Aken, Monschau en Malmedy

Leestijd 41 minuten

dus zodra we het gevoel hebben er klaar voor te zijn, vertrekken we richting Monschau. We weten dat we pas na 15:00 uur in onze Airbnb kunnen, dus gaan we eerst naar Aachen. Op mijn vaste parkeerplaats bijna midden in het centrum vinden we nog een plekje, en zo lopen we 30 minuten na vertrek al op de markt langs de Dom, op zoek naar de Starbucks. Waarom? Puur en alleen omdat we gelezen hebben dat je daar met de hond welkom bent en ze er zelfs een puppuccino serveren. Dat willen we natuurlijk meemaken! De Starbucks is al snel gevonden en hoewel ik eigenlijk geen fan ben van deze keten, en ook al helemaal geen fan ben van honden meenemen naar plaatsen waar ook eten geserveerd wordt, ben ik deze ochtend wel heel blij dat we gewoon naar binnen kunnen en dat ook Mango met ons mag schuilen voor de regen die ons naar binnen heeft gesneld.

Eenmaal binnen bestellen we ons eigen ontbijt en natuurlijk vragen we om de beroemde puppuccino. De jongen aan de andere kant van de toonbank kijkt ons vragend aan, alsof hij die vraag nog nooit gehoord heeft. Ik had ook al gelezen dat het eigenlijk niet vermeld zal staan op de menukaart en dat het een soort van geheim onder de hondenbezitters en Starbucks is? Dus ik herhaal vriendelijk mijn vraag terwijl hij zijn collega vragend aankijkt. Hij overlegt iets met haar en vraagt dan: “wat is dat eigenlijk?” Dus ik verklap dat het gewoon een bekertje slagroom schijnt te zijn, waarop hij knikt en binnen no-time ontvangen we een papieren beker tot over de rand gevuld met slagroom. Lora is in haar nopjes als ze hem in haar handen krijgt en kan het niet laten gelijk zelf ook een likje te nemen. Hoewel je genoeg betaald voor je eten en drinken bij Starbucks, blijkt de puppuccino dan helemaal gratis te zijn? Dat is nog eens vriendelijk en tegelijk schaam ik me er ook voor omdat het ergens ons hondenbezitters dus aanmoedigt om de hond mee te nemen. En nogmaals, ik zit hier zelf dus ook nu met onze kleine viervoeter, maar ergens klopt het gewoon ook niet dat we hier gewoon binnen kunnen en daarmee ongevraagd de niet honden mensen ook opzadelen met onze potentiële kwijlmachine.

Dat even terzijde geniet Mango enorm van haar verwennerij en lebbert ze haar beker in een paar seconde leeg…terwijl ik me afvraag hoe ongezond dat voor een hond moet zijn, maken we natuurlijk wel foto’s van onze verwende haarbal.


De lekkerste cinnarolls vind je in Aken!

Daarna verkennen we Aachen als de regen weer gestopt is en shopt Lora erop los. Ze is op een leeftijd dat haar kledingstijl opeens veranderd is en daarom zoekt ze naar wijd zittende broeken en truien, liefst met wijde pijpen, geen eenhoorns en vlindertjes meer…nee stoere kleding, liefst ook nog van de jongensafdeling als het even kan…ik verbaas me over haar smaak maar besef vooral hoe ontzettend snel de tijd gaat en daarmee ook de smaak die zij zelf nu heeft of zal hebben in de toekomst.

