me...

Dan komen we bij een groep ouderen in de recreatieruimte, en mogen we de eerste bewoners mee naar beneden nemen. Ik stel me netjes even voor, maar versta helaas niet wat de dame terugzegt. Ze mompelt iets en ik meen uit haar lichaamstaal op te maken dat ze het leuk vindt dat ze mee mag gaan. De grote rolstoel laat zich makkelijk duwen, en zo loop ik met haar terug naar de lift en gaan we naar de grote recreatiezaal. Daar zet ik haar neer en gaan we weer met een groep vrijwilligers op naar nog meer bewoners. We lopen enkele afdelingen af voordat we de juiste personen gevonden hebben. Niet iedereen mag zomaar meedoen blijkbaar. Als we weer terugkomen in de recreatieruimte, zijn alle 40 bewoners compleet. Aangevuld met een dozijn vrijwilligers, is het een grote gezellige groep bij elkaar. 

Dan komt Cherie naar me toe en zegt dat ze mij wil koppelen aan Margret... Ik zie dat zij door iemand anders naar binnen is gebracht. Een oudere heer duwt haar stoel. Het blijkt haar zoon te zijn. Hij gaat er weer vandoor, en ik neem haar mee naar de tafel. Ik stel me voor aan Margret terwijl Cherie fluistert tegen me dat Margret blind is. 

“Hallo Margret, ik ben Stephanie!” zeg ik dus om het gesprek te openen, want misschien is ze geen prater...Nou...dat was een verkeerde inschatting van mij...want OMG (zoals Lora zou zeggen) wat is deze jonge dame een gezellige kletser! Bepaald niet op haar mondje gevallen, is het tweede dat tegen me zegt, dat het niet netjes is om te fluisteren in haar aanwezigheid. Ze had blijkbaar gehoord dat Cherie nog iets fluisterde tegen me en daar moest ze dus toch echt effe iets over zeggen. Geweldig, ik bewonder gelijk haar eerlijkheid en vraag hoe oud ze is...

“Over 2 dagen word ik 100 jaar zeggen ze”....

“Ow wauw!” roep ik verbaasd uit.

“Ja...het kan ook een leugen zijn hoor...je weet het niet” vult ze aan terwijl ze hartelijk begint te lachen met haar mond zonder tanden. 

Ze heeft genoeg om over te praten merk ik al en doet het ook graag. Omdat we met zoveel mensen in één ruimte zijn, ben ik dicht naast haar gaan zitten, zodat ik haar goed versta en zij mij.

“Was dat je zoon die net bij je was?” vraag ik terwijl ik het antwoord al ken...

“Ja” 

“Wat een knappe man!” zeg ik haar

Ze begint hartelijk te lachen en bedankt voor het compliment! 

“Heb je nog meer kinderen?” vraag ik nieuwsgierig...

“Nee, dat is mijn enige zoon”

Terwijl we zo zitten te kletsen, is Cherie bezig om de groep toe te spreken door de microfoon. Margret laat zich er niet door storen, dus ze kletst gewoon verder...

Over het leven in het tehuis, over haar zoon, over eten...

“Wat vind je echt lekker om te eten?” vraag ik

“Spek met eieren!” antwoordt ze vastberaden

“Oh heerlijk inderdaad, wanneer eet je die dan, als ontbijt of als lunch?” wil ik graag weten

“Neeeee.... op mijn leeftijd plan je niet wat je gaat eten als ontbijt... dat doe je niet omdat je het noodlot niet wilt tarten, want voordat je het weet word je heel ergens andere wakker in de ochtend, op een plaats waar je nog niet wilt zijn... dus plan ik niets...” is haar eerlijke antwoord.

Wat een bijzondere vrouw... ze past wel heel mooi in het rijtje mooie en bijzondere mensen die ik deze reis al heb mogen ontmoeten... Ongeloofelijk... ik voel me zo ontzettend bevoorrecht om hier te mogen zijn en met haar nu een schrijfopdracht te mogen doen!

Dan is het toch echt tijd om te beginnen. Ik was al erg benieuwd hoe de opdracht in zijn werk zou gaan, maar dat hebben ze heel slim aangepakt Het idee is dat er een thema is waarover geschreven moet worden. Het thema vandaag is: als jij een nieuwe feestdag zou mogen bedenken, welke zou het dan zijn en hoe ziet die eruit... vervolgens maakt het eigenlijk niet uit waar de mensen mee komen. Ze mogen hier echt iets mee doen, maar ze mogen ook gewoon over hun leven praten... in feite geeft het gewoon een makkelijke manier om in gesprek te komen... het doel van de bijeenkomst: verbinden met elkaar...

Nou Margret en ik zijn verbonden vanaf de eerste minuut, dus missie al geslaagd... maar nu het thema...

“Nou Margret... heb jij al een idee over jouw feestdag?”

“Ja zeker!” roept ze enthousiast!

“Dat wordt DOGS-day!” zegt ze

“DOGS-day? Als in honden dag????” vraag ik verbaasd

“Ja!! DOGS-day...” zegt ze hartelijk lachend

“Oke.... en wat vieren we dan op DOGS-day?”

“Dan vieren we de herinnering aan onze beste vrienden in het leven!”

“Wat een leuke idee inderdaad! Heb jij beste vrienden waar je dan herinneringen aan wilt ophalen?”

“Jazeker! Ik heb 1 beste vriend...”

