Voor het archief!

Leestijd 8 minuten

Zo zit onze Lucas momenteel in een leeftijd (eind 14) waarin hij al keuzes moet maken voor later. Middels de profielkeuze die hij nu maakt, bepaalt hij al een klein beetje de richting die hij later op wil gaan. Zo’n 10 jaar lang, hebben wij het vermoeden gehad dat hij een technische richting zou willen kiezen. Architectuur, bouwkunde, science...het past bij hem. Op de kleuterschool kregen we al te horen dat hij zo’n goed ruimtelijk inzicht had. En als je zijn vouwkunsten bekijkt, zijn knutsel ideeën ziet en zijn uitvindingen bewonderd, kun je dit alleen maar bekrachtigen. 

Dus hebben we regelmatig met Lucas gesproken over vervolg opleidingen. Onlangs vond er een voorlichting plaats op school, van de FH Aachen (Die Fachhochschule), waar legio opleidingen mogelijk zijn die aan zouden kunnen sluiten bij de interesses van onze puber...Er wordt ook nog eens een baangarantie geboden en het collegegeld is stukken lager dan in Nederland. Enigste minpunt in mijn ogen is de taal, maar ach, “daar wen je vast aan” zeiden we vooraf bemoedigend tegen Lucas.

Tijdens de voorlichting zie ik Lucas wazig voor zich uit staren. Hij lijkt niet echt onder de indruk van de verhalen en wil ook gelijk gaan als het afgelopen is. Dat ik nog een paar vragen heb gesteld om de avond te rekken, word me niet in dank afgenomen. 

Als we terug naar huis rijden vraag ik wat hij ervan vond...
“Ik vind het helemaal niks!” antwoordt Lucas “Ik wil daar niet naartoe! De richting spreekt me niet aan, de taal niet en de enorme massa studenten niet!” zegt hij eerlijk...
“Oke..” zeg ik “en wat zou je dan wel willen?” 
Lucas geeft me een glimlach en zegt vervolgens: “Zoiets als jij doet! Jij hebt zo’n leuk werk! Ik wil dat ook, werken met mensen!”

Wow, ik weet niet wat ik hoor...zegt hij dat nu echt? Ik begin te lachen...
“Leuke grap Lucas...maar nu serieus!”
“Ik meen het serieus” bevestigt hij...

Ik kijk hem nog eens aan, en er verschijnt een serieuze blik in zijn ogen. Ik kan het echter nog steeds niet geloven, heb nog nooit een seconde bedacht dat mijn zoon een sociale opleiding zou willen doen. Als ik die gedachte hardop uitspreek, zegt Lucas:

“Mam ik weet dat ik thuis niet altijd sociaal doe...maar ik kan het wel hoor! Op school kan ik ook heel behulpzaam zijn naar anderen...ik laat het alleen niet altijd thuis zien!” 

Ongelofelijk! Wat is er gebeurd met mijn puber? Wie zit hier ineens naast me zo volwassen te praten? Wat een inzicht...zelfkennis? Reflecterend vermogen? Er lijkt zelfs een klein beetje ambitie hoorbaar....Ik voel me verward en trots tegelijk! Dus zo kletsen we nog even serieus door over de mogelijkheden die hij heeft als hij echt voor deze richting zou willen kiezen...

De volgende ochtend pols ik nog eens of hij serieus was met zijn opmerking, maar hij blijft duidelijk in zijn standpunt: “Ik wil hetzelfde doen als jij!” 

Na deze ommekeer in toekomstdroom, zien we zo nu en dan ook een hele andere, bijna-volwassen-Lucas in huis. Toen bleek dat er een baantje beschikbaar was bij de Zorg/kinderboerderij riep hij gelijk dat hij daar wilde werken! En zo hebben we ineens een werkende zoon! Vol trots vertelt hij over zijn werk, over de vele mensen die hij “helpt” weliswaar aan een ijsje, tosti of poffertjes, maar het is een super mooi begin, om te ontdekken wat hij echt wil...(want mama blijft aangenaam verbaasd).

Zo ook vorige week...toen ik na een drukke werkdag ventileerde dat ik even teveel aan mijn hoofd had, dat ik me onrustig voelde en even niet in een happy place was. Hoewel ik meende dat Lucas niet mee aan het luisteren was omdat hij weer eens op zijn telefoon zat, bleek niets minder waar. Hij keek op van zijn telefoon en zei:
“Mama...kun je NU iets veranderen aan de situatie?”
Dus ik zeg enigszins verbaasd en eerlijk: “euhh...nee?”
“Nou dan kun je het loslaten...want je kunt er nu niets aan doen...Als je er wel NU iets aan kon doen, dan moet je dat aanpakken...! Zo simpel is het eigenlijk!” antwoordt hij luchtig en vrolijk...

Nou lieve puber...alleen al deze bemoedigende woorden van jou te mogen ontvangen, zorgde ervoor dat al mijn gevoelens van onrust, plaats hebben gemaakt voor een overdosis aan trots! Trots op jou, op wie je bent, hoe je denkt en hoe je er voor een ander wilt zijn. En ik weet zeker, dat wat je ook gaat studeren later, je altijd ook je sociale kant bij je zult dragen...en daar kun je volgens mij alleen maar profijt van hebben...