Ondertussen loopt Mango overal braaf met ons mee, of hangt ze te chillen in de draagzak bij Lora want ze loopt graag te koop met haar liefste monstertje. Ze geniet van de blikken van wildvreemden die wijzen naar het schattige snuitje met bijna altijd haar roze fluweelzachte tongetje een beetje uit haar bekje…” wie süss!!!” horen we meermaals…

Mango, Lora en Mango bij de Mango

Dan is het tijd om door te rijden naar Monschau, ik ontvang nog een berichtje van de verhuurster of ik eraan wil denken nog 15 euro contact mee te nemen voor de hond. Voor iedereen die wel eens met Airbnb boekt misschien herkenbaar, maar voor mij was dat vorig jaar nog nieuw. We boekten toen onze eerste trip met Mango via Airbnb en terwijl je dan aangeeft met huisdier te komen, en je ziet wat de totaalprijs is, bleek bij aankomst dat we nog bij moesten betalen voor de hond? Een beetje vreemd, want waar betaal je dan eigenlijk voor? Krijgt die ook ontbijt dan, of een eigen handdoek of lakenpakket? Maar goed, het was me dus al bekend dat om onduidelijk redenen, de kosten van de hond altijd een soort van zwart en contant moeten worden afgerekend. Dus ik had 15 euro bij me, het weinige contant geld aangezien je tegenwoordig toch overal kunt pinnen…toch??????

Rond 15:30 uur komen we aan in Monschau, maar ik kan niet vinden waar we moeten zijn. De navigatie brengt me naar een straat waar het huisnummer 6 van ontbreekt en daar moeten we zijn. We rijden überhaupt op een heel smal veldweggetje een hele steile berg af, onmogelijk om te keren of een tegenligger langs te laten, dus ik vraag me af waar deze weg naartoe gaat leiden. Uiteindelijk rijd ik de straat door en komen we in een dal terecht, maar verdwijnt de blauwe stip van bestemming in Google Maps steeds uit beeld. Het klopt niet wat ik aan het doen ben…dus ik besluit even te parkeren om rustig nog eens op de Google kaart te kijken waar de locatie is ten opzichte van onze huidige locatie. We moeten in de buurt zijn, maar de weg ernaartoe lijkt een nog kleinere veldweg te zijn dan waar we al op reden, ik kan het me bijna niet voorstellen, maar waag toch een poging terug de berg op, over het smalle pad en zie dan een heel smal zijweggetje wat volgens Google naar het huis moet leiden. Dat weggetje is echter in geen mogelijkheid met de auto begaanbaar dus ik twijfel even of we dan maar parkeren en gaan lopen, maar ik zie ook geen parkeermogelijkheid dus ik rij de weg maar weer door omhoog.

Nu zou ik willen schrijven dat ik vervolgens de rust zelve ben, en helemaal chill en relaxed de weg blijf zoeken, maar eerlijk is eerlijk, de gedachte bekruipt me dat ik beter gewoon weer naar huis kan rijden want we gaan het nooit vinden…ik bevecht vervolgens mijn eigen stupide gedachte dat we dat niet kunnen maken en dat ik gewoon even rustig na moet denken. Dus we stoppen de auto weer en ik pak de advertentie van Airbnb er nog eens bij. Daar stond wel iets over het lastig vinden van de plek, maar wat eigenlijk…mijn Duits is ook weer niet zo geweldig, of met name mijn begrijpend lezen laat me in de steek als ik gespannen ben. Rustig blijven Steef en lezen wat er staat hoor ik mezelf denken. Dan zie ik pas dat mijn dyslectische brein niet gezien had dat we niet de Haesgensweg moesten in programmeren, maar Hargard…ook iets met een Ha en G zeg maar…ik waag een nieuwe poging en had iets gelezen over een doodlopende weg die we moeten nemen…en zo zie ik opeens een vaag weggetje dat doodlopend is maar volgens de kaart wel richting het huis zou moeten lopen. We rijden het onverharde smalle veldpad in en na een paar honderd meter verschijnt plots toch das Altes Jagdhaus voor onze neusjes…

Eindelijk…opgelucht stappen we uit, en Mango snuffelt erop los. We bellen aan en Melanie heet ons welkom. Ze vraagt of we gelijk mee gaan naar het babyhertje in de tuin…natuurlijk, maar dan moesten we Mango in het huis laten vertelde ze…oké, daar was Mango het zo te horen niet mee eens, maar goed, eenmaal een paar passen van het huis verwijderd konden we het geblaf in ieder geval niet meer horen.