“En hoe ga je die herinneringen dan precies ophalen?”

“We gaan zitten samen en dan liegen we”

“Liegen????” herhaal ik haar opmerking omdat ik meen dat ze iets anders bedoeld...

“Ja liegen, want het gaat niet altijd om de waarheid, iedereen heeft zijn eigen waarheid in het leven, en iedereen heeft zijn eigen herinneringen... dus het maakt uiteindelijk helemaal niet uit of het de waarheid raakt... zolang je er plezier in hebt een verhaal te vertellen...”

“En wat zou jij dan over die ene beste vriend willen vertellen?”

“Dan zou ik verhalen ophalen over vroeger, hoe we als tieners kattenkwaad uithaalden en mijn vader boos maakten. We hebben fikkie gestookt en van moeder hebben we al het fruit opgegeten dat ze klaar had liggen voor de jam die ze wilde maken. Als straf kregen we buikpijn en diarree, maar het was wel een hele leuke belevenis...”

“Hoe heet die beste vriend van jou eigenlijk Margret?”

“Euhhhhh dat maakt toch eigenlijk niet uit...laten we hem anders William noemen” antwoordt ze wederom lachend...

Wat vreemd dacht ik, dat ze hem niet lijkt te kennen...of is dit het punt waarop ik me realiseer dat dit de leugen is waar ik middenin zit? Dus ik vraag:

“Margret, het is toch je beste vriend? Dan weet je toch wel zijn naam?”

“Och maar ik heb zoveel goede vrienden, maar ik ben er ook al heel veel verloren... William is er ook niet meer... Die is naar de oorlog in Duitsland vertrokken.”

“Wat erg om te horen dat je je beste vriend dus nooit meer hebt gezien!”

“Ja dat is inderdaad niet leuk, maar weet je, voordat hij weg ging hebben we hem wel een geweldig afscheidsfeest gegeven! En ik weet nog dat we gezegd hebben dat we door zouden feesten totdat hij terug kwam... maar hij is er dus nog steeds niet...” bijzonder genoeg vertelt ze dit allemaal nog steeds lachend...

“Wat zou je eigenlijk willen eten op de DOGS-day?”

“Ik denk dat hondenkoekjes wel lekker zijn!” giechelt Margret

“Ow dat is een leuk idee inderdaad” lach ik met haar mee...

“Hondenkoekjes zijn heel erg lekker, mensen eten ze wel vaker hoor... en William at die ook wel eens... ik heb ook een hond gehad, een Chihuahua, ze was mijn alles... dus die wil ik dan ook herinneren... Ze heette Patio... misschien kunnen  we dan ook iets opsturen naar Duitsland voor het geval William daar nog is”

“Ow” vraag ik verbaasd? “Denk je dat William misschien nooit teruggekomen is maar daar nog woont?”

“Ja... dat zou natuurlijk ook zomaar kunnen, dus laten we maar wat koekjes opsturen..en een jas... laten we de jas van Patio opsturen naar William, die heeft hij misschien nodig!”

Nou nu is ze me toch echt een beetje kwijt... de fantasie van Margret is overweldigend... heerlijk, ze heeft enorm veel plezier merk ik, in het verzinnen van dit verhaal. Ik probeer nog een beetje duidelijkheid te krijgen om er een touw aan vast te kunnen knopen, dus zeg:

“Huh... maar Patio was toch een hond? Hoe kunnen we dan die jas opsturen?”

“Ja... ach... wat ik al zei... we kunnen gewoon verhalen verzinnen... Patio was eigenlijk mijn beste vriend... en ook mijn hond... mijn hond was mijn beste vriend... Dus laten we die jas nu maar opsturen... of de jas van William naar Patio, dat kan ook....”

Hartelijk lachend zitten we schouder aan schouder als we horen dat we ons verhaal moeten gaan afronden. Wat een heerlijk mens is het toch...

Ter afsluiting van de schrijfopdracht mag iedereen zijn verhaal hardop voorlezen. Tenminste, de vrijwilligers doen dat... dus krijg ik gelijk een microfoon in mijn handen om te vertellen wat Margret bedacht had. De andere aanwezigen moeten er hard om lachen, blijkbaar heeft Margret vaker dit soort fantastische verhalen. Er wordt luid geapplaudisseerd voor haar, en ze heeft een tevreden glimlach op haar gezicht... Dan luisteren we naar de andere 39 verzonnen feestdagen... wat een leuke morgen is dit! Prachtig om te zien hoeveel plezier iedereen heeft en dat op zo’n simpele manier...

Dan breng ik Margret terug naar haar afdeling.

“Zet me maar in de recreatieruimte want daar is nu muziek, en ik hou van muziek...”

“Margret...mag ik je nog iets vragen... heb jij nog een wijsheid die je mee wilt geven aan de wereld?” 

“Nou... euh... nee daar moet ik over nadenken hoor... Het leven gaat zo snel voorbij... terugkijkend is het voorbij gevlogen... weet dat het snel gaat...”

Dat is eigenlijk haar hoofdboodschap... dan nemen we afscheid en bedankt ze mij hartelijk voor de leuke ochtend...

“Jij dankjewel Margret...dat ik je heb mogen leren kennen, je bent een inspiratie voor me!”

Wat een geweldige ervaring... en met de conclusie: geniet met volle teugen van het leven...

Margret

Op naar morgen om weer van een nieuwe dag te genieten: Meal service at Temple Village

Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.