Dan lopen we de heuvelachtige tuin in, of ja tuin, noem het bosperceel, want het is ongekend groot…daar komt gelijk het kleine hertje op ons af rennen omdat ze weet dat ze melk krijgt. Wat leuk om te zien! We mogen haar aaien en Melanie vertelt dat het hertje onder in de rivier door de brandweer is gevonden en dat er geen moeder was. Dus de brandweer weet dat zij zich dan als adoptiegezin beschikbaar stellen. Het is al het 14de hertje dat ze mogen verorgen.

Dan laat ze ook de kippen en hanen zien en mogen we mee de schuur in waar ook nog een paar kuikens zitten. Lora krijgt er gelijk een in haar handen geduwd en een beetje onwennig bekijk ik het tafereel.

Er gaat zoveel door mijn hoofd en ik merk dat ik baal van de taalbarrière waardoor ik veel vragen niet gesteld ga krijgen in de beperkte tijd die we even hebben, maar minstens zoveel vragen spoken door mijn hoofd waar ik niet eens antwoord op wil hebben…met name de geur roept veel vragen op over hoe oud dit gebouwtje is, of hoe vaak de hokken verschoond worden, wat er met de kippen gebeurd als ze groot zijn of waar alle rommel vandaan komt die er opgeslagen ligt…

We lopen terug naar het Altes Jagdhaus en serieus, bij die naam had ik bedacht dat ze ermee bedoelden dat het vroeger het huis van de jager was…, maar ik blijk de klemtoon weer verkeerd gelegd te hebben…het blijkt nog steeds het huis van de jager te zijn (die het zelf grootgebrachte hertje dan over een paar jaar weer kan afschieten), maar het huis is heel oud…en dat kun je vooral goed ruiken als je binnenkomt…de oubolligheid druipt van de muren, zit gelijk in onze neuzen en wordt alleen maar erger hoe verder we de woning inlopen. We hebben een keuken, twee slaapkamers en een woonkamer ter beschikking, o ja, en een hele kleine badkamer. Qua ruimte mogen we zeker niet klagen en ook de gastvrijheid is er. Maar de spullen, de kasten, de bank, de vele stoffige oude boeken, de opgezette dieren, het is alles bij elkaar, een ratjetoe van met name hele oude zwaar massief houten meubels…aangekleed met vele Perzische tapijten en prullaria op de vensterbanken…

Echt vakantie dus…een beetje afzien en ongemakkelijk voelen dat hoort erbij om de terugreis te garanderen geloof ik…

Nadat we onze koffer hebben uitgepakt maken we ons klaar voor de wandeling naar het dorpje, we hoefde het pad naar rechts, maar te volgen, vertelde Melanie. En zo starten we onze tocht met onze regenjassen aan, aangezien het al de hele dag zo nu en dan plenst. Het blijkt een steil bergpad te zijn, waarbij ik me aan de onderkant realiseer dat dit het pad was waar de navigatie me heen had willen sturen. Dan weet ik in ieder geval een beetje waar we zitten. We wandelen verder, de steile berg richting het dorpje af, en lopen zo het pittoreske centrum van Monschau in…

We besluiten ergens iets te gaan eten, en zeg nou zelf, als je in Duitsland bent denk je toch aan schnitzel? Of ligt dat aan mij? We zien een restaurant dat er gezellig uit ziet en adverteert met schnitzel, dus we willen daar naar binnen gaan als we bij de ingang op een bord stuitten: ‘nur bar geld’ staat er…of ja ‘keine EC carte’ dat kan er ook gestaan hebben, maar het komt op hetzelfde neer. Huh denk ik nog, wat gek, zal de pinautomaat wel stuk zijn of zo…dus we lopen iets verder en zien op meerdere plekken staan dat je alleen contact kunt betalen…ik weet niet op welk moment exact het tot me doordrong, maar ergens ontdekte ik dat ik geen pinpas heb meegenomen…hummm…dus effe pinnen zit er niet in. Scheisse…dat wil zeggen dat we goed moeten kijken waar we gaan eten want ik kan alleen met mijn telefoon betalen, en ik heb niet eens een oplader bij me in mijn wandelrugzak…ik geef mezelf weer eens een 10 voor de voorbereiding, maar het is nu eenmaal een gegeven waar we het mee moeten doen. Helaas wil dat zeggen dat we belanden bij de Belgische friterie, waar we wel online kunnen afrekenen en Mango ook mee naar binnen mag…hoewel ik ervan baal, smaken de in Ossenwit gebakken frietjes met truffelmayo wel goed. Hoewel ik me wel bij dit soort vet altijd bedenk dat je aderen volgens mij nog onder het eten ervan dichtslibben, genieten we van deze uitzondering.

Daarna lopen we door de regen weer bergop terug naar ons oude jachthuis. Het is een pittige klim, maar zowel Mango als Lora zeuren niet en we concluderen zelfs dat we liever in de regen lopen dan in de volle zon, dus een goede work-out na de vette hap.

Die avond gaan we lekker samen chille en vallen alle drie samen al vroeg in slaap door alle indrukken en wandelingen van deze bijzondere dag.

De volgende dag zijn we weer vroeg wakker en maak ik eerst een vakantie ontbijtje; een vers gekookt zacht eitje, een bakje yoghurt met muesli en een toast met jam.

Gewoon iets uitgebreider eten dan normaal maakt het al vakantie. We maken ons klaar voor een nieuwe dag en beginnen bij de glasfabriek. Ik kan het me allemaal nog herinneren van eerdere bezoekjes, en hoop dat Lora onder de indruk is van het glasblazen, waar ze zelf ook een kogel mag blazen als ze wil. Maar ze wil niet…ze ziet het niet zitten om op het podium te klimmen bij die wildvreemde en ook nog Duits sprekende man…sterker nog, ze vindt er überhaupt niets aan helaas, dus we besluiten, maar te gaan. We maken een wandeling met Mango waarna ik nog even de regenjassen terug in de auto wil leggen. Dan komt opeens een man in gele regenjack op me aflopen. Hij zegt dat ik moet betalen voor het parkeren, contant…ow jee…ik heb nog wel een paar euro in de auto liggen, maar op deze manier gaan die snel op. Ik moet 4 euro afrekenen, dus vraag of ik dan de hele dag kan blijven staan, gelukkig kan dat.

Door naar het belevenismuseum waar we ons op verheugen. Ik loop naar de kassa en zoek gelijk het pinapparaat…gelukkig dat is er, geen probleem dus denk ik. Maar dan zegt de vrouw dat ik contant moet betalen. Ik kijk haar verbaasd aan en inwendig begin ik me steeds ongemakkelijker te voelen…in een flits bedenk ik me manieren waarop we aan geld moeten gaan komen, misschien kunnen we ergens met Mango op de grond gaan zitten om geld te krijgen, of iets kopen en het dan terug brengen in de hoop dat we dat contant krijgen, of spullen die we mee hebben verkopen, of een bank overvallen…? Ik schiet weer uit mijn fantasie als ik hoor dat de vrouw iets zegt over buitenlandse pasjes die het bij haar niet doen. Wat gek, dus ik zeg haar dat ik het toch wil proberen, aangezien ik nu eenmaal geen contant geld bij me heb. Dat wil ze dan wel doen en wunderbar hij doet het gewoon…ergens vraag ik me af of haar uitleg wel de waarheid was en of ze niet liever contant geld had ontvangen, maar dat maakt verder niet uit…we kunnen naar binnen.

Een klein overzichtelijk gebouwtje vol met opgezette dieren, maar met het verzoek ze allemaal aan te raken…en dat maakt het dus bijzonder. Zeker voor Lora die eindelijk een wilde kat, een zeehond, een ijsvogel en een giraf kan aaien, en ook voor Mango die haar oogjes uitkijkt en alles vrolijk besnuffelt…

Er zitten speuropdrachten verstopt in de ruimte waar we ons mee vermaken…en we doen echt ons best maar na 45 minuten zijn we ook wel weer uitgekeken. Dus we vertrekken weer richting het centrum van Monschau.

We slenteren nog wat door de straatjes en drinken en eten waar ik met mijn telefoon kan betalen. Een ijsje moet uiteraard ook contant afgerekend worden dus de bodem is letterlijk in zicht.

Als ik me opeens bedenk waar ik thuis mijn pinas eigenlijk gelaten heb, valt me ook in dat bij die pinpas ook mijn rijbewijs zit…Ow djeezus hoe dom…dus ik ben ook nog zonder rijbewijs onderweg…gelukkig ben ik nog wel zo slim geweest om onze paspoorten mee te nemen, nou dan is het dus een kwestie van heel voorzichtig rijden en geen opvallende dingen doen….

Na een middagje Monschau vermaken we ons die avond met het spelen van wat spelletjes in ons appartement en bedenken alvast wat we morgen weer gaan doen.

De volgende dag gaan we na ons vakantieontbijt richting Wildpark Schmidt, waar ook Mango gelukkig weer mee naartoe kan, en in de hoop dat we kunnen pinnen. Bij het zien van iedere pinautomaat valt er steeds een klein lastje van mijn schouders…We kopen twee zakjes voer erbij en gaan met onze regenjassen aan het park in.

Het Wildpark is op een heuvel gelegden dus ook hier weer een stevige klim zowel omlaag als omhoog, maar wat een prachtige uitgestrekte ruimte hebben de dieren hier. De ‘ verblijven’ zijn zo ruim dat we de meeste dieren niet eens kunnen zien, omdat ze zich kunnen verstoppen in de gigantische weien die ze ter beschikking hebben. Maar uiteindelijk komen we bij de lama's en herten die wel tevoorschijn komen, en die zich zelfs ongevraagd opdringen, omdat ze zien dat we eten voor ze hebben.

We hebben een leuke ochtend in het park afgesloten met een heerlijk broodje pulled pork als Lora weer vraagt: “ en wat gaan we nu doen mama?”

Zo gaat dat steeds als er even een rustmoment is, en gelukkig had ik dat gisteravond al doordacht en dus stel ik voor om nog even naar een uitzichtpunt te rijden en daarna richting Düren te rijden. Lora vindt het allemaal prima, en Mango dus ook.

Als we bijna aankomen in het centrum van Düren rijden we langs een gezellig uitziende kermis.De zon schijnt inmiddels en dus zijn we alle 3 enthousiast en ga ik op zoek naar een parkeerplaats. Na een paar rondjes heb ik er een gevonden en zo lopen we enthousiast en zonder regenjassen richting de kermis. Als we aan komen staat er een soort van uitsmijter op ons te wachten die ons gelijk aanspreekt: “die Hunde is nicht erlaubt”

Ow zucht…dit meen je niet? We mochten op de meest ongepaste plekken binnen met Mango maar een kermis in de buitenlucht, is niet toegankelijk voor de hond? Ik stel voor dat we hem dan in onze draagzak hangen, dan loopt hij niemand in de weg, maar ook dat vindt het boze spiegelei niet goed.

Ik baal vooral voor Lora en kijk haar aan, maar die zegt vrolijk: “Och mama, ik denk dat je hier toch alles met contant geld had moeten betalen, dus hadden we toch niets kunnen doen…”

En ja, op zo’n moment ben ik nog eens extra trots op haar inzicht en wijsheid waarvan zij zelf nog niet beseft hoe waardevol het is.

We gaan maar weer terug naar de auto en verder naar het centrum. Ik had een parkeergarage uitgezocht die bij aankomst erg krap blijkt te zijn, daar zijn de Duitsers goed in, hele krappe parkeergarages bouwen waarbij je met de auto steeds een iets te krap en scherp bochtje moet maken om boven te komen. De vele beschadigingen op de muren verraden dat niet alleen ik het ervaar als een te krap gebouwde garage. Maar uiteindelijk kunnen we hem toch krasvrij parkeren en laten we ons verrassen door wat komen gaat…nou en dat bleek niet heel veel soeps. Bij het naar buiten lopen komen we langs de parkeerautomaat waarbij ik al snel zie dat we wederom alleen contant kunnen betalen, met muntjes…1,70 euro per uur…dus snel bereken ik hoe lang we nog kunnen staan hier met het beetje kleingeld in mijn rugzak…

Even later ziet Lora een bubble tea waar ik haar graag op wilde trakteren. Maar ook daar kregen we weer te horen: alleen contant betalen…of je moet voor meer dan 10 euro iets kopen. Alweer moet ik Lora teleurstellen, en krijgen we te horen dat je bijna overal contant moet betalen…

Ik ben er klaar mee, dus wil toch een manier vinden om contant geld ergens vandaan te halen. We lopen meerdere pinautomaten af om te zien of je ook contactloos kunt pinnen. Dat lijkt te kunnen, maar blijkbaar niet met mijn bank. Dan zie ik de ING-bank en dus loop ik naar binnen en leg in mijn slechtste Duits uit wat mijn probleem is en of ik toch ergens geld kan afhalen zonder pasje…de vriendelijke man zegt het ook niet te weten waarop ik vraag of ik hier bij een supermarkt extra kan pinnen. Dat zou een optie kunnen zijn, maar dan moet je wel voor meer dan 10 euro iets kopen zegt hij.

Nou, dat is dan toch nog een poging waard. Mango mag niet mee naar binnen dus ik vraag Lora om met haar buiten te wachten als ik zo snel mogelijk naar binnen snel. Wat kan ik kopen zodat ik iets voor 10 euro heb, wat we toch altijd nodig hebben en niet te zwaar is…koffiebonen dacht ik, dus ik pak een zak koffiebonen die lekker ruikt en loop naar de kassa.

Ik vraag of ik inderdaad iets extra kan pinnen waarop de verkoopster zegt dat ik eerst voor 10 euro iets moet kopen. Blijkbaar is de koffie maar 8 euro. OMG, niet goed naar gekeken of hij is in de aanbieding, maar snel pak ik een paar zakjes Caprisun die ik bij de kassa zie staan. Ik heb er 3 nodig om over de 10 euro te komen, maar in godsnaam, alles om aan contant geld te komen nu…dus ik vraag om 50 euro extra wat verder prima blijkt. Dan wil ik betalen maar maakt het apparaat een afwijzend piepgeluid. Ow nee he, het zal toch niet dat ik nu niet kan afrekenen? Ik probeer nog eens en nog eens en nog eens. Maar de rij wordt langer en het gaat echt niet. De caissière zegt dat het komt door het extra geld dat ik wil en dat hij het daarom niet doet. Dus ze zegt dat ze het extra geld weer er vanaf haalt en of ik de Caprisun dan nog wel wil. Nou eigenlijk wil ik überhaupt niets meer nu, maar uit fatsoen zeg ik dat ze inderdaad de Caprisun mag laten zitten, en reken ik de koffiebonen af om zo snel mogelijk weer naar Lora en Mango te kunnen.

Terwijl ik licht geïrriteerd terugloop bedenk ik me dat ik alsnog meer dan 10 euro heb afgerekend, terwijl de koffie toch maar 8 euro was? De koffie die ik helemaal niet nodig heb ook nog eens…en ik had het bonnetje laten liggen realiseer ik me ook direct…dus zo snel mogelijk loop ik terug naar de kassa en zeg haar dat ze alsnog de Caprisun heeft aangeslagen. Ze vraagt om de bon, maar die had ik niet, maar gelukkig had zij die dan weer in haar prullenbakje liggen. En zo krijg ik dan toch 2 euro en centen terug van haar en heb ik op een zeer omslachtige manier een heel klein beetje contant geld…, maar natuurlijk lang niet genoeg om nu relaxed te zijn…

Eenmaal buiten overleg ik via app met Tally of hij nog suggesties heeft, en hij geeft aan dat we via money transfer geld kunnen ophalen ergens in de buurt…Ik heb immers wel een paspoort bij me dus dat zou voldoende moeten zijn? Ik twijfel wat te doen en vraag me opeens weer af of we het niet ook zonder contant geld kunnen redden want dat transfer gedoe vertrouw ik misschien niet…na een hoop getwijfel lopen we toch richting het reisbureau waar de transactie zou kunnen geschiedden…zou kunnen inderdaad, want ik heb er geen goed gevoel bij als we eenmaal voor de zaak staan…een reisbureau waar we opeens geld moeten ophalen? Het zit me niet lekker dus uiteindelijk doen we het niet omdat ook Lora zegt:” het hoeft niet mamma!”

Dus lopen we nog wat rond en kopen we alleen waar het kan, konden we helaas geen koffie drinken want ook dat was contant, maar och, als dat het ergste is. We hebben het wel gezien hier, het is geen uitnodigende stad, er hangt een on aangename sfeer…Als Lora nog wat kleding heeft geshopt gaan we richting Monschau, waar we nog net op tijd zijn om de Mosterdmolen te bezoeken.

Als afsluiting gaan we alsnog op zoek naar een schnitzel restaurant, waar ook Mango welkom is, en laten we die nu toch al snel gevonden hebben:

We eten de lekkerste schnitzel die we ooit gehad hebben, en hebben de dag gezellig afgesloten samen…

De volgende ochtend is het tijd om onze spullen in te pakken en terwijl we daarmee bezig zijn, horen we gestommel boven aan de trap. Het is de jager Herman zelf, die naar beneden komt en vraagt of we mee gaan om het hertje weer te voeren. Dat doen we zeker, want we hadden het hert al een paar keer gezocht maar steeds niet gevonden. Als afscheid aaien we hem nog een paar keer en wensen het hertje veel succes om in de toekomst uit handen van de jager te blijven, die hem nu juist eigenhandig groot heeft gebracht…

De hond moest mee om het melksnorretje schoon te maken van het hertje

Dan rijden we naar Malmedy, want ik wil altijd wel zoveel mogelijk doen en zien in onze beperkte vakantie duur. Op naar België dus, aangezien het allemaal op korte afstand van elkaar ligt. Ik heb geen idee wat te verwachten hier, maar had al opgezocht dat we als eerste naar het Malmundarium zouden gaan. Een klein museum in een oud klooster. Eenmaal het centrum van Malmedy in rijdend zien we een ontzettend gezellig dorpje met mooie gebouwen en een vrolijke sfeer, voor zover je dat vanuit een rijdende auto in de regen kunt zien en voelen. Maar ondanks de regen zien we een vrolijk stadje. Ik kijk er al naar uit om hier straks rond te lopen met Lora, maar we ontwijken de regen eerst nog even in het museum.

Het is vermakelijk, maar ook weer niet langer dan een uurtje, genoeg om de zon weer te zien schijnen als we buiten komen. En kijk, nu oogt het stadje nog mooier en vrolijker! We struinen door de straatjes en bezoeken een paar winkeltjes, drinken de lekkerste koffie vergezeld door de heerlijkste croque-madame en genieten zo van het liefelijke Malmedy. Als de regen opeens weer met bakken uit de hemel komt schuilen we nog even in een plaatselijke kroeg waar we gezellig nog een spelletje spelen voordat we terug naar huis rijden…

Wat een leuke afsluiting van vier bijzondere dagen met mijn meisjes…ik heb van jullie genoten!